Πέμπτη 3 Νοεμβρίου 2011

Η ΠΑΓΙΔΑ ΤΗΣ ΜΗ ΕΡΓΑΣΙΑΣ


Μια παγίδα στην οποία μπορεί να πέσει ο εργάτης του Θεού είναι το να μπλέξει το "ζω δια πίστεως" με το "την περνάω ζάχαρη".  Γνωρίζω ότι αυτό είναι ένα θέμα που ενοχλεί και ίσως δεν αποκτήσω καινούριους φίλους συζητώντας το, αλλά συγχωρείστε με γιατί ελπίζω να βοηθήσω κάποιους ανθρώπους να έλθουν σε γόνιμο προβληματισμό.

Ετσι λοιπόν, είναι εύκολο για τον διάκονο να μετατραπεί σε έναν προνομιούχο βολεμένο, ένα είδος κοινωνικού παρασίτου με το χέρι ανοιχτό σαν του ζητιάνου (κάτι σαν "βοηθείστε την αποπεράτωση του ιερού ναού", "βοηθείστε τη διακονία γιατί το έργο του Θεού έχει έξοδα"), και ένα βλέμα όλο προσμονή να σε κοιτάει και να ζητάει.

Ο εργάτης αυτός δεν έχει ορατό αφεντικό, δε "βαράει κάρτα", δεν εργάζεται σταθερά 8-ωρο, και είναι ελεύθερος να πηγαίνει όπου θέλει, όποτε θέλει, και λογαριασμό να μη δίνει. Και δυστυχώς πολλοί κάνουν ακριβώς αυτό.

Για ν' αποφύγει να καταλήξει ακριβώς εκεί, ο διάκονος θα πρέπει να επιβάλλει στον εαυτό του ένα τρόπο εργασίας παρόμοιο με αυτόν ενός σκληρά εργαζόμενου, ή ενός σοβαρού φοιτητή, ή ενός μελετητή επιστήμονα.

Κανένας εργάτης του Θεού δεν έχει δικαίωμα σε μια ζωή πιο άνετη από αυτή των ανθρώπων που τον υποστηρίζουν οικονομικά!

Κανένας κήρυκας δεν έχει δικαίωμα να πεθάνει από βαθιά γηρατιά αν η σκληρή δουλειά θα τον σκοτώσει!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου