Ακρόπολις

Το θαύμα των θαυμάτων και τα παράξενα μυστικά του. Υπάρχει ένας λόφος πολύ χαμηλός στο λεκανοπέδιο της Αττικής, που δεν δείχνει και ιδιαίτερα σπουδαίος. Κάτι όμως τον κάνει και ξεχωρίζει: Πάνω του είναι χτισμένο το μεγαλύτερο αρχιτεκτονικό δημιούργημα, όχι μόνο ολόκληρης της αρχαίας ελληνικής αρχιτεκτονικής, όχι μόνο ολόκληρου ίσως του αρχαίου κόσμου αλλά και του σύγχρονου. Η Ακρόπολη με τον Παρθενώνα. Ο Παρθενώνας είναι το τελειότερο οικοδόμημα όλων των εποχών, όπως έχουν παραδεχτεί όλοι οι αρχιτέκτονες παγκοσμίως. Γιατί όμως και από τι ξεχωρίζει αυτό το οικοδόμημα; Οι λεπτομέρειες και τα μεγάλα μυστικά του, ήταν γνωστά στον ευρύτερο κόσμο της αρχαιότητας. Θα μπορούσαν σήμερα να γίνουν γνωστά ώστε να κατασκευαστεί ένας πανομοιότυπος Παρθενώνας; Πώς οι άνθρωποι εκείνης της εποχής κατείχαν όλες αυτές τις γνώσεις και πώς μπόρεσαν να τις εφαρμόσουν; Υπάρχουν πάρα πολλά αινίγματα από τα οποία, ελάχιστα εξηγούνται. Σύγχρονοι επιστήμονες, έχουν παραδεχτεί πως ακόμα και με τα σύγχρονα μέσα και τα μηχανήματα που διαθέτουμε, είναι πρακτικά αδύνατον να μπορέσει να ξαναφτιαχτεί το ίδιο κτίσμα με τις ίδιες λεπτομέρειες! Ο Παρθενώνας οικοδομήθηκε μεταξύ των ετών 447-438 π.Χ. Ο αρχιτέκτονας ήταν ο Ικτίνος και ο βοηθός του ο Καλλικράτης. Ο ρυθμός του ναού είναι ο δωρικός. Περιβάλλεται από μία κιονοστοιχία με οκτώ κίονες κατά πλάτος και δεκαεπτά κατά μήκος, μετρώντας τους γωνιακούς δύο φορές. Ο ναός, με την κύρια είσοδο του, βλέπει ανατολικά. Το εσωτερικό μήκος του είναι 100 αττικά πόδια, δηλαδή 30,80 μέτρα . Μέσα σε αυτά τα νούμερα εκφράζονται καταπληκτικές αναλογίες! Ο αττικός πους (πόδι) είναι 0,30803 μέτρα ή αλλιώς 1/2Φ, όπου το Φ = 1,61803 εκφράζει την Χρυσή Τομή. Ο Χρυσός Αριθμός Φ ή αλλιώς ο αριθμός 1,618 συναντάται συχνά στη φύση, στις αναλογίες του προσώπου μας, του σώματός μας, στα λουλούδια και στα φυτά, στην Τέχνη, στους ζωντανούς οργανισμούς, στα κοχύλια, στις κυψέλες των μελισσών και σε πλήθος άλλα πολλά, ακόμα και στη δομή του σύμπαντος και στις τροχιές των πλανητών. Η Χρυσή Τομή συνεπώς, είναι ένας από τους μέγιστους κανόνες για να εκφραστεί το Ωραίο. Το Ωραίο υπόκειται πάντα σε αυτούς τους κανόνες, γι' αυτό και η επιστήμη της Αισθητικής σαφώς και ορθότατα ορίζει και διδάσκει πως υπάρχει αντικειμενικά Ωραίο, το οποίο τείνει πάντα στον χρυσό αριθμό Φ, (1,618) και ξεχάστε την λαϊκίστικη και ανόητη φιλοσοφία πως το Ωραίο είναι υποκειμενική υπόθεση και προσωπική αντίληψη του καθενός! Όσο δε περισσότερο οι αναλογίες πλησιάζουν προς τον αριθμό 1,618 τόσο πιο ωραίο είναι το δημιούργημα. Η τελευταία αριστερή και δεξιά απόσταση μεταξύ των κιόνων, (ανατολική πλευρά) είναι μικρότερη από τις άλλες που είναι μεταξύ τους ίσες. Μέσα στον Παρθενώνα, όμως, στην κάθε αναλογία του, θα συναντήσουμε και κάτι άλλο: Την ακολουθία Φιμπονάτσι (Fibonacci). Δηλαδή την ακολουθία στην οποία ο κάθε αριθμός είναι ίσος με το άθροισμα των δύο προηγούμενων: 1, 1, 2, 3, 5, 8, 13, 21, 34, 55, 89, 144, κ.λ.π. (κάθε αριθμός είναι ίσος με το άθροισμα των δύο προηγούμενων). Επιπλέον, ο λόγος δύο διαδοχικών αριθμών της ακολουθίας τείνει προς την αποκαλούμενη Χρυσή Τομή, ή Χρυσή αναλογία, ή Αριθμό Φ. Αλλά επίσης, μέσα στον Παρθενώνα, υπάρχει βέβαια και ο αριθμός π = 3,1416, ο οποίος εκφράζεται και αυτός με τη σχέση 2Φ2/10 = 0,5236 μέτρα . Οι έξι πήχεις μας δίνουν π = 3,1416, Κι αν υποθέσουμε ότι όλα αυτά ήταν γνωστά, τι θα λέγατε εάν πούμε ότι μέσα στο τέλειο αυτό οικοδόμημα θα συναντήσουμε και το Νεπέριο αριθμό e = 2,72, που είναι περίπου ίσος με Φ2 = 2,61802; Αυτοί οι τρεις αριθμοί, εμπεριέχονται σε όλη τη φύση, υπάρχουν σε όλη τη Δημιουργία, και τίποτα δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς αυτά. Το αίνιγμα ωστόσο είναι μεγάλο: Γνώριζαν οι δημιουργοί του ναού αυτούς τους αριθμούς και τις μεταξύ τους σχέσεις, και πώς κατάφεραν να τους συμπεριλάβουν με τόση λεπτομέρεια και ακρίβεια σε ένα κτίριο; Ο Παρθενώνας δεν έχει παράθυρα και αποτελεί αίνιγμα μεταξύ των αρχαιολόγων το πώς φωτιζόταν το εσωτερικό του σηκού. Υποστηρίζεται η άποψη ότι το φως έμπαινε από τη διάπλατα ανοιγμένη μεγάλη πόρτα, αν και αυτό είναι μάλλον αμφίβολο, διότι όταν ήταν κλειστή, ο νεωκόρος και οι λοιποί υπάλληλοι δεν θα μπορούσαν να κινηθούν μέσα σε αυτόν. Η άποψη ότι χρησιμοποιούσαν πυρσούς δεν φαίνεται να ευσταθεί, καθώς δεν έχουν βρεθεί ανάλογα σημάδια αιθάλης. Γενικά επικρατεί η άποψη ότι στη στέγη υπήρχε κάποιο άνοιγμα, το οποίο ονομαζόταν «οπαίον», από όπου και εισερχόταν άπλετο φως. Αν δεν καταστρεφόταν η οροφή από το βλήμα του Μοροζίνι το 1669, όλα αυτά τα ερωτηματικά θα είχαν απαντηθεί. Ο αρχαίος αυτός ναός δεν προσδιορίζεται από τον πέριξ χώρο, αλλά αντίθετα ο ναός είναι εκείνος που προσδιορίζει το χώρο με την ίδια του την εξωτερική εμφάνιση. Μοιάζει να ξεφυτρώνει μέσα από τη γη σαν να τον γέννησε ο βράχος πάνω στον οποίο πατάει, ή σαν να είναι θαυμαστή προέκταση του πετρώδους εδάφους. Αυτό συμβαίνει διότι οι κίονες της περιστάσεως είναι τόσο «ζωντανοί», που δίνουν ρυθμό και κίνηση στο αρχιτεκτόνημα. Ο τρόπος και οι αποστάσεις των κιόνων δημιουργούν μια ξεχωριστή «προσωπικότητα» φωτοσκιάσεων, οι οποίες δίνουν στο θεατή την εντύπωση ότι κινούνται, ή ότι περπατούν. Η στέγη του ναού, δίνει την αίσθηση ότι, παρά το τεράστιο βάρος της, ακουμπά πανάλαφρα στο όλο οικοδόμημα. Στην αρχιτεκτονική κατασκευή του Παρθενώνα δεν υπάρχει καμία ευθεία! Αντιθέτως, υπάρχουν ανεπαίσθητες καμπύλες και μάλιστα αδιόρατες, πού δίνουν όμως την εντύπωση ότι ο στυλοβάτης π.χ. είναι ευθύς και εντελώς επίπεδος. Ανάλογη είναι και η καμπύλη των επιστυλίων. Αυτό έγινε γιατί ο Ικτίνος προνόησε και έλαβε υπ' όψιν του την φυσική ατέλεια του ανθρώπινου οφθαλμού. Έτσι δημιούργησε την οφθαλμαπάτη στον θεατή που κοιτάζει υπό ορισμένη γωνία τον Παρθενώνα, ότι ο ναός ανυψώνεται στον αέρα! Οι κίονες, ως γνωστόν, υφίστανται μία εξόγκωση (η οποία καλείται «ένταση») στο μέσον περίπου του ύψους του κίονα. Εκείνο, που δεν είναι ιδιαίτερα γνωστό είναι πως οι άξονες των κιόνων, όπως και το επιστύλιο με το διάζωμα, έχουν μια ανεπαίσθητη κλίση προς τα μέσα, που κυμαίνεται από 0,9 έως 8,6 εκατοστά . Αυτή η κλίση σημαίνει πως αν προεκτείνουμε νοερά τους άξονες προς τα πάνω, θα ενωθούν σε κάποιο ύψος σχηματίζοντας μια νοερή πυραμίδα. Το σημείο πάνω από την κρηπίδα, στο οποίο ενώνονται οι νοερές πλευρικές επεκτάσεις των κιονοστοιχιών του Παρθενώνα, είναι περίπου 1.852 μέτρα . Αυτό, μετρούμενο, βρέθηκε ότι δημιουργεί έναν όγκο, που είναι περίπου ο μισός της Μεγάλης Πυραμίδας του Χέοπα στην Γκίζα της Αιγύπτου! Ένα άλλο μυστικό, που όμως κατείχαν οι αρχιτέκτονές του, είναι η αντισεισμικότητα του κτίσματος. Εδώ και είκοσι πέντε αιώνες από την δημιουργία του δεν έχει πέσει, δεν έχει υποστεί καμία βλάβη, δεν έχει καμία ρωγμή. Αυτό οφείλεται κατά ένα λόγο στην πυραμιδοειδή κατασκευή του, όμως, ο Παρθενώνας, στην πραγματικότητα δεν «πατάει» απ' ευθείας στο χώμα του γυμνού βράχου, αλλά πάνω σε χτισμένους κυβόλιθους, οι οποίοι είναι γερά δεμένοι και χτισμένοι επάνω στο βράχο διαμορφώνοντας με αυτόν τον τρόπο ένα επίπεδο. Υπάρχουν όμως και πλήθος από μη επιστημονικά παράδοξα: 1. Η αινιγματική κατασκευή του ναού, κρύβει κι άλλα μυστικά. Κατά τη διάρκεια της ημέρας και όταν υπάρχει ηλιοφάνεια, όλες τις εποχές του χρόνου, οι προσπίπτουσες σκιές που δημιουργούνται πέριξ του ναού, δείχνουν κάποια συγκεκριμένα σημεία του πλανήτη. Για το ποια σημεία δείχνουν και το τι σημαίνουν, ερευνάται από ειδικούς και μη ειδικούς. Οι απόψεις είναι πολλές και δεν συγκλίνουν μεταξύ τους. 2. Αν κάποιος σταθεί στους πρόποδες της Ακρόπολης, επί της οδού Επιμενίδου και στρέψει προς τα πάνω το βλέμμα του, θα δει να διαγράφεται στο βράχο ένα. πρόσωπο! Από μια ορισμένη οπτική γωνία, παρουσιάζεται ένα ανδρικό κεφάλι, στο οποίο ξεχωρίζουν τα υπερόφρυα τόξα, τα μάτια, η μύτη και το στόμα. Το πρόσωπο μοιάζει σαν να κοιμάται (εντελώς τυχαία (;) η οδός θυμίζει τον Επιμενίδειο ύπνο) και φαίνεται ευδιάκριτα στο φόντο του ουρανού. Παιγνίδι της φύσης, ή σκαλισμένο επίτηδες στο βράχο; Πάντως στην αρχαία ελληνική γραμματεία δεν υπάρχουν καν ενδείξεις για κάτι παρόμοιο που να σκαλίστηκε από ανθρώπινο χέρι σ' αυτό το σημείο του ιερού βράχου. Ούτε ο Παυσανίας κάνει κάποια αναφορά. Στην ίδια πλευρά υπάρχουν κι άλλες δώδεκα φιγούρες, οι οποίες δεν είναι τόσο εμφανείς, ωστόσο όμως με προσεκτική παρατήρηση θα «αναδυθούν» από τον βράχο. 3. Πολλοί παρατηρητές έχουν διαπιστώσει πως πάνω από την Ακρόπολη και την ευρύτερη περιοχή του λεκανοπεδίου των Αθηνών, κατά τη διάρκεια του χειμώνα, πολύ σπάνια εμφανίζονται μαύρα και «βαριά» σύννεφα, όσο σε άλλες περιοχές γύρω από το λεκανοπέδιο και την υπόλοιπη Αττική. Ειδικά άνοιξη και καλοκαίρι, ο ουρανός πάνω από την Ακρόπολη είναι πεντακάθαρος! Μάλιστα οι αρχαίοι Αθηναίοι, όταν ήθελαν να κάνουν μία πρόγνωση για τον καιρό, δεν κοιτούσαν ποτέ τον ουρανό πάνω από τον ναό, αλλά έστρεφαν το βλέμμα τους προς τις Αχαρνές, στην Πάρνηθα και σε συγκεκριμένο σημείο της, την κορυφή που φέρει το όνομα Άρμα. Το Άρμα λειτουργούσε σαν Μετεωρολογική Υπηρεσία γιατί εάν τα σύννεφα βάραιναν εκεί, προμηνυόταν άφθονη βροχή, ή εάν αυτό το κομμάτι του ουρανού ήταν γαλάζιο, καλοκαιρία. Επίσης, η επίκληση προς τον Δία για βροχή, γινόταν μόνο με το βλέμμα στραμμένο προς την κορυφή της Πάρνηθας Άρμα, και όχι προς την Ακρόπολη. «Ύσον, ύσον φίλε Ζεύ, κατά της αρούρης των Αθηναίων και των πεδίων.» (Ρίξε βροχή, ρίξε βροχή φίλε Δία, πάνω στους αγρούς των Αθηναίων και στον κάμπο). 4. Μέσα στον Παρθενώνα, ο ναός της θεάς Αθηνάς, ακολουθεί τον άξονα Ανατολής-Δύσης. Την τελευταία λοιπόν ημέρα της γιορτής των Παναθηναίων (στα γενέθλια δηλαδή της θεάς Αθηνάς, την 28η Εκατομβαιώνος - 25 Ιουλίου) συνέβαινε ένα συγκλονιστικό γεγονός: Λίγο πριν ανατείλει ο ήλιος, ανέτειλε ο Σείριος, το υπέρλαμπρο άστρο του αστερισμού του Κυνός, και έλουζε κυριολεκτικά με το φως του το χρυσελεφάντινο άγαλμα της θεάς. Με ή χωρίς μυστικά, η Ακρόπολη, ήταν, είναι και θα παραμένει πάντα το πιο γοητευτικό, το πιο λαμπρό, το πιο υπέροχο μνημείο του κόσμου! ΠΗΓΕΣ: 1. Παυσανίας - Αττικά. 2. Ιωάννης Γιαννόπουλος, Μυστική Αθήνα & Αττική, Έσοπτρον 1998 3. Ελλάς, εκδοτικός οργανισμός Πάπυρος, α' τόμος, 1997 4. Περιοδικό, Αέροπος, τεύχος 3. 5. Το μυστήριο του Παρθενώνα - ΑΡΧΕΤΥΠΟ (άρθρο του κ. Σπ. Μακρή) Διαβάστε περισσότερα: http://melitilexeis.blogspot.com/2009/06/blog-post_25.html#ixzz1f1vV53Se

Η ΘΕΣΗ ΤΩΝ ΙΣΤΙΩΝ - A.W.TOZER

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 26

ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΤΗΝ ΟΠΤΙΚΗ ΜΑΣ

Λίγα πράγματα υπάρχουν που να είναι τόσο αποκαρδιωτικά όσο το να εργάζεσαι χωρίς να γνωρίζεις τους λόγους και τους στόχους σου. Αυτό σημαίνει να πελαγοδρομείς όσον αφορά τα μέσα και να αγνοείς το τελικό αποτέλεσμα.

Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι τα εργοστάσια ανταλλακτικών όπου οι εργαζόμενοι περνούν τα χρόνια τους φτιάχνοντας μικρά κομμάτια φαινομενικά ασήμαντα και μπορούν να ικανοποιηθούν μόνο όταν κάνουν τη σύνδεση με άλλα ανόμοια φαινομενικά κομμάτια αλλά και με το τελικό ολοκληρωμένο αντικείμενο του οποίου όλα είναι ένα μικρό τμήμα.

Επειδή το ανθρώπινο μυαλό είναι σχεδιασμένο ώστε να αντιλαμβάνεται ολοκληρωμένες και τελειωμένες έννοιες, αυτή η άνωθεν επιβαλλόμενη ενασχόληση με κομμάτια και μέσα και τμήματα είναι ιδιαίτερα ενοχλητική καθώς παράγει ατέλειωτη σύγχυση. Η τάση να σχεδιάζουμε και να δημιουργούμε σύμφωνα με κάποιο σχέδιο, είναι ισχυρή μέσα μας και νιώθουμε παγιδευμένοι και ηττημένοι όταν υποχρεωνόμαστε να περνούμε τις μέρες μας με κόπους που δε φαίνεται να παράγουν κανενός είδους ορατά αποτελέσματα. Είναι αυτή η αιτία μάλλον παρά η ίδια η εργασία που κάνει τόσες δουλειές να είναι βαρετές και κουραστικές.

Αναρωτιέμαι λοιπόν μήπως αυτό το επίπεδο κουραστικό αίσθημα που συναντούμε στις περισσότερες εκκλησίες, οφείλεται και εξηγείται τουλάχιστον εν μέρει σαν ψυχολογικό αποτέλεσμα της διάθεσης ενός αριθμού ανθρώπων που συναντώνται σε συγκεκριμένα χρονικά διαστήματα χωρίς να γνωρίζουν επακριβώς για ποιο λόγο συγκεντρώνονται. Οι περισσότεροι άνθρωποι απλά δεν ευχαριστιούνται να πηγαίνουν στην εκκλησία και δεν θα το κάνουν αν μπορούν να το αποφύγουν ευγενικά. Και εκατομμύρια άλλοι μπορούν (να μην πάνε) και το κάνουν.

Θα ήταν πολύ εύκολο να απορρίψουμε αυτή την απέχθεια για την εκκλησία σαν ένα ακόμα σύμπτωμα της αμαρτίας και της αγάπης για το ηθικό σκότος, αλλά πιστεύω ότι μια τέτοια εξήγηση θα ήταν πολύ απλοϊκή για να είναι εντελώς αληθινή. Δεν εξηγεί αρκετά. Μερικοί άνθρωποι, για παράδειγμα, βρίσκουν την εκκλησία αφόρητη γιατί δεν υπάρχει σκοπός τον οποίο να επιθυμούν να πετύχουν ο ποιμένας και οι πιστοί, πέρα ίσως από το να αποκτήσουν δέκα καινούρια άτομα, να βρουν πώς θα καλύψουν τα έξοδα και να σχεδιάσουν κάποιες πολιτιστικές εκδηλώσεις για τη νεολαία. Και, πιστέψτε με, αυτό μπορεί να γίνει πολύ κουραστικό μετά από λίγο, τόσο κουραστικό που τα ζωντανά άτομα που τους αρέσει να κοιτούν μπροστά συχνά φεύγουν από τις εκκλησίες τρέχοντας κι αφήνουν τους άνευ πνεύματος, βαρετούς και απερίσκεπτους να συνεχίσουν μόνοι τους, αν μου επιτρέπεται να το πω όσον αφορά την αντίδρασή τους.

Για τον Παύλο δεν υπήρχε τίποτε το βαρετό ή κουραστικό στην πίστη του Χριστού. Ο Θεός είχε ένα σχέδιο το οποίο ακολουθείτο προς την τελείωσή του και ο Παύλος και όλοι "εν Χριστώ πιστοί" ήσαν μέρος του. Αφορούσε τον προορισμό, την απολύτρωση, την υιοθεσία και την απόκτηση μιας αιώνιας κληρονομιάς στα επουράνια. Ο σκοπός του Θεού έχει τώρα ανοιχτά αποκαλυφθεί (Εφεσίους 3:10-11).

Ήταν η γνώση ότι ήσαν μέρος ενός αιωνίου σχεδίου που εμφυσούσε άσβεστο ενθουσιασμό στους πρώτους Χριστιανούς. Έκαιγαν με άγιο ζήλο για το Χριστό κι ένιωθαν ότι ήσαν μέρος μιας στρατιάς που ο Κύριος οδηγούσε προς κατάκτηση ενάντια και πάνω σε όλες τις δυνάμεις του σκότους. Αυτό ήταν αρκετό για να τους γεμίσει με συνεχή ενθουσιασμό.

Είναι μία από τις ανωμαλίες του σήμερα ότι οι εκκλησίες φαίνονται να έχουν χάσει αυτό το πνεύμα και ο ενθουσιασμός που είχαν κάποτε και τώρα έχουν χάσει έχει περάσει σε αιρέσεις ξένες θρησκείες και ολοκληρωτικά πολιτικά συστήματα.

Τα μέλη τους παλεύουν με αυτό τον ενθουσιασμό και κινούνται προς την κατακυρίευση του κόσμου γιατί αυτός ακριβώς ο ενθουσιασμός τους κάνει σχεδόν ανίκητους. Ό,τι κάνουν γίνεται με έντονο συναισθηματισμό γιατί είναι πεπεισμένοι ότι ανήκουν σ' ένα αιώνιο σχέδιο που τους δικαιώνει αυτούς και τα μέσα που χρησιμοποιούν.

Ο Χριστιανός δε χρειάζεται να απολογηθεί για τα πιστεύω του. Είναι σε ευθεία γραμμή πνευματικός απόγονος των αποστόλων. Μπορεί να ελέγξει τα πιστεύω του αν είναι σε συμφωνία με τα πιστεύω των αγίων όλων των εποχών - ανατολής και δύσης - και θα δει ότι είναι. Μπορεί να ελέγξει τα πιστεύω σύμφωνα με τις Γραφές και θα δει ότι είναι. 

Ποιο λοιπόν είναι το πρόβλημα; Γιατί αυτή η αδράνεια, η νάρκη στην οποία έχει περιπέσει η εκκλησία;

Η απάντηση είναι ότι είμαστε πολύ βολεμένοι, πολύ πλούσιοι, πολύ ευχαριστημένοι και ικανοποιημένοι. Κρατούμε την πίστη των πατέρων μας αλλά αυτή δε μας κρατά. Υποφέρουν από τύφλωση αυτοδικαίωσης λόγω των αμαρτιών μας. Σε εμάς έχει αφιερωθεί και εμπιστευθεί ο μέγιστος των θησαυρών, αλλά εμείς δεν είμαστε αφιερωμένοι σ' αυτόν. Επιμένουμε να κάνουμε τη θρησκεία μας ένα είδος διασκέδασης και θα το διασκεδάσουμε ούτως ή άλλως. Έχουμε χτυπηθεί από πνευματική μυωπία και βλέπουμε μόνο αυτά που είναι δίπλα μας.

Ο Θεός έβαλε την αιωνιότητα στις καρδιές μας, αλλά εμείς επιλέξαμε τον πεπερασμένο χρόνο. Προσπαθεί να μας τραβήξει το ενδιαφέρον σε ένα ένδοξο αύριο, αλλά εμείς ενδιαφερόμαστε για ένα άδοξο σήμερα. Είμαστε βεβαρημένοι από προβλήματα και βάρη της καθημερινότητας και μας διαφεύγουν οι αιώνιοι σκοποί. Αυτοσχεδιάζουμε και κουτσοπερπατάμε, ελπίζοντας να βρεθούμε στον ουρανό τελικά, αλλά δείχνουμε απροθυμία να βρεθούμε εκεί, ορθοί στο δόγμα, αλλά ελλιπείς και κουρασμένοι στην προσευχή και νιώθοντας βαρεμάρα για το Θεό!

Η ΘΕΣΗ ΤΩΝ ΙΣΤΙΩΝ - A.W.TOZER

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 25

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο,ΤΙ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ

Ένα πράγμα που θα 'πρεπε να διδάσκεται ο νέος Χριστιανός όσο συντομότερα γίνεται μετά την αναγέννησή του, είναι ότι ο Χριστός είναι ό,τι χρειάζεται. Όταν πιστέψει αποτελεσματικά στο Χριστό σαν Κύριο και Σωτήρα του, μπορεί ταπεινά να δηλώσει την ανεξαρτητοποίησή του από οποιονδήποτε ή οτιδήποτε είναι έξω από το Χριστό.

Αυτό, η Καινή Διαθήκη το διδάσκει με μεγάλη έμφαση και καθαρότητα και πλήρη λεπτομέρεια. Δε` χρειάζεται να αναφέρουμε εδάφια που να υποστηρίζουν αυτή τη δήλωση, αλλά να προτείνουμε απλά σε όποιον έχει απορία να κοιτάξει από μόνος του, ιδιαίτερα το κατά Ιωάννη, τους Εφεσίους, τους Κολοσσαείς και τους Εβραίους.

Ένα σημαντικό χαρακτηριστικό του σημερινού ευαγγελικαλισμού είναι η απουσία βεβαιοτήτων, που έχει σαν αποτέλεσμα  μια ταλαίπωρη αναζήτηση εξωτερικών αποδείξεων που θα υποστηρίξουν την πίστη του. Ξεκινάει με παρρησία να δηλώνει την πίστη του στο Χριστό, αλλά σύντομα κάμπτεται από τις αποδείξεις της επιστήμης και της φιλοσοφίας και πριν περάσει πολύς καιρός, αρχίζει να αναζητά διστακτικά κάποιες παράπλευρες αποδείξεις για να αναζωογονήσει την πίστη του.

Η μανιασμένη και μάταιη προσπάθειά μας να εναρμονίσουμε την αλήθεια του Χριστού με την ψυχολογία, τη φιλοσοφία και την επιστήμη είναι αρκετή απόδειξη μιας βαθιάς αβεβαιότητας μεταξύ μας όσον αφορά την επάρκεια του Χριστού. Είναι κωμικοτραγική η εικόνα των μοντέρνων "αποστόλων" μας που γλύφουν το χέρι οποιουδήποτε μορφωμένου που θα καταδεχτεί να πει κάτι θετικό για τον Ιησού Χριστό. Πόσο πρόθυμα τρέχουμε να τυπώσουμε οποιαδήποτε αναφορά από τα χείλη του όποιου Μεγάλου Ανδρός του κόσμου την οποία μπορούμε να διαστρέψουμε σε μια δήθεν παραδοχή ότι πιστεύει πως ο Ιησούς είναι ο Γιος του Θεού.

Η Καινή Διαθήκη δείχνει πως τον Χριστό και λέει ότι ο Θεός καλεί όλους τους ανθρώπους σε μετάνοια, γιατί έχει ορίσει μια μέρα κατά την οποία θα κρίνει τον κόσμο τον κόσμο περί δικαιοσύνης από τον Άνδρα που έχει ορίσει. Γι' αυτό έχει βεβαιώσει όλους τους ανθρώπους με το να Τον αναστήσει από τους νεκρούς. Ο Θεός επιβεβαίωσε δια παντός τους ισχυρισμούς και τις δηλώσεις του Χριστού. Είναι Αυτός που είπε πως ήταν και αυτό που είπε πως ήταν. Ο Χριστός δε στέκεται μπροστά σε κανέναν για να δεχτεί την κρίση του, αντίθετα ο κάθε ένας μας στέκεται μπροστά Του. Οποιαδήποτε αβεβαιότητα σαρώθηκε όταν αναστήθηκε από τους νεκρούς, αναλήφθηκε στους ουρανούς και απέστειλε το Άγιο Πνεύμα σαν τελικό μάρτυρά Του ανάμεσα στους ανθρώπους. Τώρα μπορεί να ειπωθεί ότι ο Χριστός σαν Δεύτερο Πρόσωπο της Θεότητας έχει αυτο-επιβεβαιωθεί. Δε χρειάζεται συμπληρωματικούς μάρτυρες από τον κόσμο της φύσης ή από τη φυλή των ανθρώπων. Είναι μάρτυρας του εαυτού Του.

Η πίστη του Χριστιανού αναπαύεται στο Χριστό τον Ίδιο. Σ' Αυτόν βασιζόμαστε και μέσα σ' Αυτόν ζούμε. Ο Χριστός δεν κερδίζει τίποτε από οποιαδήποτε ανθρώπινη φιλοσοφία όσο ευγενής ή αγνή κι αν είναι. Δε χρωστάει τίποτε στον Πλάτωνα ή στον Αριστοτέλη. Ακόμη κι αν αυτοί δεν είχαν ποτέ τους υπάρξει, ο Χριστός και πάλι θα ήταν το πλήρωμα της Θεότητες σωματικά, θα ήταν ό,τι είναι και τώρα και στους αιώνες. Το απολυτρωτικό του έργο τελειώθηκε αιώνες πριν από την άνοιξη της μοντέρνας επιστήμης και φυσικά δεν έχει ανάγκη από τη βοήθειά της. Ο Χριστός είναι μοναδικός με τη μόνη έννοια που ο κόσμος θα  μπορέσει ποτέ να καταλάβει. Είναι το μυστήριο της ευσέβειας, ένα θαύμα, μια εμφάνιση της Θεότητας μέσα στο χώρο και το χρόνο για ένα λόγο κι ένα σκοπό. Είναι πλήρης από μόνος Του.

Επειδή εμείς οι Χριστιανοί ζούμε σε δύο κόσμους ταυτόχρονα, τον πνευματικό και τον φυσικό, οφείλουμε, σαν υιοί του Αδάμ, στη φιλοσοφία και την επιστήμη ένα μεγάλο χρέος ευγνωμοσύνης. Η μουσική, η φιλολογία, οι τέχνες, η οικονομία, η μάθηση γενικά, συνεισφέρουν στην ευμάρειά μας και κάνουν τον κόσμο ένα καλύτερο μέρος για να ζούμε μέχρι τη φανέρωση των υιών του Θεού και την απολύτρωση της ανθρωπότητας. Έτσι είναι καλό να αποκτούμε όλη τη γνώση που μπορούμε στο λίγο χρόνο που μας ανήκει. Ό,τι κι αν μάθουμε θα είναι αποθησαύρισμά μας για τον κόσμο που θα έλθει. Γι' αυτό το λόγο πιστεύω στην εκπαίδευση, όσο πιο πλήρη γίνεται, για όσο περισσότερους γίνεται, κι όσο πιο σύντομα γίνεται.

Αυτό είναι ένα πράγμα. είναι εντελώς διαφορετικό όμως το να προσπαθείς να εξισώσεις την πίστη στο Χριστό με τη φιλοσοφία ή την επιστήμη ή οποιοδήποτε άλλο από τα προϊόντα του ανθρώπινου νου. Και το να στηρίζεις την πίστη αυτή πάνω σε αυτά στο φως της θεότητας του Χριστού δεν είναι μόνο παράλογο, αλλά φτάνει τα όρια της ιεροσυλίας. Ο Χριστός είναι αρκετός. Το να έχεις Αυτόν και τίποτε άλλο είναι πλούτος πέρα από κάθε φαντασία. Το να έχεις όλα τ' άλλα χωρίς Αυτόν είναι μια κοσμική ειρωνεία που σε αποκόπτει για πάντα από αυτά που έχουν αληθινή σημασία τελικά. 

 Ο απόστολος το είπε καλά: "Χάρη σ' Αυτόν όμως εσείς βρίσκεστε μέσα στην πίστη του Χριστού, που έγινε από το Θεό σοφία για μας και δικαίωση και εξαγιασμός και απολύτρωση. Ώστε καθώς λέει η γραφή, όποιος καυχάται, ας καυχάται μόνο για τον Κύριο." (Α Κορινθίους 1:30-31).

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΥ

Κυριακή, 11 Μαρτίου 2012

Αναρτήθηκε από imoniodos.blogspot.com στις 10:08 μ.μ.

Απογοητεύτηκαν οικτρά όσοι πίστευαν πως η ανθρωπότητα βαδίζει μια οριζόντια πορεία προόδου. Τα τελευταία δραματικά γεγονότα της πρωτόγνωρης παγκόσμιας οικονομικής κρίσεως φανέρωσαν την ανείπωτη φρίκη, η οποία καλυπτόταν ως τώρα κάτω από επίπλαστη λαμπρή καλύπτρα. Αναδύθηκε στο προσκήνιο το αληθινό φρικτό πρόσωπο της ανθρωπότητας, αυτό που σμίλεψε η αμαρτία χιλιάδες χρόνια τώρα, ως τεκμήριο ότι ο «άρχων του κόσμου τούτου» (Ιωάν.16,11) έχει ακόμη μεγάλη δύναμη και..... εξουσία στην δύσμοιρο πλανήτη μας, την οποία αντλεί από την εμμονή μας να τον αναγνωρίζει «ως θεό» η συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων της υφηλίου.

Το «ξαφνικό» ξέσπασμα της διεθνούς οικονομικής κρίσεως εδώ και τρία χρόνια βρήκε την ανθρωπότητα εντελώς απροετοίμαστη να αντιμετωπίσει αυτή την πρωτόγνωρη οικονομική κατάρρευση. Μέσα σε ελάχιστο χρόνο επιχειρηματικοί κολοσσοί «πτώχευσαν». Παγκόσμιες τράπεζες με αμύθητα περιουσιακά στοιχεία ανακάλυψαν ότι «δεν έχουν πια τίποτε» και κατέρρευσαν. Πλούσια και ισχυρά κράτη υποχρεώθηκαν να υπερδανειστούν για να επιβιώσουν. Αδύναμα κράτη παραπαίουν στο μεταίχμιο της πτώχευσης. Κάποιες κυβερνήσεις κήρυξαν στάση πληρωμών και ομολόγησαν τη χρεοκοπία των κρατών τους. Οι ειδικοί ομιλούν για παγκόσμια ύφεση στην οικονομία, η οποία δεν είναι δυνατόν να προσδιοριστεί πόσο θα διαρκέσει. Η μια μετά την άλλη οι κυβερνήσεις εξαγγέλλουν πρωτοφανή λιτότητα για τους πολίτες, βυθίζοντας τα νοικοκυριά σε φτώχια και ανέχεια. Χιλιάδες εργαζόμενοι χάνουν καθημερινά την εργασία τους και πέφτουν σε διαρκή ανεργία. Οι κρατικές αρωγές πρόνοιας είτε περιορίζονται είτε καταργούνται, ώστε να πλανάται πάνω από τους ενδεείς και οικονομικά αδύναμους το φάσμα της εξαθλίωσης και αυτού ακόμη του θανάτου.

Ο πλούτος του κόσμου «εξαφανίστηκε» εν ριπή οφθαλμού! Ο ιδρώτας και ο κόπος δισεκατομμυρίων ανθρώπων «έγινε καπνός». Φυσικά δεν εξατμίστηκε, αλλά άλλαξε χέρια. Μπήκε στα σκοτεινά θυλάκια των επιτηδείων, οι οποίοι δημιούργησαν αυτή την κρίση με σκοπό να αρπάξουν τους θησαυρούς των λαών. Όσον αφορά τις συνέπειες αυτών που ευθύνονται για την κρίση, ούτε λέξη δεν έβγαλε κανένας ηγέτης. Αντίθετα έσπευσαν να τους «βοηθήσουν» από τα κρατικά ταμεία για να μη πτωχεύσουν οι επιχειρήσεις τους! Αφού καταβρόχθισαν τον πλούτο των ιδιωτών έβαλαν στο χέρι και τα κρατικά αποθέματα, με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν τεράστια δημοσιονομικά προβλήματα στις ανά τον κόσμο κυβερνήσεις.
Μέσα από αυτή τη λαίλαπα πρόβαλλαν κάποιοι «σωτήρες» της ανθρωπότητας. Με τις «συνταγές» τους προτείνουν λύσεις για το παγκόσμιο οικονομικό πρόβλημα. Ποιοι είναι όμως αυτοί οι «σωτήρες»; Δυστυχώς είναι εκείνοι που δημιούργησαν το χάος! Οι θεωρητικοί και πρακτικοί του νεοφιλελευθερισμού! Αυτοί που θεμελίωσαν τη σύγχρονη μορφή του καπιταλιστικού συστήματος στα πλαίσια της παγκοσμιοποιήσεως, της εφιαλτικής δηλαδή «Νέας Τάξεως Πραγμάτων»!

Η οικονομική θεωρία του νεοφιλελευθερισμού στηρίζεται στα διδάγματα του δυτικοευρωπαϊκού «διαφωτισμού», σύμφωνα με την οποία πρέπει να αφεθεί το εμπόριο να λειτουργήσει εντελώς ελεύθερο από οποιαδήποτε κρατική παρέμβαση, στηριζόμενο αποκλειστικά στους «νόμους της αγοράς», δηλαδή την προσφορά και τη ζήτηση αγαθών. Ο παράγων άνθρωπος δεν έχει κανένα ρόλο σε αυτή τη διαδικασία, διότι τα πάντα κανονίζονται αυτόματα από την ίδια την αγορά. Το κέρδος και ο υλικός πλούτος είναι το απόλυτο ζητούμενο, ενώ ο παράγων άνθρωπος παραμένει απλός θεατής των άτεγκτων, απρόσωπων και τυφλών «νόμων της αγοράς». Οι όποιοι συναισθηματισμοί δεν έχουν θέση σε αυτή τη διαδικασία.

 Ο αδύναμος πρέπει να συντριβεί διότι έτσι επιτάσσουν οι «νόμοι της αγοράς». Όποιος αντέξει θα προχωρήσει, όποιος σκοντάψει θα μείνει πίσω. Στο νεοφιλελευθερισμό δεν υπάρχει χώρος για κοινωνική στήριξη, αλληλεγγύη και βοήθεια. Αυτές οι έννοιες όχι μόνο είναι άγνωστες μα και αντίθετες με τη φιλοσοφία και πρακτική του. Ιδιαιτέρως η θεία έννοια της αγάπης μυκτηρίζεται ως ανόητο συναίσθημα για τους αφελείς και όσους δεν προσβλέπουν στην οικονομική «πρόοδο» της ανθρωπότητας! Πρόκειται ολοφάνερα για την εφαρμογή του νόμου της ζούγκλας στην ανθρώπινη κοινωνία και τις διανθρώπινες σχέσεις. Τα τελευταία δραματικά γεγονότα δείχνουν ξεκάθαρα πως τα αδηφάγα όρνεα του διεθνούς νεοφιλελευθερισμού δε διστάζουν να καταπιούν τον παγκόσμιο πλούτο, αδιαφορώντας αν θα οδηγήσουν στο λιμό, στην εξαθλίωση και το θάνατο εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο, φτάνει να γεμίσουν τα θησαυροφυλάκιά τους! 

Η άθλια τακτική του όχι μόνο δεν προμηνάει πρόοδο στην ανθρωπότητα, αλλά φρικαλέο πισωγύρισμα στον πιο ακραίο πρωτογονισμό!
Τα πάντα κινούνται βεβαίως στα πλαίσια μια διεθνούς «νομιμότητας», και η θηριώδης αδηφαγία βαπτίζεται «πρόοδος»! Με εξωφρενική κυνικότητα διαλαλούν τα φερέφωνα του νεοφιλελευθερισμού πως η νεοφιλελεύθερη πρακτική θα φέρει την πολυπόθητη ευημερία στην ανθρωπότητα. Δεν κάνουν τον κόπο να μας εξηγήσουν πώς στις χώρες λόγου χάριν της Ασίας, όπου ακμάζει οργιαστικά η παραγωγή και η συσσώρευση πλούτου είναι ασύλληπτη, οι πληθυσμοί δεν απολαμβάνουν (έστω στο ελάχιστο) τους καρπούς των τιτάνιων κόπων τους. Αυτοί οι πραγματικοί δημιουργοί του «οικονομικού θαύματος» του ασιατικού νεοφιλελευθερισμού μένουν αμέτοχοι των αστρονομικών κερδών των πολυεθνικών και κυριολεκτικά λιμοκτονούν! 

Δε μας δικαιολογούν πως στις «μητροπόλεις» του νεοφιλελευθερισμού (Νέα Υόρκη, Λονδίνο, κλπ.) «κατοικούν» εκατομμύρια άνθρωποι σε χαρτόκουτα και υπονόμους και «τρέφονται» από τους κάδους των απορριμμάτων!
Όσοι έχουμε τη δυνατότητα να βλέπουμε τη φρικιαστική αυτή κατάσταση από την πλευρά της χριστιανικής κοινωνιολογίας διαπιστώνουμε δυστυχώς πως η νεοφιλελεύθερη ιδεολογία και πρακτική είναι γνήσιο τέκνο της αποστατημένης Δύσεως, φυσική μετεξέλιξη της ευρωπαϊκής φιλοσοφίας, η οποία αποθεώνει την ατομική εγωπάθεια και θέτει ως κέντρο και μέτρο σύγκρισης πάντων το άτομο! Έστω για παράδειγμα τα άθλια φιλοσοφήματα του παράφρονα Νίτσε, για τον οποίο δεν υπάρχει ο «άλλος» και ο οποίος εισηγείται τη συντριβή των αδυνάτων, «για να προχωρήσει η ανθρωπότητα στην πρόοδο». 

Οι αδύνατοι κατά τον σχιζοφρενή φιλόσοφο είναι ανασταλτικός παράγων προόδου, επιζήμιοι για το κοινωνικό σύνολο και ως εκ τούτου πρέπει να εξολοθρευτούν! Είναι γνωστό πως «ευαγγέλιο» του ναζισμού, με τις ατέλειωτες και ασύλληπτες θηριωδίες του, υπήρξαν τα γραπτά του παρανοϊκού αυτού «φιλοσόφου»! Παρόμοιο είναι και το «διάγγελμα» του διαβόητου «πατριάρχη του μηδενισμού» Ζαν Πωλ Σαρτρ: «ο άλλος είναι η κόλασή μου»! Ο άθλιος αυτός μηδενιστής «φιλόσοφος» έβλεπε τον κάθε άνθρωπο εχθρό του και αντίζηλό του! Ιδού λοιπόν τα σπέρματα του νεοφιλελευθερισμού! 

Αλλά υπάρχουν και χειρότερα: Αποκορύφωμα της νιτσεϊκής και μηδενιστικής φιλοσοφίας είναι αναμφίβολα τα φρικώδη διδάγματα των θεμελιωτών του νεοσατανισμού Aleister Crowley και Anton LaVey. Στη «Βίβλο του Νόμου» του πρώτου και στη «Σατανική Βίβλο» του δευτέρου διδάσκεται χωρίς κανένα όριο η αρχή: «Κάνε ό, τι θέλεις, υπέρτατος νόμος είναι η θέλησή σου»!

Κάνοντας τους απαραίτητους συσχετισμούς, διαπιστώνουμε με θλίψη, πως ο σύγχρονος κόσμος, έχει επιλέξει ως «ευαγγέλιό» του τις σατανιστικές βίβλους και οδηγό το γερμανό παράφρονα και θεωρητικό του θηριώδους ναζισμού! Δεν έχουμε καμιά αμφιβολία πως η κυρίαρχη ιδεολογία της «Νέας Εποχής» και της «Νέας Τάξεως Πραγμάτων» έχει σατανική υφή, και οδηγεί με σχέδιο «κατά διαβόλου» ολοταχώς την ανθρωπότητα. Ο νεοφιλελευθερισμός, το οικονομικό σύστημα της «Νέας Εποχής», έχει αναμφίβολα νιτσεϊκές και σατανιστικές ιδεολογικές καταβολές, έχοντας ως στόχο την ολοκληρωτική οικονομική υποταγή του κόσμου στο νεοταξικό στάτους, το οποίο, αν μη τι άλλο, μπορεί να θεωρηθεί ως η προδρομική εποχή του μιαρού Αντιχρίστου. Η νεοφιλελεύθερη αρχή «κάνε ότι θέλεις ανεμπόδιστα στην οικονομική σου δραστηριότητα» έχει σαφώς δαιμονική προέλευση, συνθλίβοντας και εξουθενώνοντας, δια της ασυδοσίας, τα αδύναμα πρόσωπα.

Το δήθεν «χριστιανικό» πρόσωπο του νεοφιλελευθερισμού, όχι μόνο δεν έχει σχέση με τη φιλάνθρωπο διδασκαλία του Χριστού, αλλά είναι δόλιο προσωπείο, το οποίο του φορούν κάποιοι για να ξεγελούν τους αφελείς, ως εφαρμογή δήθεν της χριστιανικής ελευθερίας! Δεν είναι λίγοι εκείνοι που θέλουν να «φορτώσουν» στον Χριστιανισμό γενικά, την κακοδαιμονία του κόσμου, μόνο που δεν κάνουν τον κόπο να εξετάσουν τι είδους «χριστιανισμός» είναι αυτός που πρεσβεύει και εφαρμόζει τέτοιες πρακτικές. Δεν κάνουν τον κόπο, ή μάλλον δε θέλουν να παραδεχτούν πως ο «χριστιανισμός» αυτός είναι κακέκτυπο δημιούργημα δικό τους, για να δικαιολογούν τις απάνθρωπες πρακτικές τους! Δεν τους συμφέρει να παραδεχτούν και να ομολογήσουν πως αυτός ο «χριστιανισμός» είναι μια εκφυλιστική μετάλλαξή του για να στηρίζει τον σάπιο πτωτικό κόσμο! 

Ο απολιθωμένος παπικός φεουδαλισμός, αλλά κυρίως η προτεσταντική στήριξη του αντίχριστου νεοφιλελευθερισμού αποτελεί μια από τις πιο φρικτές ύβρεις κατά του αυθεντικού και ανόθευτου Χριστιανισμού και κατά του ιδίου του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ο Οποίος ήρθε στον κόσμο για να καταλύσει το κράτος του διαβόλου, να μεταβάλλει την ανθρωπότητα από την κτηνώδη κατάσταση, που την είχε καταντήσει η αμαρτία, σε κοινωνία αγάπης και συναδελφώσεως, να δώσει ισότιμη αξία σε κάθε ανθρώπινο πρόσωπο, για το οποίο έχυσε το τίμιο αίμα Του. Μόνο ο Χριστός «ουκ επαισχύνεται αδελφούς καλείν» (Εβρ.2,11) όλους τους «ελαχίστους» (Ματθ.25,40) των ανθρώπων, ως «υιούς του Πατρός» Του (Ματθ.5,45), τους οποίους οι θιασώτες του νεοφιλελευθερισμού θεωρούν άχθος και εμπόδιο για την «οικονομική ανάπτυξη». Ο Θεός δεν κάνει διακρίσεις, αλλά, «τον ήλιον αυτού ανατέλλει επί πονηρούς και αγαθούς και βρέχει επί δικαίους και αδίκους» (Ματθ.5,45). 

Το κάθε ανθρώπινο πρόσωπο, ανεξάρτητα από την όποια θέση βρίσκεται στη κοινωνία, είναι «υιός και κληρονόμος Θεού, διά Χριστού» (Γαλ.4,7), διακεκριμένο μέλος του εκκλησιαστικού σώματος, και ως «κολλώμενος τω Κυρίω» (Α΄Κορ.6,17), απολαμβάνοντας αδιάκριτα τις ευλογίες του Θεού. Διακρίσεις κάνει η δαιμονική πλεονεξία, η οποία είναι η μήτρα όλων των κακοδαιμονιών στην ιστορία του ανθρωπίνου γένους. 

Ο αντίποδας της νεοφιλελεύθερης φρικαλεότητας είναι ο ορθόδοξος χριστιανικός κοινωνισμός, ο οποίος στηρίζεται στη θεώρηση του ανθρωπίνου προσώπου ως εικόνα του Θεού, στην ασκητική της αυτάρκειας, στην άσκηση της αγάπης και στην προοπτική της εν Χριστώ μεταμορφώσεως του κόσμου. Κάθε μορφή, τέλος, δαιμονοκρατίας, μια από τις οποίες είναι και ο νεοφιλελευθερισμός, αποτελεί θλιβερό τεκμήριο, ανατριχιαστική διαπίστωση, ότι ο κόσμος ακόμη (και δε γνωρίζουμε για πόσο ακόμη) «εν τω πονηρώ κείται» (Α΄Ιωάν.5,19) και αντιστέκεται στην εν Χριστώ καθολική απολύτρωσή του. Η εθελούσια αυτοτιμωρία του κόσμου, λόγω της εμμονής του στο κακό, συνθέτει και τη διαχρονική τραγωδία του! 

 ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ 
Θεολόγου - Καθηγητού

Η ΘΕΣΗ ΤΩΝ ΙΣΤΙΩΝ - A.W.TOZER

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 24

ΠΡΟΣΕΧΕΤΕ ΤΟΥΣ ΠΡΟΦΗΤΕΣ ΤΟΥ ΕΦΗΣΥΧΑΣΜΟΥ

Στο πέρασμα των χρόνων έχω διαβάσει ή ξεφυλλίσει ένα μεγάλο αριθμό βιβλίων πάνω στο πώς να υπερνικήσει κανείς το φόβο. Η αίρεση της χαλάρωσης έχει, είναι αλήθεια, κερδίσει έδαφος σε μεγάλο μέρος της θρησκευτικής σκέψης στις μέρες μας.

Βέβαια, οι "μη φοβού" διδάσκαλοι έχουν ένα μεγάλο αριθμό εδαφίων με το μέρος τους προκειμένου να στηρίξουν τη διδασκαλία τους, αλλά η παγίδα είναι ότι όλα αυτά τα εδάφια είναι είτε παρεξηγημένα ή κακοεφαρμοσμένα. Απλά δε σημαίνουν αυτό που λένε ότι σημαίνουν και, το χειρότερο, δεν απευθύνεται προς τους ανθρώπους που λένε πως απευθύνεται.

Οι "μη φοβού" φιλόσοφοι ξεκινούν όλοι τους με το ίδιο λάθος, που είναι, πως δεν υπάρχει τίποτε να φοβηθείς, και το μόνο που χρειάζεται για να απελευθερωθείς είναι να το πιστέψεις. Το να διδάσκεις ανθρώπους που ζουν σ' ένα κόσμο σαν το δικό μας ότι δεν υπάρχει τίποτε να φοβηθούν, είναι τερατώδης ανευθυνότητα, και ο διδάσκαλος που κάνει κάτι τέτοιο χάνει άμεσα κάθε δικαίωμα να έχει την εμπιστοσύνη σοβαρά σκεπτόμενων ανθρώπων καθώς αποδεικνύεται αναξιόπιστος.

Και η Βίβλος και η ανθρώπινη εμπειρία μας διδάσκουν ότι ο κόσμος είναι γεμάτος από εχθρούς για την ανθρωπότητα, και μάλιστα ένας από τους μεγαλύτερους κινδύνους είναι ο ίδιος ο άνθρωπος για τον εαυτό του. Ο Κύριός μας είπε, "Θα σας πω εγώ Ποιον να φοβάστε: να φοβάστε Αυτόν που αφού σκοτώσει το σώμα έχει τη δύναμη να ρίξει την ψυχή στην κόλαση. Ναι σας λέω, Αυτόν να φοβάστε."

Ένας αμαρτωλός άνθρωπος θα έπρεπε να φοβάται, έχει πολλά να φοβάται. Οι συνέπειες των αμαρτιών του, θάνατος, κρίση και κόλαση, όλα των περιμένουν και δεν υπάρχει περίπτωση να τα αποφύγει κοιτώντας από την άλλη. Ενόσω ζει στη γη υπάρχει πάντα κίνδυνος κάθε είδους που παραμονεύει κι αυτόν κι αυτούς που αγαπά. Οποιοσδήποτε θρησκευτικός ή μη διδάσκαλος τον προτρέπει να αγνοεί αυτούς τους κινδύνους είναι αιθεροβάμων, άσχετος με την πραγματικότητα και επικίνδυνος εχθρός της ψυχής του. Ο προφήτης της ηρεμίας είναι μία ακόμη πηγή κινδύνου και θα 'πρεπε να θεωρείται ως ένα ακόμη αντικείμενο φόβου.

Όπου υπάρχουν θανάσιμοι κίνδυνοι και κανένα μέρος να κρυφτούμε, ο φόβος είναι η μόνη λογική αντίδραση. Το να αγνοήσεις το φόβο ενώ ο κίνδυνος είναι ακόμη ορατός λίγο απέχει από την τρέλα. Μέχρι να φύγει ο κίνδυνος, ο φόβος πρέπει να παραμείνει. Μόνον ο άνθρωπος που έχει κάνει τον Κύριο και Σωτήρα καταφύγιό του, μπορεί κι έχει το δικαίωμα να μη φοβάται. Ένας τέτοιος άνθρωπος γνωρίζει ότι ο κίνδυνος είναι εκεί, αλλά επίσης γνωρίζει ότι ο Παντοδύναμος Κύριός του θα τον περάσει τελικά σώο μπροστά στην παρουσία του Θεού.

Στη Γραφή υπάρχουν αμέτρητες παροτρύνσεις να διώξουμε το φόβο, αλλά όλες απευθύνονται στα παιδιά του Θεού, ποτέ στους υιούς του κόσμου τούτου. Κάποιος πρέπει να νοιαστεί γι' αυτό και αν ένας άνθρωπος δεν έχει αποθέσει τους φόβους του στο Χριστό, θα πρέπει να τους κουβαλάει μόνος του. Η ασφάλεια του Βράχου όμως, είναι γι' αυτούς που έχουν θέσει την εμπιστοσύνη τους στο Βράχο. Όλοι οι άλλοι πρέπει να αντιμετωπίσουν τους φόβους τους μόνοι.

ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΣΚΕΦΤΟΥΜΕ ΤΙ ΑΞΙΖΕΙ...

Δείτε το βίντεο αυτό και σκεφτείτε...

Η ΘΕΣΗ ΤΩΝ ΙΣΤΙΩΝ-A.W.TOZER

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 23

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΞΑΡΤΩΜΑΣΤΕ ΑΠΟ ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ

Επειδή είμαστε αυτοί που είμαστε κι επειδή ο κόσμος μας είναι όπως είναι, ο Ποιμένας των ψυχών συχνά αναγκάζεται να εργαστεί κατά τρόπο που συχνά μοιάζει να αντίθετος με αυτό που θα περιμέναμε από Αυτόν.

Για παράδειγμα πρέπει να ενθαρρύνει τον ντροπαλό και να προειδοποιήσει αυτόν που έχει υπερβολική εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του. Και αυτά τα δύο ήδη ανθρώπων είναι παρόντα σε ίσες ποσότητες στο ποίμνιό Του. Η προσπάθειά Του να ενθαρρύνει αυτούς που το έχουν ανάγκη μπορεί στην πραγματικότητα να φανεί σαν συμφωνία στην επιπολαιότητα κάποιων άλλων που είναι δυστυχώς αλαζόνες. Κι από την άλλη, οι προειδοποιήσεις Του και η αυστηρότητά Του προς αυτούς που είναι απρόσεκτοι στηριζόμενη στις δυνάμεις τους, μπορεί να οδηγήσουν κάποιους που είναι διστακτικοί και αμφιβάλλοντες στα όρια της απελπισίας.

Ένα άλλο πρόβλημα που αντιμετωπίζει, είναι στην παρουσία της κανονικής Χριστιανικής σύναξης των πιστών σε κάθε στάδιο ανάπτυξης, από τον νέο πιστό, που δε γνωρίζει σχεδόν τίποτε για τη χριστιανική ζωή, μέχρι τον έμπειρο και σοφό που φαίνεται να γνωρίζει σχεδόν τα πάντα. Και από την άλλη, ο Χριστιανός διάκονος πρέπει να έχει ένα λόγο από το Θεό για τον έφηβο, για τον ενήλικο, για τον μεσήλικο, και για τον υπερήλικο. Πρέπει να μπορεί να μιλήσει στον αδαή, αλλά και στον πολύξερο. Πρέπει να φέρει το ζωντανό Λόγο στο μορφωμένο όπως επίσης και στον αμόρφωτο που διαβάζει μόνο τη σελίδα των σπορ και τα κόμικς στην εφημερίδα. Πρέπει να μιλήσει στο θλιμμένο αλλά και στο χαρούμενο, στους τρυφερούς αλλά και στους σκληρούς, σ' αυτούς που χαίρονται που ζουν, αλλά και σ' αυτούς που κρυφά επιθυμούν να πεθάνουν. Και αυτό πρέπει να το κάνει σε ένα και μόνο μήνυμα και σε χρόνο που δεν ξεπερνά τα 45 λεπτά. Σίγουρα κάτι τέτοιο απαιτεί ένα Δανιήλ (για παράδειγμα) και οι Δανιήλ είναι τόσο σπάνιοι σήμερα όσο σπάνιοι ήσαν και στη Βαβυλώνα του 600 π.Χ (ίσως και περισσότερο).

Και για να προσθέσουμε κι άλλο βάρος στους ώμους του ποιμένα, είναι κι η γνώση ότι σε κάθε συνάθροιση, θα υπάρχουν πιθανά και λίγοι "άσωτοι υιοί" που πρέπει να "επιστρέψουν σπίτι", μερικοί που ποτέ δεν έχουν γνωρίσει και αγαπήσει τον Κύριο, αλλά και κάποιοι που "έχασαν την πρώτη τους αγάπη". Κι έτσι, πρέπει να καλέσει αμαρτωλούς σε μετάνοια, να προειδοποιήσει τους άστατους, να παρηγορήσει τους "ασθενείς την καρδία", να καθοδηγήσει, να ελέγξει, να επιτιμήσει, να ενθαρρύνει, να στηρίξει και να ενδυναμώσει ταυτόχρονα, ή τουλάχιστον μέσα στην ίδια μέρα.

Αυτή περίπου είναι η κατάσταση αν τα πούμε ως έχουν, αλλά δεν είναι στην ουσία τόσο δύσκολα όσα φαίνονται. Είπα ότι ο κήρυκας βρίσκεται πολλές φορές σε αντιπαράθεση με τον εαυτό του, αλλά αυτό είναι φαινόμενο μόνο, γιατί αυτό που φαίνεται να είναι μόνο σύγχυση, είναι απλά οι "ραφές του χαλιού". Το πραγματικό καλλιτεχνικό του σχέδιο βρίσκεται από την άλλη μεριά.

Ο άνθρωπος του Θεού μπορεί να παλεύει και να προσπαθεί με πλήρη εμπιστοσύνη και πλήρη βεβαιότητα επιτυχίας, αν γνωρίζει μόνο μερικές βασικές αλήθειες. Και η μία από αυτές είναι ότι, όσο κι αν διαφέρουν εξωτερικά οι άνθρωποι μεταξύ τους, είναι ωστόσο πανομοιότυποι θεμελιωδώς. Αυτό σημαίνει ότι το Χριστιανικό Μήνυμα που απευθύνεται προς εμάς, είναι το ίδιο για όλους τους ανθρώπους.

Μπροστά στο Σταυρό του Χριστού δεν είμαστε νέοι ή γέροι, μορφωμένοι ή αδαείς, πολιτισμένοι ή βάρβαροι, χαζοί ή έξυπνοι, είμαστε απλά άνθρωποι - ανθρώπινα όντα χαμένα και κατεστραμμένα βαθιά μέσα μας, εκεί όπου οι περιστασιακές διαφορές δεν έχουν σημασία, εκεί όπου στην ουσία δεν είναι καν γνωστές σε μας. Όπως το χρυσάφι είναι χρυσάφι είτε είναι ανακατεμένο με τη λάσπη του ποταμού, είτε κατεργασμένο σ' ένα πανέμορφο έργο τέχνης από τα χέρια κάποιου σπουδαίου καλλιτέχνη, έτσι και η βασική ουσία της ανθρώπινης φύσης είναι κοινή ασχέτως σε ποια κατάσταση μπορεί να βρίσκεται. Αυτό που έχουμε και που μας οδηγεί στην κοινωνική διάκριση και διαφορά μεταξύ μας, δεν είναι αυτό για το οποίο πέθανε ο Χριστός. Δεν πέθανε για παράδειγμα για γιατρούς, αγρότες, συγγραφείς, εργάτες, καλλιτέχνες, μηχανικούς, καθηγητές, προέδρους, μουσικούς, ξυλοκόπους. Πέθανε για τη χαμένη ανθρωπότητα και ο καθένας μπορεί να λάβει τα οφέλη της εξιλέωσής Του, αλλά μόνο υπό την ιδιότητα της χαμένης φύσης. Το χρώμα, η φυλή, η κοινωνική θέση, το επάγγελμα, το μορφωτικό επίπεδο, δε μετράνε, γιατί δεν αλλάζουν τη βασική προϋπόθεση για την οποία  το Αίμα Του χύθηκε.

Επειδή αυτό το εσωτερικό κενό της απώλειας είναι ίδιο σε όλους τους ανθρώπους το έργο του Θεού να τους φέρει κοντά Του είναι κοινό για όλους. Και το Πνεύμα πηγαίνει σε όλους φωτίζοντας, αποκαλύπτοντας, πείθοντας, ελέγχοντας, βοηθώντας τους να ακούσουν, να δουν και να καταλάβουν.

Είναι ένα από τα θαύματα και τις χαρές του κηρύγματος ότι το ίδιο μήνυμα συνήθως θα επηρρεάσει ανθρώπους με διαφορετικό τρόπο, παράγοντας στον ένα μετάνοια, στον άλλο ελπίδα, σε άλλους πάλι θάρρος, ταπεινότητα και πίστη, σύμφωνα με τις ιδιαίτερες ανάγκες της κάθε ψυχής.

Χωρίς αυτό το δυναμικό κι επιδέξιο έργο του Πνεύματος, το κήρυγμα θα ήταν ανώφελο. Με αυτό το έργο όμως η διακονία του Λόγου μπορεί να γίνει εύκολη και ευχάριστη όπως επίσης και θαυμαστά αποτελεσματική.

Α- Το μυστικό όνομα του Θεού

http://www.greektube.org/content/view/123646/2/

Ο ΗΧΟΣ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ-THE SOUND OF SILENCE (SIMON & GARFUNKEL)

Hello darkness, my old friend


Γεια σου σκοτάδι, παλιόφιλε

I've come to talk with you again


Ήλθα να τα πούμε πάλι

Because a vision softly creeping


Γιατί ένα όραμα απλώνεται σιωπηλά

Left its seeds while I was sleeping


Το σπόρο του άφησε ενώ κοιμόμουν

And the vision that was planted in my brain


Και το όραμα, που καρφώθηκε στο νου μου

Still remains


Παραμένει

Within the sound of silence


Μέσα στον ήχο της σιωπής




In restless dreams I walked alone


Σ' ανήσυχα όνειρα, μόνος περπατούσα

Narrow streets of cobblestone


Σε πλακόστρωτα στενοσόκακα

'Neath the halo of a street lamp


Κάτω απ' την άλω της λάμπας του δρόμου

I turned my collar to the cold and damp


Σήκωσα το γιακά μου απ' το κρύο και την υγρασία

When my eyes were stabbed by the flash of a neon light


Όταν τα μάτια μου θάμπωσαν απ' τα φώτα νέον των επιγραφών

That split the night


Που ξέσκιζαν τη νυχτιά

And touched the sound of silence


Κι άγγιζαν τον ήχο της σιωπής






And in the naked light I saw


Κι είδα μεσ' το φως το σκληρό

Ten thousand people, maybe more


Ανθρώπους μύριους ή πιο πολλούς

People talking without speaking


Ανθρώπους να μιλούν, αλλά να μη συζητούν

People hearing without listening


Ανθρώπους ν' ακούν, αλλά να μην προσέχουν

People writing songs that voices never share


Ανθρώπους να γράφουν τραγούδια χωρίς φωνή

And no one dared


Γιατί κανείς δεν τολμούσε να 

Disturb the sound of silence


Ταράξει τον ήχο της σιωπής






"Fools", said I, "You do not know


"Μωροί", φώναξα, "Δε γνωρίζετε"

Silence like a cancer grows


Η σιωπή σαν καρκίνος απλώνεται

Hear my words that I might teach you


Ακούστε τα λόγια μου μήπως σας διδάξω

Take my arms that I might reach you"


Πιάστε τα χέρια μου μήπως σας αγγίξω"

But my words, like silent raindrops fell


Όμως τα λόγια χάθηκαν σαν τις σταγόνες της βροχής

And echoed


Και αντήχησαν

In the wells of silence


Μέσ' στα πηγάδια της σιωπής






And the people bowed and prayed


Κι οι άνθρωποι προσκύνησαν και προσευχήθηκαν

To the neon god they made


Στο θεό από νέον φώτα που είχαν φτιάξει

And the sign flashed out its warning


Και μια επιγραφή αναβόσβησε σαν προειδοποίησε

In the words that it was forming


Με λέξεις που σχηματίστηκαν λέγοντας

And the sign said, "The words of the prophets are written on the subway walls
And tenement halls"


"Των προφητών οι λόγοι γράφτηκαν στον υπόγειο και στους διαδρόμους των φτωχόσπιτων"

And whispered in the sounds of silence


Και τα ψιθυρίζουν μεσ' στον ήχο της σιωπής.




ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΕΠΕΞΗΓΗΣΗ-ΕΡΜΗΝΕΙΑ


Η σιωπή είναι η σιωπή της συναίνεσης σ' ένα άδικο σύστημα (τι μπορώ να κάνω εγώ;) που σκοτώνει και αποκτηνώνει τους ανθρώπους. Είναι η σιωπή της αδιαφορίας, της δειλίας, του φόβου. Ο ήχος της είναι πιο δυνατός από οτιδήποτε άλλο και σκεπάζει τα πάντα (όπως λέμε: "έλαμψε δια της απουσίας του" σχήμα οξύμωρο). Γι' αυτό εξαπλώνεται σαν καρκίνος. Επειδή κανείς δεν την παρατηρεί και μπορεί να δρα ανενόχλητη μέχρι που να είναι πια αργά.


Τα φώτα νέον είναι το σύμβυλο του καταναλωτισμού, του Χόλιγουντ, της φανταχτερής γιορτής, της παρέλασης, της επίδειξης, της ψεύτικης ζωής. Είναι ο θεός των σημερινών ανθρώπων, που προσφέρει την εύκολη, διασκεδαστική ζωή (να περνάτε καλά) σ' αντάλλαγμα με τη σιωπή τους, την αδιαφορία τους, την ψυχή τους.


Οι άνθρωποι μέσα σ' ένα τέτοιο περιβάλλον δεν παράγουν τίποτε αληθινά πνευματικό-ζωντανό, παρά μόνο κακέκτυπα της αληθινής ζωής. Μιλούν, αλλά δεν παράγεται νόημα, ακούν, αλλά δεν καταλαβαίνουν εις βάθος, δεν έρχονται σε επίγνωση, γράφουν, αλλά δεν παράγουν σκέψη αληθινή, ή διανόηση, ή τέχνη.


Όσο κι αν τους μιλήσεις, όσο κι αν τους αγγίξεις, όσο κι αν τους διδάξεις, τελικά θα προτιμήσουν να προσκυνήσουν το θεό της ευκολίας που εκείνοι επινόησαν κι έφτιαξαν. Η ειδωλολατρεία ποτέ δεν πεθαίνει. Θα υπάρχει όσο υπάρχουν άνθρωποι που επιθυμούν τεχνητούς παραδείσους.


Κι έτσι τελικά, τα λόγια των προφητών γράφονται εκεί που κανείς δε θα πάει από τους καθώς πρέπει, εκεί που κανείς δε θα δώσει σημασία και δε θα σκεφτεί να ψάξει. Γιατί ο αληθινός Θεός πήγαινε και πηγαίνει πάντα κοντά στους ταπεινούς, τους φτωχούς, τους άσημους, τους πονεμένους, αυτούς που η κοινωνία μας έχει ξεχάσει μέσα στην παραζάλη της "ευημερίας" της.


Το αποτέλεσμα είναι τα λόγια της ζωής να βρίσκονται εκεί που κανείς βολεμένος δε θα ψάξει αν δε σηκωθεί από τον καναπέ, αφήσει το τηλεκοντρόλ και βγει από τη μακάρια ευδαιμονία του. Έτσι δε θα τ' ακούσει ο βολεμένος και θα τα καταπιεί ο ήχος της σιωπής.