Η ΚΡΙΣΗ ΤΩΝ ΓΑΪΔΑΡΩΝ

Μια μέρα εμφανίστηκε σε ένα χωριό ένας άνδρας με γραβάτα. Ανέβηκε σε ένα
παγκάκι και φώναξε σε όλο τον τοπικό πληθυσμό ότι θα αγόραζε όλα τα
γαϊδούρια που θα του πήγαιναν, έναντι 100 ευρώ και μάλιστα μετρητά.

Οι ντόπιοι το βρήκαν λίγο περίεργο, αλλά η τιμή ήταν πολύ καλή και όσοι
προχώρησαν στην πώληση γύρισαν σπίτι με το τσαντάκι γεμάτο και το χαμόγελο
στα χείλη.

Ο άνδρας με τη γραβάτα επέστρεψε την επόμενη μέρα και πρόσφερε 150 ευρώ για
κάθε απούλητο γάιδαρο, κι έτσι οι περισσότεροι κάτοικοι πούλησαν τα ζώα
τους. Τις επόμενες ημέρες προσέφερε 300 ευρώ για όσα ελάχιστα ζώα ήταν ακόμα
απούλητα με αποτέλεσμα και οι τελευταίοι αμετανόητοι να πουλήσουν τα
γαϊδούρια τους.

Μετά συνειδητοποίησε ότι στο χωριό δεν έμεινε πια ούτε ένας γάιδαρος και
ανακοίνωσε σε όλους ότι θα επέστρεφε μετά από μια εβδομάδα για να αγοράσει
οποιοδήποτε γάιδαρο έβρισκε έναντι . 500 ευρώ!! Και αποχώρησε.

Την επόμενη μέρα ανέθεσε στον συνέταιρό του το κοπάδι των γαϊδάρων που είχε
αγοράσει και τον έστειλε στο ίδιο χωριό με εντολή να τα πουλήσει όλα στην
τιμή των 400 ευρώ το ένα.

Οι κάτοικοι βλέποντας την δυνατότητα να κερδίσουν 100 ευρώ την επόμενη
εβδομάδα, αγόρασαν ξανά τα ζώα τους 4 φορές πιο ακριβά από ότι τα είχανε
πουλήσει, και για να το κάνουν αυτό, αναγκάστηκαν να ζητήσουν δάνειο από την
τοπική τράπεζα.

Όπως φαντάζεστε, μετά την συναλλαγή οι δύο επιχειρηματίες έφυγαν διακοπές σε
έναν φορολογικό παράδεισο της Καραϊβικής, ενώ οι κάτοικοι του χωριού
βρέθηκαν υπερχρεωμένοι, απογοητευμένοι, και με τα γαϊδούρια στην κατοχή τους
που δεν άξιζαν πλέον τίποτα.

Φυσικά οι αγρότες προσπάθησαν να πουλήσουν τα ζώα για να καλύψουν τα χρέη.
Μάταια. Η αξία τους είχε πατώσει. Η τράπεζα λοιπόν κατάσχεσε τα γαϊδούρια
και εν συνεχεία τα νοίκιασε στους πρώην ιδιοκτήτες τους.

Ο τραπεζίτης όμως πήγε στον δήμαρχο του χωριού και του εξήγησε ότι εάν δεν
ανακτούσε τα κεφάλαια που είχε δανείσει θα κατέρρεε και αυτός, και κατά
συνέπεια θα ζητούσε αμέσως το κλείσιμο της ανοικτής πίστωσης που είχε με τον
δήμο.
Πανικόβλητος ο δήμαρχος και για να αποφύγει την καταστροφή, αντί να δώσει
λεφτά στους κατοίκους του χωριού για να καλύψουν τα χρέη τους, έδωσε λεφτά
στον τραπεζίτη, ο οποίος παρεμπιπτόντως . ήταν κουμπάρος του δημοτικού
συμβούλου.

Δυστυχώς όμως ο τραπεζίτης αφού ανέκτησε το κεφάλαιό του, δεν έσβησε το
χρέος των κατοίκων, και ούτε το χρέος του δήμου, ο οποίος φυσικά βρέθηκε ένα
βήμα πριν την πτώχευση.
Βλέποντας τα χρέη να πολλαπλασιάζονται και στριμωγμένος από τα επιτόκια, ο
δήμαρχος ζήτησε βοήθεια από τους γειτονικούς δήμους. Αυτοί όμως του έδωσαν
αρνητική απάντηση, γιατί όπως του είπαν είχαν υποστεί την ίδια ζημιά με τους
δικούς τους γαιδάρους!!...

Ο τραπεζίτης τότε έδωσε στον δήμαρχο την «ανιδιοτελή» συμβουλή / οδηγία να
μειώσει τα έξοδα του δήμου: λιγότερα λεφτά για τα σχολεία, για το νοσοκομείο
του χωριού, για την δημοτική αστυνομία, κατάργηση των κοινωνικών
προγραμμάτων, της έρευνας, μείωση της χρηματοδότησης για καινούρια έργα
υποδομών. Αυξήθηκε η ηλικία συνταξιοδότησης, απολύθηκαν οι περισσότεροι
υπάλληλοι του δημαρχείου, έπεσαν οι μισθοί και αυξήθηκαν οι φόροι.

Ήταν έλεγε αναπόφευκτο, αλλά υποσχόταν με αυτές τις διαρθρωτικές αλλαγές «να
βάλει τάξη στη λειτουργία του δημοσίου, να βάλει τέλος στις σπατάλες» και να
. ηθικοποιήσει το εμπόριο των γαϊδάρων.

Η ιστορία άρχισε να γίνεται ενδιαφέρουσα όταν μαθεύτηκε πως οι δυο
επιχειρηματίες και ο τραπεζίτης είναι ξαδέρφια και μένουν μαζί σε ένα νησί
κοντά στις Μπαχάμες, το οποίο και αγόρασαν . με τον ιδρώτα τους. Ονομάζονται
οικογένεια Χρηματοπιστωτικών Αγορών, και με μεγάλη γενναιότητα προσφέρθηκαν
να χρηματοδοτήσουν την εκλογική εκστρατεία των δημάρχων των χωριών της
περιοχής.

Σε κάθε περίπτωση η ιστορία δεν έχει τελειώσει γιατί κανείς δεν γνωρίζει τι
έκαναν μετά οι αγρότες..

ΤΟ ΠΕΙΡΑΜΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΔΕΚΑ ΠΙΘΗΚΟΥΣ

Μια προσέγγιση για τα όσα ζήσαμε τις τελευταίες ημέρες, με όρους κοινωνικής μηχανικής

Το  πείραμα που ακολουθεί, με τους πιθήκους, είναι ένα από μια σειρά πειραμάτων του καθηγητή Μίλγκραμ.

 

"Σε ένα κλουβί που έχουμε κλεισμένους 10 πιθήκους, κρεμάμε ένα τσαμπί μπανάνες. Όλοι οι πίθηκοι τρέχουν να πιάσουν το τσαμπί. Ένας από τους πιθήκους, ο πιο γρήγορος, φτάνει πρώτος στο τσαμπί. Εκείνη τη στιγμή, καταβρέχουμε με νερό με πολλή πίεση τους υπόλοιπους, που έχουν μείνει πίσω.

Αυτός που έτρεξε πρώτος και έπιασε το τσαμπί, τρώει τις μπανάνες και το ευχαριστιέται πολύ. Οι υπόλοιποι προσπαθούν να στεγνώσουν και να ξεπεράσουν το σοκ από το κατάβρεγμα.

Μετά από 1-2 ώρες, η κατάσταση της ομάδας των…πιθήκων επανέρχεται στο φυσιολογικό. Βέβαια, οι 9 που έφαγαν το κατάβρεγμα (και δεν έφαγαν μπανάνες), κοιτούν με κάποια ζήλια τον έναν που και τις μπανάνες έφαγε και το κατάβρεγμα το γλίτωσε.

Επαναλαμβάνουμε την ίδια ενέργεια, δηλαδή κρεμάμε ένα τσαμπί μπανάνες στο κλουβί. Τρέχουν όλοι, αλλά ο ίδιος πίθηκος, ο οποίος όπως είπαμε είναι ο γρηγορότερος καταφέρνει και πάλι να φτάσει πρώτος στο τσαμπί.

Εμείς ξανακαταβρέχουμε με πολλή πίεση τους υπόλοιπους, ενώ ο πρώτος τρώει επιδεικτικά τις μπανάνες που “κέρδισε δίκαια”, αφού ήταν ο γρηγορότερος. Επαναλαμβάνουμε το ίδιο 2-3 φορές.

Κάποια φορά, καθώς ξεκινάει ο γρήγορος να πιάσει το τσαμπί που τοποθετήσαμε εκ νέου, τον πιάνουν οι υπόλοιποι εννιά και τον κάνουν μαύρο στο ξύλο.

Βρίσκεται λοιπόν το τσαμπί στη θέση του για κάποια ώρα, χωρίς να συμβαίνει τίποτα. Κάποια στιγμή, ο γρήγορος ξαναπροσπαθεί να τρέξει προς το τσαμπί, αλλά οι υπόλοιποι τον ξαναπλακώνουν στο ξύλο, γιατί φοβούνται το κατάβρεγμα.

Μετά από μερικά ξυλοφορτώματα, ο γρήγορος “μαθαίνει το μάθημά του” και δεν ξαναπροσπαθεί. Μπορεί να προσπαθήσει και κάποιος άλλος, αλλά το αποτέλεσμα είναι πάντα το ίδιο: ξύλο από τους υπόλοιπους. Εδώ ξεκινάει το ενδιαφέρον της υπόθεσης.

Βγάζουμε από το κλουβί έναν από τους εννιά πιθήκους, αυτούς που καταβρέχαμε, όχι αυτόν που έφτανε πρώτος στο τσαμπί και βάζουμε έναν καινούριο πίθηκο, αντικαταστάτη.

Ο καινούριος πίθηκος, με το που βλέπει το τσαμπί με τις μπανάνες το οποίο φυσικά δεν ακουμπάει πλέον κανένας από τους “έμπειρους” της ομάδας ορμάει να το πιάσει. Οι υπόλοιποι εννιά, συμπεριλαμβανομένου και του παλιού “γρήγορου”, τον βουτάνε και τον κάνουν μαύρο στο ξύλο.

Ο παλιός “γρήγορος” μπορεί και να χαίρεται που τρώει και κάποιος άλλος ξύλο. Ο καινούριος δεν ξέρει γιατί τρώει ξύλο, αφού δεν είχε την εμπειρία του καταβρέγματος.

Μαθαίνει όμως πολύ γρήγορα ότι αν ξεκινήσει να πιάσει το τσαμπί, αυτό συνεπάγεται ξύλο από τους υπόλοιπους. Έτσι, ξαναβρισκόμαστε σε κατάσταση “ισορροπίας” μέσα στο κλουβί, δηλαδή υπάρχει ένα τσαμπί μπανάνες το οποίο δεν πάει να πιάσει κανείς. Ξανά-αλλάζουμε έναν από τους παλιούς 8 πιθήκους (όχι τον παλιό “γρήγορο” και όχι τον νέο ξυλοφορτωμένο) με έναν αντικαταστάτη.

Όπως καταλαβαίνετε, γίνεται η ίδια ιστορία της προηγούμενης παραγράφου, μέχρι να τους αλλάξουμε όλους (τελευταίο βγάζουμε τον παλιό “γρήγορο”, τον πρώτο που έφαγε ξύλο στην αρχή της ιστορίας).

Τι έχουμε λοιπόν; Έχουμε ένα τσαμπί μπανάνες, μέσα σε ένα κλουβί με 10 πιθήκους, από τους οποίους κανείς δεν τρέχει να το πιάσει, και κανείς δεν ξέρει γιατί (δεδομένου ότι κανένας τους δεν ήταν στην αρχική ομάδα που έφαγε το κατάβρεγμα)".

Μια άλλη εκδοχή του πειράματος

Έχουμε λοιπόν 10 νέους πιθήκους στο κλουβί και ένα τσαμπί μπανάνες άθικτο. Στη “συλλογική” μνήμη των οποίων είναι εγγεγραμμένο ότι το “κοινωνικά πρέπον” είναι να μην ακουμπάμε το τσαμπί γιατί το απαγορεύει ο νόμος. Όποιος προσπαθεί να το πλησιάσει, τις τρώει.

Το αξιοσημείωτο εδώ είναι ότι αυτός που πάει να πιάσει τις μπανάνες εξ ενστίκτου, δεν μπορεί να καταλάβει γιατί τιμωρείται έτσι σκληρά αλλά και οι υπόλοιποι δεν γνωρίζουν γιατί του τις βρέχουν, αφού κανένας τους δεν έχει βιώσει τις δύσκολες μέρες στο κλουβί με τα κυνηγητά και τα καταβρέγματα.

Η ζωή κυλάει ήρεμα στο κλουβί, με τις μπανάνες κρεμασμένες σε μια γωνιά που κανένας πίθηκος δεν τολμάει να τις ακουμπήσει. Οι μπανάνες έχουν γίνει πλέον “ιερές μπανάνες”. Δεν αποτελούν για την ομάδα προϊόν τροφής αλλά ταμπού.

Ας δούμε τώρα τι θα συμβεί στην ομάδα αν εφαρμόσουμε ένα είδος μνημονίου, σαν και αυτό που έχουμε εδώ με την τρόικα. Αν δηλαδή αρχίσουμε να περικόπτουμε την τροφή στους πιθήκους, με άλλα λόγια να πέσει πείνα στη ομάδα και το τσαμπί με τις μπανάνες θα αρχίζει να χάνει την άγια λάμψη του και να φαίνεται πάλι σαν λύση τροφής στην ομάδα.

Όσο θα κλείνουμε την στρόφιγγα του “μνημονίου” τόσο το μάτι των πιθήκων θα γυαλίζει περισσότερο… ώσπου κάποιο βράδυ, κάποιος πεινασμένος και εξαθλιωμένος πίθηκος θα την κάνει. Θα την πέσει στο τσαμπί.

Κακός χαμός, σίγουρα κάποιοι θα τον πάρουν είδηση αμέσως, μάλλον αυτοί που δεν κοιμόντουσαν αλλά σχεδίαζαν με ποιο τρόπο θα την πέσουν εκείνοι στις μπανάνες. Ο μάγκας να τρέχει μπροστά με το τσαμπί και 2-3 να τον καταδιώκουν. Ο κλέφτης όμως έχει βάλει ήδη την μισή μπανάνα στο στόμα.

Και φαΐ και τσαμπί και τρεχαλητό δεν γίνεται, τον προλαβαίνουν οι υπόλοιποι και αρχίζει η πάλη. Ενώ ο δόλιος παραβάτης περιμένει να τον σαπίσουν στο ξύλο, να τον διαμελίσουν ανοίγει τα μάτια και βλέπει τους καταδιώκτες του να έχουν πάρει το τσαμπί και να τρώνε ήσυχοι ήσυχοι τις μπανάνες μαζί με κάποιους που βρέθηκαν κοντά και ξύπνησαν από την φασαρία.

Απ´ αυτή την μέρα και μετά ο “ιερός κανόνας” έχει χαθεί. Χρειάζεται το πείραμα να ξαναστηθεί από την αρχή……χρειάζεται μάνικα!

Κάθε ομοιότητα με φυσικά πρόσωπα και καταστάσεις είναι συμπτωματική…

The Glacier

BALLAD OF THE RAINBOW

-

Να είστε Άγιοι

"Και ο Κύριος μίλησε στο Μωυσή και είπε: 'Μίλησε σ' όλη τη σύναξη των παιδιών του Ισραήλ και πες τους: 'Να είστε άγιοι, διότι Εγώ, ο Κύριος ο Θεός σας, είμαι άγιος.''" - Λευιτικό 19:1-2

Όποιος Χριστιανός έχει εξασκήσει τα πνευματικά του αισθητήρια στη διάκριση του καλού από το κακό, θα πρέπει να θλίβεται βαθιά στο θέαμα ζηλωτών που επιθυμούν να γεμίσουν με το Άγιο Πνεύμα, τη στιγμή που εξακολουθούν να ζουν σε μια κατάσταση ηθικής ελευθεριότητας ή ερωτοτροπούν με την αμαρτία. Κάτι τέτοιο είναι μια ηθική αντίθεση. Όποιος θέλει αληθινά να γεμίσει με το Άγιο Πνεύμα, θα πρέπει πρώτα να ελέγξει τον εαυτό του με ειλικρίνεια για κρυφές αμαρτίες. Και θα πρέπει με θάρρος να αποβάλλει από την καρδιά του ό,τι είναι αντίθετο με το χαρακτήρα του Θεού όπως αυτός αποκαλύπτεται στις Άγιες Γραφές.

Στη βάση της κάθε γνήσιας χριστιανικής εμπειρίας πρέπει να βρίσκεται μια αληθινή, ορθή, χριστιανική ηθική. Καμία διασκέδαση δεν ισχύει, καμιά απόλαυση δεν είναι νόμιμη ΑΝ (προσέξτε) επιτρέπει στη ζωή μας την ανηθικότητα ή την αμαρτία! Καμία ηθική παράβαση δε μπορεί να δικαιολογηθεί στο όνομα της οποιασδήποτε "ανώτερης" χριστιανικής εμπειρίας. Το να εκζητούμε υψηλες πνευματικές εμπειρίες ενώ ζούμε σε αμαρτία είναι το να ανοιγόμαστε στην πλάνη και τελικά στην κρίση του Θεού. Το "γίνεσθε άγιοι" δεν είναι απλά ένα σύνθημα που θα βάλουμε σε κορνίζα και θα το κρεμάσουμε στον τοίχο. Είναι μια σοβαρή εντολή του Θεού, του Κυρίου όλης της γης.

ΜΗΝ ΤΟ ΞΕΧΝΑΣ !

Είναι η ιστορία 2 φίλων που περπατούν στην έρημο. 


Κάποια στιγμή τσακώθηκαν και ο ένας από τους δύο έδωσε ένα χαστούκι στον άλλο. Αυτός ο τελευταίος, πονεμένος, αλλά χωρίς να πει τίποτα, έγραψε στην άμμο : ΣΗΜΕΡΑ ΟΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΜΟΥ ΦΙΛΟΣ ΜΕ ΧΑΣΤΟΥΚΙΣΕ. 


Συνέχισαν να περπατούν μέχρι που βρήκαν μια όαση όπου αποφάσισαν να κάνουν μπάνιο. Αλλά αυτός που είχε φάει το χαστούκι παραλίγο να πνιγεί και ο φίλος του τον έσωσε. Όταν συνήλθε, έγραψε πάνω σε μια πέτρα : ΣΗΜΕΡΑ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΜΟΥ ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ ΕΣΩΣΕ ΤΗ ΖΩΗ. 


Αυτός που τον είχε χαστουκίσει και στη συνέχεια του έσωσε τη ζωή, τον ρώτησε : όταν σε χτύπησα, έγραψες πάνω στην άμμο, και τώρα έγραψες πάνω στην πέτρα. Γιατί? 


Ο άλλος φίλος απάντησε : . ΜΑΘΕ ΝΑ ΓΡΑΦΕΙΣ ΤΑ ΤΡΑΥΜΑΤΑ ΣΟΥ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ ΚΑΙ ΝΑ ΧΑΡΑΖΕΙΣ ΤΙΣ ΧΑΡΕΣ ΣΟΥ ΣΤΗΝ ΠΕΤΡΑ.

ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΦΟΒΟ

ΑΓΑΠΑ ΤΟΝ ΠΛΗΣΊΟΝ ΣΟΥ ΟΠΩΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ

Είναι πολύ γνωστή η μεγαλύτερη όλων των εντολών. "Αγάπα τον Κύριο τον Θεό σου και τον πλησίον σου σαν τον εαυτό σου".

Η μεγαλύτερη των εντολών

Το να αγαπάμε το Θεό το θεωρούμε δεδομένο. Το να αγαπάμε τον πλησίον μας σαν τον εαυτό μας επίσης δεδομένο. Θεωρούμε ότι κατανοούμε πλήρως και τα δύο. Και τελικά μας διαφεύγουν εξίσου. Γιατί αν ήταν τόσο δεδομένα και τόσο αυτονόητα τότε γιατί δεν τα καταφέρνουμε ούτε στο ένα ούτε στο άλλο; Διότι η πρακτική αυτό δείχνει: ότι μας διαφεύγουν.

Ίσως αν ρίχναμε μια πιο προσεκτική ματιά και στα δύο αυτά σκέλη της μεγάλης εντολής, να καταλαβαίναμε περισσότερα πάνω στο θέμα και έτσι να βλέπαμε και να κατανοούσαμε εις βάθος τι πραγματικά μας διαφεύγει.

Αγάπα τον  Κύριο τον Θεό σου.

Αν και φαίνεται αυτονόητο, ωστόσο δεν είναι τόσο απλό. Πώς αγαπάς τον Θεό; "Τον Θεό κανείς ποτέ δεν είδε…" γράφει ο Ιωάννης στην Α Επιστολή του (4:12). Και αν δε μπορείς να δεις και να αγγίξεις τότε πώς αληθινά θα αγαπήσεις; Μέσω θεωριών; Μέσω ιδεών; Μέσω της φαντασίας; Η αλήθεια είναι ότι χρειαζόμαστε κάτι χειροπιαστό. Κάτι που θα μας προκαλέσει να εξασκήσουμε την αγάπη μας. Κάτι που θα μας κάνει να παλέψουμε, να πονέσουμε, να επιλέξουμε αν θ' αγαπήσουμε ή θα μισήσουμε ή θ' αδιαφορήσουμε. Κάτι που θα μας βοηθήσει να γνωρίσουμε μέσα μας βαθιά ότι όντως αγαπήσαμε επειδή όντως μας στοίχισε. Κι αυτό το κάτι δε μπορεί να είναι άυλο και αόρατο και άπιαστο. Γι' αυτό ο Θεός φρόντισε για κάτι πιο χειροπιαστό.

Ο Χριστός είπε, "αν με αγαπάτε φυλάξετε τις εντολές μου" (Ιωάννης 14:15). Και να, ερχόμαστε σε κάτι πιο χειροπιαστό, πιο απτό, πιο κατανοητό. "Με αγαπάς;", λέει ο Κύριος, "τήρησε αυτά που είπα". Είναι απλό, κατανοητό, χειροπιαστό όμως…

Όμως υπάρχει  κι εδώ μια ένσταση. Ποιες εντολές; Τις Δέκα Εντολές; Τη διδασκαλία του Χριστού; Τις υπόλοιπες εντολές της Βίβλου; Μήπως τελικά και το Νόμο; Ξαφνικά γεμίζει το κεφάλι μας από χιλιάδες εντολές, μυριάδες περιπτώσεις εφαρμογής τους και εκατομμύρια υποπεριπτώσεις όπου θα μπορούσε κάτι να εφαρμόζεται και κάτι άλλο να μη γίνεται και τελικά έχουμε πέσει σ' ένα κυκεώνα από ερμηνευτικές και απόψεις και ιδέες και συστήματα θεολογικά όπου κυρίαρχο ερώτημα είναι : "Πού τηρείται τι;"

Εδώ λοιπόν έρχεται να μας σώσει ο απόστολος Παύλος με μια απλή ιδέα: "Σε κανέναν να μη οφείλετε τίποτε, παρά μονάχα το να αγαπάτε ο ένας τον άλλον· επειδή, εκείνος που αγαπάει τον άλλον, εκπληρώνει τον νόμο. Δεδομένου ότι, το: «Μη μοιχεύσεις, Μη φονεύσεις, Μη κλέψεις, Μη ψευδομαρτυρήσεις, Μη επιθυμήσεις», και κάθε άλλη εντολή, συμπεριλαμβάνεται μέσα σε τούτο τον λόγο, στο: «Θα αγαπάς τον πλησίον σου όπως τον εαυτό σου». Η αγάπη κακό δεν κάνει στον πλησίον· η αγάπη, λοιπόν, είναι εκπλήρωση του νόμου."

Και τελικά έρχεται ο Ιωάννης και μας λέει: "Αν κάποιος πει, ότι: Αγαπάω τον Θεό, όμως μισεί τον αδελφό του, είναι ψεύτης· επειδή, όποιος δεν αγαπάει τον αδελφό του, που τον είδε, τον Θεό που δεν τον είδε, πώς μπορεί να τον αγαπάει;" (Α Ιωάννου 4:20).

Βλέπουμε λοιπόν ότι ο Θεός μας έδωσε κάτι πολύ χειροπιαστό: όχι τον Εαυτό Του απ' ευθείας, αλλά τον Εαυτό Του μέσα στον πλησίον μας.

Αν λοιπόν αγαπούμε τον διπλανό μας, τότε ξέρουμε ότι αγαπούμε και τον Θεό: τόσο απλό είναι.

Βλέπουμε λοιπόν πια είναι η αληθινή πρόκληση. Το να αγαπήσεις το συνάνθρωπό σου δεν είναι καθόλου απλό. Εμπεριέχει αυταπάρνηση, αυτοθυσία, ταπείνωση και άλλα… δυσάρεστα για το εγώ μας πράγματα. Και εδώ τα πράγματα αρχίζουν να γίνονται αληθινά δύσκολα. 

Πώς θα πετύχω κάτι τέτοιο; Πώς θα ξέρω πότε αγαπώ ορθά τον διπλανό μου; Πώς θα είμαι βέβαιος ότι δεν ξεφεύγω από τα όρια ώστε ούτε να αδιαφορώ για τον πλησίον μου αλλά ούτε και να τον αγαπώ περισσότερο από τον εαυτό μου κάνοντας πράγματα που θα βλάψουν τελικά κι αυτόν κι εμένα;

Ας δούμε λίγο περισσότερα πάνω σ' αυτή τη γραμμή και ίσως να βρούμε απαντήσεις που δεν περιμένουμε.

Αγαπάς τον εαυτό σου; Αν ναι πώς;

Μια κινέζικη παροιμία λέει: "Αν σου δώσω ένα ψάρι θα σε ταΐσω για μια μέρα. Αν σε μάθω να ψαρεύεις, θα σε ταΐσω για μια ζωή."

Αν ο συνάνθρωπός μου πεινάει, μπορώ να τον ταΐσω μια φορά και δυο. Αν όμως δω ότι αυτή η εύκολη λύση του γίνεται συνήθεια, τότε είναι αγάπη το να συνεχίσω να τον ταΐζω εις βάρος μου και εις βάρος άλλων που έχουν ανάγκη τη βοήθειά μου και που θα την αξιοποιήσουν καλύτερα; Σίγουρα όχι.

Αγάπη δεν είναι το να κακομαθαίνεις τον άλλο. Αυτό είναι ενοχή, ενοχή που έχεις μέσα σου και που πολύ λανθασμένα την έχεις μπερδέψει με την αληθινή αγάπη. Όμως η αληθινή αγάπη έχει υπευθυνότητα. Και ένα μέρος της υπευθυνότητας αυτής είναι η σωστή διδαχή του πλησίον.

Ο καλός Σαμαρείτης βοήθησε τον πληγωμένο μέχρι αυτός να γίνει καλά. Είναι σίγουρο ότι, αφού αυτός θα γινόταν καλά, δε θα συνέχιζε να του πληρώνει τα έξοδα. Φαίνεται λογικό, κι όμως έχω δει τόσους ανθρώπους να βοηθούν "φτωχούς" για χάρη της καλής πράξης κι όχι για χάρη του φτωχού. Δε θέλουν πραγματικά να βοηθήσουν, θέλουν να "τους συχωρεθούν τα πεθαμένα τους" όπως λέει κι ο λαός πολύ σοφά.

Το πρόβλημα πιστεύω ότι εστιάζεται στο ότι όλοι μας δεν αγαπούμε τον εαυτό μας σωστά. Κι όταν δεν αγαπάς τον εαυτό σου ορθά, τότε πώς θα ξέρεις πώς και με ποιο τρόπο θ' αγαπήσεις τον πλησίον σου;

Όλοι μας είμαστε εκ φύσεως εγωιστές και φίλαυτοι. Και οι μεγαλύτερη μάχη που έχουμε να αντιμετωπίσουμε σαν Χριστιανοί και σαν άνθρωποι, δεν είναι η μάχη ενάντια σε διαβόλους και δαιμόνια και αρχές και εξουσίες και άλλα τέτοια μεγαλειώδη, αλλά ενάντια στον εαυτούλη μας με τον τεράστιο κακομαθημένο εγωισμό του που θέλει πάντα να έχει δίκιο και πάντα να "βγαίνει από πάνω" και πάντα να "την περνάει ζάχαρη" και ποτέ κανείς να μην τον ελέγχει "γιατί έχει δικαιώματα και ποτέ υποχρεώσεις".

Αν χτύπησα φλέβα εδώ παρακαλώ μείνετε μαζί μου. Αν όχι, ε, τι να πω, είστε καλύτεροι από μένα.

Νομίζουμε λοιπόν ότι το να αγαπούμε τον εαυτό μας είναι το να επιτρέπουμε στον εγωισμό και την υπερηφάνεια μας να κυριαρχούν, να διοικούν τη ζωή μας και τις αποφάσεις μας και να κάνουν γενικώς ό,τι τους αρέσει.

Αν όμως κατανοήσουμε το πόσο λανθασμένο, επιζήμιο και καταστροφικό στην τελική ανάλυση είναι κάτι τέτοιο για μας, για τις σχέσεις μας με τους άλλους και τη σχέση μας με το Θεό, τότε θα επιτρέψουμε στο Θεό, με την παιδεία Του την αλάνθαστη, να μας διδάξει πώς θα μάθουμε αληθινά να αγαπούμε τον εαυτό μας κι έτσι να αγαπούμε τους άλλους αλλά και το Θεό αποτελεσματικά και ορθά.

Αν αφήσουμε το Θεό να μας διδάξει την αυταπάρνηση, την αυτοθυσία, την ταπεινότητα, τη σεμνότητα, τη σοβαρότητα, το να μην προσπαθούμε να υπεκφύγουμε, το να δεχόμαστε τα σφάλματά μας και να διορθωνόμαστε, το να συγχωρούμε τον εαυτό μας και να μην τον τιμωρούμε συνέχεια αλλά να επιθυμούμε να βελτιωθούμε ώστε να μην ξανακάνουμε τα ίδια λάθη, τότε σίγουρα υπάρχει ελπίδα για μας.

Ξέρω ότι όλα αυτά που ανέφερα πιο πάνω πονάνε, αλλά ποιος είπε ότι η αγάπη δεν πονάει; "Η αγάπη είναι ισχυρή σαν το θάνατο" λέει στο Άσμα Ασμάτων (8:6) κι αν κάτι είναι γνωστό για το θάνατο είναι ότι πονάει. Ίσως όχι κατ' ανάγκην σωματικά, αλλά σίγουρα πονάει ψυχικά. Κι ο σκοπός της αληθινής αγάπης είναι να σκοτώσει!

Να σκοτώσει τον εγωιστικό εαυτούλη και να ανοίξει τον τόπο για τον πραγματικό εαυτό μας που είναι κατά την εικόνα και ομοίωση του Θεού και γεμάτος από τη δόξα Του.

Όταν θα έχει επιτελέσει το έργο της τότε πια θα ξέρουμε πώς ν' αγαπήσουμε και τον πλησίον μας όπως του αξίζει, αλλά και πώς ν' αγαπήσουμε σε τελική ανάλυση το Θεό όπως κι Εκείνου του αξίζει. Και τότε το φως μας θα λάμψει ενώπιον των ανθρώπων και όλοι θα παραδεχτούν ότι είμαστε παιδιά του Πατέρα μας του Ουράνιου!

ΣΗΜΑΣΙΑ ΣΤΑ ΘΕΜΕΛΙΑ

Στη ζωή υπάρχουν συγκεκριμένα πράγματα που θεωρούνται θεμελιώδη, όπως οι πυλώνες στηρίζουν το βάρος ενός μεγάλου κτιρίου. Ο σοφός άνθρωπος θα απλοποιήσει τη ζωή του με το να αναζητήσει στο κεντρικό της νόημα. Θα βεβαιωθεί ότι έχει τα σωστά θεμέλια και, έχοντας κάνει αυτό, δε θα ανησυχήσει για τα υπόλοιπα.

Η ζωή όπως την ξέρουμε, σε αυτόν τον τρομακτικά λεπτεπίλεπτο και πολύπλοκο πολιτισμό μας, μπορεί να αποβεί μοιραία θανατηφόρα, εκτός κι αν μάθουμε να ξεχωρίζουμε αυτά που είναι σημαντικά από αυτά που δεν είναι. Δεν είναι τα μεγάλα και σημαντικά πράγματα αυτά που μας καταστρέφουν, αλλά τα μυριάδες μικρά και ασήμαντα που όμως εμείς κάνουμε το λάθος να θεωρούμε σημαντικά ("οι μικρές αλεπούδες καταστρέφουν τους αμπελώνες"). Αυτά, λοιπόν, είναι τόσο πολλά που, αν δεν καταφέρουμε να τα σπρώξουμε από πάνω μας, θα μας καταστρέψουν σωματικά και ψυχικά.

Κάθε πιστός Χριστιανός, αλλά και κάθε εργάτης του Λόγου του Θεού, θα πρέπει - περισσότερες από μία φορές - να αποφασίσει στη ζωή του αν θα δώσει σημασία στα σημαντικά ή στα ασήμαντα. Θα πρέπει να αποφασίσει αν θα μείνει στις θεμελιώδεις αλήθειες στις οποίες χτυπάει η ίδια η καρδιά των Γραφών, για παράδειγμα, ή αν θα στρέψει την προσοχή του σε θεολογικές θεωρίες του περιθωρίου οι οποίες πάντα φέρνουν διάσπαση και διαίρεση και σε καμία περίπτωση δε βοηθούν στην πορεία μας προς την Ουράνια Πολιτεία.

Και το ερώτημα τελικά είναι αυτό που κι ο Χριστός είπε: "Τι θα ωφελήσει τον άνθρωπο αν κερδίσει τον κόσμο ολόκληρο, αλλά χάσει την ψυχή του;"

Κι ενώ φαίνεται ξεκάθαρα ότι το σημαντικό εδώ είναι η ψυχή μας και το υποδεέστερο ο κόσμος, παρόλα αυτά θα εκπλαγούμε αν προσέξουμε πόσο μεγαλύτερη σημασία δίνουν οι πιστοί στο να κερδίσουν τον κόσμο με κάθε κόστος.

Γιατί συμβαίνει αυτό; Μήπως είναι τόσο ανόητοι, ή τόσο αδιάφοροι όσον αφορά τον αιώνιο προορισμό τους ώστε να ρίχνονται "ψυχή τε και σώματι" στο κυνήγι της χίμαιρας; Είναι τόσο σπουδαίο και γυαλιστερός αυτός ο κόσμος ώστε με ανοιχτά μάτια να προτιμούμε το βέβαιο αφανισμό μας αντί της αιώνιας σωτηρίας που ο Χριστός μας προσφέρει;

Μάλλον όχι. Όμως αν μια παγίδα είχε ταμπέλα "προσοχή παγίδα" δε θα έπεφτε κανείς μέσα. Κι έτσι κι εδώ, οι άνθρωποι δυστυχώς πλανώνται και παγιδεύονται, τυφλώνονται και υποδουλώνονται σε πράγματα που ενώ ενώ φορούν το μεγαλοπρεπή μανδύα του σημαντικού, είναι ωστόσο άδεια και κενά παντός περιεχομένου αν τα καλοεξετάσει κανείς. 

Αλλά, όπως λέει και η παροιμία, "όσο πιο άδειος είναι ο τενεκές, τόσο πιο πολύ θόρυβο κάνει". Και δυστυχώς, οι άνθρωποι τείνουν να ελκύονται από το θόρυβο, τα φώτα, τη φασαρία, τα πυροτεχνήματα, την παρέλαση. Και αντιθέτως, τείνουν να προσπερνούν αδιάφορα την ησυχία, την ηρεμία την περισυλλογή και την ήρεμη, χωρίς βιασύνες, βαθιά, κριτική σκέψη που θα τους βοηθήσει να ξεχωρίσουν το αληθινό απ΄το ψεύτικο, το αυθεντικό απ' το κάλπικο.

Γιατί; Γιατί απ' αρχής δημιουργίας, ο άνθρωπος πάντα ήταν εύκολο θύμα του εντυπωσιασμού που προσφέρει ο απαγορευμένος καρπός, που φαίνεται ωραίος στην όψη, στη γεύση αλλά και στο να σε κάνει να φαίνεσαι σοφός (χωρίς να είσαι).

Και ξαναρχόμαστε στο ερώτημα; Πώς είναι δυνατόν να περιπίπτουμε στα ίδια λάθη αέναα στην αιωνιότητα; Γιατί η ιστορία επαναλαμβάνεται σε ομόκεντρους κύκλους και οι άνθρωποι που δεν την γνωρίζουν είναι καταδικασμένοι να την επαναλάβουν (όπως γράφει και πάνω στην είσοδο του Άουσβιτς);

Πιστεύω ακράδαντα πως ο κύριος λόγος είναι ότι δίνουμε σημασία τεράστια στην υστεροφημία μας και είμαστε έτοιμοι να κυνηγήσουμε κάθε "ευγενή σκοπό" προκειμένου να την αποκτήσουμε. Τείνουμε όμως να ξεχνούμε ότι και οι οικοδόμοι του Πύργου της Βαβέλ, το ίδιο επιθυμούσαν. Το αποτέλεσμα όμως ήταν να καταλήξουν με το Θεό εναντίον τους γιατί ο Θεός "στους υπερηφάνους αντιτάσσεται". Δεν είναι λοιπόν απορίας άξιον ότι και η Εκκλησία του Χριστού, στην επιθυμία της να "κερδίσει τον κόσμο για τον Χριστό", έχασε την ψυχή της που είναι ο Χριστός και μετατράπηκε σε ένα νέο Πύργο της Βαβέλ ο οποίος απαριθμεί αυτή τη στιγμή ένα χάος από 23.000 περίπου δόγματα κύρια και δευτερεύοντα που αν και μιλούν την ίδια Βιβλική γλώσσα, ωστόσο δεν καταφέρνουν να συνεννοηθούν με κανένα τρόπο.

Γιατί; Γιατί ο Θεός "εις τους υπερηφάνους αντιτάσσεται". Και πια μεγαλύτερη υπερηφάνεια από το να νομίζει κάποιος ότι αυτός είναι σωστός μόνο και όλοι οι άλλοι λάθος. 

Πόσες οικογένειες "εργατών του ευαγγελίου" καταστράφηκαν από την άλλη μεριά, επειδή ο αρχηγός της οικογενείας, πατέρας, ένιωθε καλεσμένος από τον Θεό να "κερδίσει τον κόσμο" αλλά στη διαδικασία αυτή έχασε το ίδιο του το σπίτι; Και αν το να χάσεις την οικογένειά σου δεν ισοδυναμεί με το να χάσεις την ψυχή σου, τότε δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να το κάνει.

Έτσι ερχόμαστε στην κατακλείδα αυτού του μικρού μηνύματος η οποία είναι: "Τι πραγματικά θέλω; Πέρα από εγωισμούς και μικρότητες που τα έχω ενδύσει με το μεγαλοπρεπή μανδύα της "υπηρεσίας στον Χριστό", τι στ' αλήθεια κυνηγάω; Είμαι πράγματι καλεσμένος από το Θεό, η μήπως είμαι αυτόκλητος, ή ανθρωπο-κλητος; Μάχομαι για "του Χριστού την πίστη την αγία" ή για τη δική μου υστεροφημία; Επιθυμώ να βοηθήσω τους άλλους από αγάπη ή από κενόδοξη υπερηφάνεια προκειμένου να φανώ; Θα μπορούσα χωρίς τη διακονία, χωρίς τους άμβωνες, τα οφίτσια και τα μπράβο και το χειροκρότημα και τα εύσημα να υπηρετώ απλά και από καρδιάς σε μια γωνιά χωρίς να με βλέπει κανείς και χωρίς να ζητώ τη δόξα από κανένα άλλο παρά μόνο από το Θεό που βλέπει στα κρυφά και ανταποδίδει στα φανερά; Και η οικογένειά μου (αν έχω) τι κάνει για όλα αυτά; Στέκεται μαζί μου; Συμφωνεί; Ή έχει απομακρυνθεί και από πικρία δε θέλει ούτε ν' ακούσει για Χριστό, ενώ εγώ τρέχω και τους σέρνω στο άρμα του θριάμβου μου;"

Ας απαντήσουμε σ' αυτά τα ερωτήματα με τιμιότητα, με το χέρι στην καρδιά και κοιτώντας κατάματα τον εαυτό μας στον καθρέφτη. Κι ας το κάνουμε πριν είναι αργά. Πριν αναγκαστούμε να πούμε: "το θέρος επέρασεν και ημείς δεν εσώθημεν".

Η ΚΡΙΣΗ ΗΛΘΕ… ΕΣΥ ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ;

Η έμφαση σήμερα στη Χριστιανική Εκκλησία φαίνεται να είναι πάνω στην ποσότητα μάλλον παρά στην ποιότητα. Τα νούμερα, το μέγεθος, και τα ποσοστά φαίνεται πως είναι τα μόνα που ενδιαφέρουν στους κύκλους μας (και όχι μόνο).

Το μέγεθος του πλήθους, ο αριθμός των νέων "πιστών", το ποσό των εισπράξεων και ο αριθμός των εβδομαδιαίων "προσφορών": αν αυτά πηγαίνουν καλά, τότε η εκκλησία θεωρείται ότι ευημερεί και ο ποιμένας θεωρείται επιτυχημένος. Η εκκλησία που μπορεί να επιδείξει μία εντυπωσιακή ποσοτική αύξηση γίνεται αντικείμενο ζήλιας και παράδειγμα προς μίμηση από άλλες εξίσου φιλόδοξες συνάξεις.

Είμαστε λοιπόν πια στην εποχή των "Λαοδικαίων". Η μεγάλη θεά, Αριθμοί, λατρεύεται με πυρετώδη αφιέρωση και όλα τα θρησκευτικά θέματα φέρονται ενώπιόν της για έλεγχο και έγκριση. η Παλαιά Διαθήκη της είναι η Οικονομική Αναφορά και η Καινή Διαθήκη της, ο Αριθμός Μελών. Αυτά τα ελέγχει σαν ύστατος κριτής και αποφαίνεται για την πνευματική αύξηση και την απόδειξη επιτυχίας ή αποτυχίας κάθε χριστιανικής προσπάθειας.

Λίγη εξοικίωση με τη Βίβλο θα έδειχνε αμέσως ότι αυτό το σκεπτικό είναι ξεκάθαρα αιρετικό. Το να κρίνεις κάθε τι πνευματικό μέσω στατιστικών, είναι το να κρίνεις με άλλα μέσα αντί των πνευματικών. Είναι το να παραδέχεσαι την αξία των εξωτερικών στοιχείων αυτού του κόσμου, πάνω από την αξία των εσωτερικών και πνευματικών, πάνω από την αξία του πνεύματος ως προς τη σάρκα. Είναι το να μπερδεύεις την παλιά κτίση με τη νέα και τη νέα με την παλιά, τα παροδικά με τα αιώνια. Κι όμως αυτό γίνεται καθημερινά από ποιμένες και διακόνους, εκκλησιαστικά συμβούλια και πρεσβυτέρια, διαδογματικές οργανώσεις και κάθε λογής εκκλησιαστική κίνηση. Και, δυστυχώς σχεδόν κανείς δε βλέπει το βαθύ και επικίνδυνο λάθος αυτής της οδού.

Η μανία για πλήθη με κάθε τίμημα έχει πιάσει σαν τανάλια τον Δυτικό Χριστιανισμό και είναι η δύναμη που κινητοποιεί ένα εκπληκτικά μεγάλο τμήμα θρησκευτικών κινήσεων. Άνθρωποι αλλά και συνάξεις ολόκληρες ανταγωνίζονται μεταξύ τους για να ελκύσουν την προσοχή του πλήθους που πληρώνει αδρά και που εισέρχεται στην εκκλησία με κάθε μέσο ή δημοφιλή τακτική προκειμένου - υποτίθεται - να σωθεί η ψυχή τους, αλλά, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, συχνότατα για λόγους πολύ λιγότερο ευσεβείς από αυτόν.

Η συνεχής προσπάθειά μας - είναι αλήθεια - θα έπρεπε να είναι το να πλησιάσουμε όσο περισσότερους μπορούμε με το μήνυμα του Χριστού, και γι' αυτό το σκοπό μπορεί να φαίνεται ότι οι αριθμοί έχουν μεγάλη σημασία. Όμως η πρώτη μας υπευθυνότητα είναι όχι το να κάνουμε πιστούς, αλλά το να υψώσουμε τη δόξα του Θεού σε ένα κόσμο που έχει παραδοθεί στη δόξα του πεσμένου ανθρώπου. Άσχετα με το πόσους ανθρώπους θ' αγγίξουμε με το ευαγγέλιο, θα έχουμε αποτύχει αν, μαζί με την πρόσκληση δεν τους ξεκαθαρίσουμε το θέμα της ανθρώπινης αμαρτωλότητας και της θεϊκής αγιότητας. Αυτοί λοιπόν που συμβιβάζουν το μήνυμα της αλήθειας με κάτι λιγότερο και κάτι κατώτερο από αυτό προκειμένου να έχουν μεγαλύτερα πλήθη, ατιμάζουν το Θεό και πληγώνουν τις ψυχές των ανθρώπων.

Ο πειρασμός να τροποποιήσουμε τη διδασκαλία του Χριστού με την ελπίδα ότι μεγαλύτερα πλήθη θα Τον "δεχτούν" είναι φοβερά δυνατή σ' αυτούς τους καιρούς της ταχύτητας, του μεγέθους, του θορύβου και του πλήθους. Αν όμως γνωρίζουμε τι είναι καλό για μας και για τους άλλους, θα αντισταθούμε σ' αυτό τον πειρασμό με κάθε δυνατό τρόπο και μέσον.

Έτσι λοιπόν ήλθε η κρίση.

Η κρίση που ξεκίνησε με την οικονομία της Αμερικής πρώτα και συνεχίζεται με την οικονομία της Ευρώπης και θα προχωρήσει με την οικονομία όλου του κόσμου, δε λήξει όπως πολλοί ελπίζουν κι ακόμη περισσότεροι προσεύχονται. Και δε θα λήξει γιατί είναι μια κρίση του Θεού ενάντια σε μια αποστατημένη, μοιχαλίδα και πόρνη Εκκλησία που θεώρησε - όπως και οι Λαοδικείς - ότι το χρήμα, ο πλούτος και η εξουσία είναι αρκετά γι' αυτήν και "δεν έχει χρείαν ουδενός".

Κι έτσι βρισκόμαστε μέσα και ζούμε τη Βαβυλώνια αιχμαλωσία της Εκκλησίας γιατί αψηφήσαμε το Θεό και τους προφήτες Του και το λόγο Του. Κι όπως ο Ισραήλ του παρελθόντος, έτσι κι εμείς πιστεύαμε τους ψευδοπροφήτες του Μαμωνά που - σαν λύκοι με προβιά - εισήλθαν στην Εκκλησία και μας κήρυξαν το ευαγγέλιο του ηδονισμού, το ευαγγέλιο της "φαρδιάς λεωφόρου" που οδηγεί στην απώλεια.

Τι μας μένει λοιπόν; Το να προσευχόμαστε για ν' αλλάξουν τα πράγματα δεν πρόκειται να κάνει τίποτε, γιατί οι προσευχές μας είναι προσευχές αλαζονικές και υπερήφανες επειδή πιστεύουμε ότι είμαστε εντάξει κι ο Θεός πρέπει να μας ακούσει. Λοιπόν, καλό θα είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι του Παντοκράτορα δεν του ξέφυγαν τα πράγματα απ' τα χέρια, αλλά μέσα στην αγάπη και το έλεός Του άφησε αυτή την κρίση να έλθει γιατί έτσι μόνο θα ξυπνήσουν οι "κοιμισμένες παρθένοι" και θα ετοιμάσουν τις λαμπάδες τους για τον ερχομό του Νυμφίου.

Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να μετανοήσουμε για την αμαρτία του λαού μας και να ζητήσουμε το έλεος και τη συγχώρηση του Θεού όπως έκανε κι ο Δανιήλ, ο Έσδρας, ο Νεεμίας και όλοι οι αληθινοί "μεσίτες" και τότε ο Κύριος του Ελέους θα μας αφήσει να βγούμε από την Πόρνη Βαβυλώνα και να επιστρέψουμε στον "Ισραήλ" του Θεού. Γιατί ο Κύριος λέει, "εξέλθετε εξ' αυτής ο λαός Μου δια να μην λάβετε μετά των πληγών της" (Αποκάλυψη 18:4).

Και η έννοια εδώ δεν είναι το να εξέλθουμε από κάποια σύναξη ή δόγμα και να ψάξουμε για άλλο καλύτερο, όσο το να εξέλθουμε από τη νοοτροπία του ευαγγελίου του ηδονισμού και να επιστρέψουμε στο ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού - στο ευαγγέλιο τς στενής και ανηφορικής οδού και του Σταυρού που οδηγεί στον ουρανό.

ΕΝΑΣ ΦΟΒΙΣΜΕΝΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΜΙΑ ΑΦΟΒΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Κανείς δε μπορεί να κατηγορήσει τους ανθρώπους που φοβούνται. Ο κόσμος αυτή τη στιγμή βαδίζει προς ένα βάπτισμα του πυρός και είτε αυτή είναι η "αρχή ωδίνων" είτε όχι, αυτό το βάπτισμα θα έλθει αργά ή γρήγορα (και φοβάμαι πως μάλλον γρήγορα). Ο Θεός το δήλωσε αυτό μέσω των αγίων προφητών Του από την αρχή της Ιστορίας - δεν πρόκειται να το αποφύγουμε.…. Όμως εμείς οι χριστιανοί δεν είμαστε πολίτες ενός άλλου "βασιλείου"; Δεν έχουμε ένα σκοπό και μια θέση στα σχέδια και στο θέλημα του Θεού πέρα και πάνω από την αβεβαιότητα των καιρών όπου οι άνθρωποι αυτού του κόσμου βρίσκονται παγιδευμένοι; Δε μας έχει δοθεί μια προφητική προ-απεικόνιση αυτών που θα συμβούν πάνω στη γη; Υπάρχει κάτι που μπορεί να μας πιάσει απροετοίμαστους;

Σίγουρα οι Χριστιανοί που μελετούν τη Βίβλο θα 'πρεπε να είναι οι τελευταίοι που θα έδιναν τόπο στην υστερία και τον πανικό. Είναι ελεύθεροι από το παρελθόν, στηρίζονται στο παντοδύναμο χέρι του Θεού και το μέλλον τους είναι και πάλι στα χέρια Του. Ο Θεός υπόσχεται να τους φυλάξει στην πλημμύρα, να τους προστατέψει στη φωτιά, να τους ταΐσει στο λιμό, να τους περιφρουρήσει ενάντια στους εχθρούς τους, να τους κρύψει μέσα στο καταφύγιό Του μέχρι να περάσει ο κίνδυνος, και τελικά να τους δεχθεί στις "αιώνιες μονές" Του.

Αν έχουμε κληθεί να υποφέρουμε, τότε μπορούμε απολύτως να είμαστε σίγουροι ότι θα ανταμοιφθούμε για κάθε πόνο και για κάθε δάκρυ. Από κάτω μας θα βρίσκονται τα αιώνια χέρια Του και μέσα μας η βαθιά βεβαιότητα ότι όλα είναι καλά για την ψυχή μας. Τίποτε δε μπορεί να μας χωρίσει από την αγάπη του Θεού - ζωή,ή θάνατος, ύψος ή βάθος, υγεία ή ασθένεια, πείνα ή οτιδήποτε άλλο.

Αυτός ο κόσμος είναι μεγάλος και γέρικος και γεμάτος από τα πλάσματα του σκότους, αλλά πουθενά σε όλα τα μήκη και πλάτη του δεν πρέπει να υπάρχει έστω κι ένας αληθινός Χριστιανός που να πρέπει να φοβάται. Και είναι σίγουρο ότι ένας φοβισμένος Χριστιανός δεν έχει κάτσει να σκεφτεί Ποιος είναι ο υπερασπιστής μας.

Μια φοβισμένη Εκκλησία δε μπορεί να βοηθήσει ένα τρομοκρατημένο κόσμο. Εμείς που είμαστε στον ασφαλή τόπο του Κυρίου, θα πρέπει να ζούμε και να ενεργούμε δείχνοντάς το. Εμείς, πάνω από όλους σ' αυτή τη γη θα πρέπει να είμαστε ήρεμοι, γεμάτοι ελπίδα, χαρούμενοι και λαμπεροί. Ποτέ δε θα πείσουμε τον φοβισμένο κόσμο ότι υπάρχει ειρήνη στο Σταυρό, αν συνεχίσουμε να δείχνουμε τους ίδιους φόβους και ανησυχίες με τον κόσμο που μας περικυκλώνει.