Έμαθα μέσα από τη κακία του κόσμου, την αδιαφορία την επιφανειακή και με ημερομηνία λήξης, αγάπη τους.....να κρατώ αποστάσεις πλέον να μην ενοχλώ να μην με ενοχλούν, να μην πληγώνω να μην με πληγώνουν.

Αγαπώ όλο το κόσμο...μήπως πρέπει από απόσταση όμως πλέον;

Να μην επενδύω σε φιλίες που σήμερα στηρίζονται σε χάρτινες βάσεις που με το πρώτο, φύσημα του αγέρα σκίζονται

Έμαθα να προσπαθώ να συγκρατούμε ώστε να μην πληγώσω τον διπλανό μου, μα συνάμα αυτόματα στις επιθέσεις να αμύνομαι με τρόπο σταθερό......

Έμαθα να νοιάζομαι τον διπλανό μου, να τον βοηθώ, να του στέκομαι και να μην προσδοκώ από εκείνον τίποτε, όχι όμως να τρώω και σφαλιάρες......

Όταν με κάποιους ανθρώπους δεν ταιριάζω φεύγω μακρυά συνεχίζοντας, να τους αγαπώ διακριτικά και να τους νοιάζομαι ακόμα.....

Έμαθα να μην γυρεύω κανενός το κακό, μα απλώς να προσπερνώ όποιον με πλήγωσε άσχημα......

Έμαθα να είμαι διακριτικός άνθρωπος, ώστε να μην προκαλώ το φθόνο των συνανθρώπων μου.....

Έμαθα να μην επιβάλλω την παρουσία μου, όταν καταλαβαίνω ότι είναι κάπου ανεπιθύμητη.....

Έμαθα να σέβομαι τους πάντες, ακόμα και όταν αυτοί δε με σέβονται.....

Έμαθα να ξέρω πότε είναι η ώρα να φεύγω όταν δεν με σηκώνει ένα μέρος....

Έμαθα να διαβάζω τα συναισθήματα των γύρω μου....

Έμαθα να κλαίω σιωπηλά μέσα στον ήχο της σιωπής μου...

Έμαθα μέσα από όλα αυτά που βίωσα.... βιώνω και θα βιώνω να μην κάνω ότι δεν θέλω να μου κάνουν.....

Μα πάνω από όλα έμαθα να ΕΙΜΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ !!!

Η ΒΟΛΙΚΗ ΑΔΡΑΝΕΙΑ

Ας παίρνουμε μαθήματα. Η φημισμένη διακήρυξη που αποδίδεται στον ποιμένα Μάρτιν Νιμόλερ για την αδράνεια των Γερμανών διανοούμενων ύστερα από την εμφάνιση των Ναζιστών, και για την εκκαθάριση των κοινωνικών ομάδων που αντιτίθενταν σε αυτούς, τη μία μετά την άλλη.

"Πρώτα ήρθαν ενάντια στους κομμουνιστές,
και δεν μίλησα, γιατί δεν ήμουν κομμουνιστής.

Ύστερα ήρθαν ενάντια στους συνδικαλιστές,
και δεν μίλησα, γιατί δεν ήμουν συνδικαλιστής.
...
Μετά ήρθαν ενάντια στους Εβραίους,
και δεν μίλησα, γιατί δεν ήμουν Εβραίος.

Στη συνέχεια ήρθαν ενάντια στους Καθολικούς,
και δεν μίλησα, γιατί ήμουν Προτεστάντης.

Στο τέλος ήρθαν ενάντια σ' εμένα,
αλλά δεν υπήρχε κανείς να διαμαρτυρηθεί γι' αυτό".
Μάρτιν Νιμόλερ (1892-1984).

Η ΘΕΣΗ ΤΩΝ ΙΣΤΙΩΝ - A.W.TOZER

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 17

ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΑΓΙΑΣΜΕΝΗ ΔΙΑΝΟΗΣΗ

Η Εκκλησία σήμερα χρειάζεται ανθρώπους που μπορούν να δώσουν στα προβλήματα της θρησκείας, ευσεβείς, θαρραλέες λύσεις με σκοπό την επίλυσή τους.

Δυστυχώς ο φονταμενταλισμός ποτέ δεν παρήγαγε σπουδαίους διανοητές. Αν κάποιος εξετάσει τα βιβλία που εκδόθηκαν μέχρι και τις αρχαίες του αιώνα (στμ μιλάει για τον εικοστό), θα ανακαλύψει ότι κανένα βιβλίο γραμμένο από φονταμενταλιστής Χριστιανό δεν έχει αποδείξεις για τα γραφόμενά του από κάποια πραγματική ανεξάρτητη πηγή σκέψης. Κι όσο για τους υπόλοιπους Χριστιανούς μελετητές που, αν και ορθόδοξοι (στμ δεν εννοεί στο δόγμα), ωστόσο δεν ενδιαφέρονται να συνταυτιστούν με τους φονταμενταλιστές, δεν είδαμε και κάτι καλύτερο.

Ας γίνει κατανοητό σε όλους ότι είμαι και πάντοτε ήμουν ευαγγελικός. Δέχομαι τη Βίβλο σαν τον αυτούσιο Λόγο του Θεού και πιστεύω ότι με πλήρη βεβαιότητα ότι περιέχει όλα όσα είναι απαραίτητα για ζωή κι ευσέβεια. Αποδέχομαι τα δόγματα της ιστορικής Χριστιανικής πίστης χωρίς ενδοιασμούς και δεν είμαι υπέρ των απόψεων, ούτε έχω καμιά πνευματική συμπάθεια ούτε προς τους Ελευθεριάζοντες, ούτε προς τους Μοντερνιστές σε οποιαδήποτε από τις εκφάνσεις τους. Ωστόσο, είναι καθήκον που με πονάει το να παραδεχτώ και να παρατηρήσω ότι δεν έχω δει κανένα σοβαρό διανοητικό σύγγραμμα από τους ευαγγελικούς της γενιάς μου, όμως, από την άλλη μεριά, έχω βρει ενδείξεις γνήσιας θρησκευτικής σκέψης σχεδόν εξ' ολοκλήρου από τη μεριά αυτών που για τον ένα ή τον άλλο λόγο βρίσκονται σε επανάσταση ενάντια στον Φονταμεταλισμό. Εμείς οι πιστοί των εκκλησιών του ευαγγελίου κάτσαμε ήσυχα στη βολή μας κι αφήσαμε τους άλλους να κάνουν όλη τη σκέψη. Είμαστε ικανοποιημένοι με το να επαναλαμβάνουμε σαν ηχώ τα λόγια άλλων και να λέμε ξανά και ξανά θρησκευτικά κλισέ που φέρνουν ναυτία.

Λέγοντας αυτά δεν εννοώ ότι δεν έχω δει κανένα καλό και χρήσιμο βιβλίο στους ευαγγελικούς κύκλους τα τελευταία 50 χρόνια. Αναμφίβολα υπήρξαν. Πολλά δογματικά ορθά βιβλία έχουν εμφανιστεί, κυρίως αναλύσεις των επιστολών του Αποστόλου Παύλου. Κάποια πολύ καλά βιβλία για αφιέρωση επίσης έχουν γραφτεί, κάποιες εξαιρετικές βιογραφίες, ένας αριθμός βιβλίων πάνω στις ιεραποστολές, χωρίς μάλιστα ν' αναφερθούμε σε ένα κάρο βιβλία αναφερόμενα στην αναζωπύρωση, γραμμένα συνήθως από ανθρώπους που ποτέ δεν είδαν στη ζωή τους αναζωπύρωση, πέρα από κάποια τοπική έκχυση του Πνεύματος. Όλα αυτά τα βιβλία υπηρέτησαν κατά κάποιο τρόπο, χωρίς αμφιβολία, και μπορούμε με κάθε ειλικρίνεια να τους είμαστε ευγνώμονες. Αλλά το πρόβλημα είναι ότι δεν είναι τίποτε περισσότερο από επαναλήψεις άλλων έργων που παρουσιάστηκαν παλαιότερα. Δε φέρουν καμία ένδειξη ότι είναι καθ οιονδήποτε τρόπο αυθεντικά. Συναρμολογήθηκαν από τεμάχια που δανείστηκαν από άλλους περισσότερο, παρά από την αγωνία και τη χαρά που υπάρχει μέσα στην προσωπική εμπειρία. Δεν κόστισαν τίποτε στους συγγραφείς τους πέρα από τη μηχανική εργασία της αντιγραφής και συναρμολόγησης.

Αφού λοιπόν ασχολήθηκα τόσο με το ξεσκόνισμα των προηγούμενων δηλώσεων μου, υποθέτω ότι θα έπρεπε να παρέχω στον εαυτό μου μια έξοδο διαφυγής σε περίπτωση που κάποιος θα ήθελε να με κατηγορήσει για αντιδραστικότητα και κατηγόρια. Παραδέχομαι ότι αναγκάζομαι να μιλήσω μέσα στο πλαίσιο της προσωπικής μου περιορισμένης εμπειρίας, και ίσως κάποιος ευαγγελικός συγγραφέας να εμφανίστηκε - άγνωστος σε μένα - που έγραψε κάποιο αριστούργημα για το οποίο δεν έχω ακόμη μάθει. Αν είναι έτσι, τότε σφάλλω. Πάλι αν κάποιοι από τους αναγνώστες μου θεωρούν το C.S.Lewis σαν έναν αυθεντικό διανοητή, θα ήθελα να εξηγήσω ότι θα κατέτασα τον κο Lewis σαν έναν απολογητή μάλλον παρά σαν έναν δημιουργικό θρησκευτικό συγγραφέα. Φέρει προς υποστήριξη του ιστορικού Χριστιανισμού ένα μυαλό λαμπερό σαν το φως του ήλιου και μια καταπληκτική ικανότητα να κάνει την πίστη των πατέρων μας να φαίνεται φυσιολογική και  λογική. Η αδυναμία του, ή μάλλον η αδυναμία των βιβλίων του βρίσκεται στο ότι τους λείπει η ηθική αναγκαιότητα. Κάποιος μπορεί να διαβάσει τα επιχειρήματά του, να συμφωνήσει με τη λογική τους και να παραμείνει πλήρως ασυγκίνητος από το όλο θέμα. Εν συντομία, τα βιβλία του πείθουν τη νόηση όμως δε δημιουργούν κανένα συνειδησιακό πρόβλημα. Γι' αυτό το λόγο ο C.S.Lewis πρέπει να καταταχθεί στους απολογητές. Δε θα μπορούσε ποτέ να γίνει ένας μεταρρυθμιστής.

Αν και είμαι πνευματικά ολόψυχα με το μέρος της ορθόδοξης Χριστιανικής πίστης (στμ, εννοεί ορθή δόξα, όχι το δόγμα), είμαι ωστόσο υποχρεωμένος να αναγνωρίσω ότι ο Ευαγγελικαλισμός (στμ η Διαμαρτυρόμενη κίνηση γενικότερα), με τον τρόπο που διδάσκεται και τηρείται τον τελευταίο μισό αιώνα, τείνει να παραλύσει εντελώς τις κριτικές διαδικασίες σκέψης και την υγιή και ζωντανή διανόηση. Οι σύγχρονοι Χριστιανοί είναι παπαγάλοι, όχι αετοί, και προτιμούν, αντί να πετάνε ψηλά και να εξερευνούν την απεριόριστη βασιλεία του Θεού, να κάθονται στα σίγουρα κλουβιά τους και να επαναλαμβάνουν με στεντόρεια φάλτσα φωνή, θρησκευτικές λέξεις και φράσεις το νόημα των οποίων δεν καταλαβαίνουν σχεδόν καθόλου. Άλλη μια γενιά ή δύο ακόμη να περάσουν και αυτό που γνωρίζουμε σαν Ευαγγελικαλισμό, θα είναι Λιμπεραλισμός (στμ Ελευθεριάζοντες που απορρίπτουν τη θαυματοποιό δύναμη του Θεού και την κυριολεξία των θαυμάτων της Βίβλου). Τίποτε ζωντανό δεν αντέχει να ζει επί μακρόν με τις προμήθειες του χτες.

Οι Χριστιανοί αυτής της γενιάς πρέπει να "δουν" και να "γνωρίσουν" κάτι από μόνοι τους και για τον εαυτό τους αν πρόκειται τελικά να ξεφύγουν από την θρησκευτική γελοιοποίηση. Πομπώδεις πιασάρικες λέξεις δεν πρόκειται να τους σώσουν. Τα νοήματα εκφράζονται με λέξεις, αλλά είναι μία από τις ατυχίες της ζωής το ότι οι λέξεις τείνουν να συνεχίζουν να υφίστανται πολύ καιρό αφότου τα νοήματα έχουν χαθεί με αποτέλεσμα διάφοροι αδαείς άντρες και γυναίκες να νομίζουν ότι έχουν την αλήθεια απλά και μόνο επειδή έχουν τη σωστή λέξη γι' αυτήν. Σ' αυτό το σημείο δυστυχώς βρισκόμαστε και είθε ο Κύριός μας να μας ελευθερώσει.

Η ΘΕΣΗ ΤΩΝ ΙΣΤΙΩΝ - A.W.TOZER

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 16

Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Αν και η ανθρώπινη φύση όπως την ξέρουμε τώρα είναι πεσμένη και ηθικά ξεπεσμένη, εξακολουθεί ωστόσο να βρίσκεται στην κορυφή της θεϊκής δημιουργίας. Για κανένα άλλο ον δεν αναφέρεται «Εν εικόνα Θεού εποίησεν αυτόν.»

Η φύση του ανθρώπου δείχνει ότι αυτός δημιουργήθηκε για τρία πράγματα. Να σκέπτεται, να λατρεύει και να εργάζεται.

Κάτω από την έννοια της σκέψης μπορεί να συμπεριληφθεί κάθε νοητική λειτουργία, από την απλούστερη ενέργεια, μέχρι τη δημιουργία μιας μουσικής συμφωνίας ή την ίδρυση μιας αυτοκρατορίας. Με την ικανότητά του να παρατηρεί, να εξετάζει, να συλλέγει δεδομένα και να συλλογίζεται καταλήγοντας απ’ όλα αυτά σε αίτια, νόμους και αρχές, ο άνθρωπος εύκολα ξεχωρίζει μακράν των υπόλοιπων πλασμάτων της δημιουργίας. Η εξημέρωση της αγρίας ζωής και των δυνάμεων της φύσης, η υπερνίκηση της ασθένειας, η απάλυνση των πόνων και των προβλημάτων του ανθρώπινου οργανισμού - αυτά και πολλά άλλα έχουν επιτευχθεί από τον σκεπτόμενο άνθρωπο που, πάνω στα φτερά της φαντασίας του, τόλμησε να δαμάσει το άγνωστο και να αντιμετωπίσει έννοιες που κανείς πριν δεν είχε αντιμετωπίσει.

Το να δημιουργήσεις από το ακατέργαστο υλικό του κοινού ανθρώπου ένα σκεπτόμενο άνθρωπο, έναν γεμάτο φαντασία και όνειρα άνθρωπο, είναι μια από τις πιο σημαντικές κι επείγουσες ανάγκες της κοινωνίας. Ένα τέτοιο έργο αρχίζει από το νήπιο και συνεχίζεται ακόμη και πέρα από το πανεπιστήμιο. Οποιοδήποτε ίδρυμα, μικρός ή μεγάλο, σημαντικό ή ασήμαντο, αφιερώνεται στην απαραίτητη και σκληρή εργασία του να παράγει σκεπτόμενους ανθρώπους, αξίζει την ευγνωμοσύνη ολόκληρης της ανθρώπινης φυλής.

Αλλά η σκέψη δεν είναι αρκετή. Οι άνθρωποι έχουν επίσης φτιαχτεί για να λατρεύουν, να προσκυνούν και να δοξάζουν το άφατο και υπέρτατο Μυστήριο. Το μυαλό του ανθρώπου δεν είναι το κορυφαίο σημείο της φύσης του. Πάνω από το μυαλό του, είναι το πνεύμα του, αυτό το κάτι μέσα του που μπορεί να αντιληφθεί το υπερφυσικό και με την έμπνευση του Αγίου Πνεύματος μπορεί να ζωοποιηθεί και να εισέλθει σε συνειδητή επικοινωνία με τον ουρανό, να λάβει τη θεία φύση και ν' ακούσει και να νιώσει το άφατο μυστήριο που είναι ο Θεός.

Όταν λοιπόν ένα ίδρυμα αφιερωμένο στην ανάπτυξη και εξέλιξη του σκεπτόμενου όντος προσπαθεί ταυτόχρονα να στρέψει αυτόν το διανοούμενο σε αληθινό προσκυνητή, τότε το χρέος μας προς αυτό το ίδρυμα είναι ακόμη μεγαλύτερο. Πάρα πολλές σχολές κάθε επιπέδου είναι ικανοποιημένες με το να εκπαιδεύουν τη διάνοια, αγνοώντας ότι έτσι ασχολούνται μόνο με ένα μέρος της ανθρώπινης φύσης - ένα σημαντικό μέρος βέβαια, αλλά μέρος μόνο. Οι σοφοί αυτού του κόσμου που δεν έχουν μάθει να λατρεύουν και να προσκυνούν, είναι απλώς μισοί άνθρωποι, ασχημάτιστοι και ακατέργαστοι. Η περαιτέρω επεξεργασία τους περιμένει το ζωοποιό άγγιγμα του Χριστού να τους αφυπνίσει και να τους δώσει πνευματική γέννηση και ζωή αιώνια.

Όμως ο σκεπτόμενος και προσκυνητής ταυτόχρονα και πάλι δεν είναι ολοκληρωμένος μέχρι να γίνει εργαζόμενος. Σε ένα έργο σαν αυτό της Εκκλησίας, πάντα θα υπάρχει άφθονη και σημαντική εργασία για τον σκεπτόμενο και ευσεβή άνθρωπο. Ηθικά ο κόσμος είναι σα μια βομβαρδισμένη πόλη. Οι δρόμοι είναι μπλοκαρισμένοι, τα κτίρια κείτονται σε ερείπια και οι πληγωμένοι και άστεγοι περιμένουν για θεραπεία από άνδρες και γυναίκες που θα μπορούσαν να βοηθήσουν μέσα στην απελπισία.

Κανένας άνθρωπος δε μπορεί να πει ότι είναι αληθινά μορφωμένος αν δε μπορεί να χρησιμοποιήσει τα διανοητικά του χαρίσματα σε δημιουργικό έργο. Και κανένα έργο, όσο κι αν μας κοστίσει, δε θα είναι διαρκές αν δεν στοχεύει προς την αιωνιότητα. Μόνο ότι γίνεται με ένα πνεύμα θυσίας και λατρείας θα διαρκέσει για πάντα.

Όταν ο άνθρωπος μετατρέπεται σε σκεπτόμενο ον, ένα σπουδαίο έργο γίνεται. Όταν ο διανοούμενος-σκεπτόμενος γίνει λατρευτής-προσκυνητής, τότε ένα ακόμη μεγαλύτερο βήμα προς την ολοκλήρωση έχει γίνει. Όταν ο διανοούμενος-προσκυνητής έχει πια βρει το δρόμο του στο έργο της υπηρεσίας της ανθρωπότητας κι έχει βάλει όλο του το είναι σ' αυτό, τότε έχει αρχίσει πια να προσεγγίζει την ομοίωση του Χριστού και την αποκατάσταση της ουράνιας εικόνας που καταστράφηκε κατά την πτώση.

ΧΩΡΙΣ ΑΓΑΠΗ;

Η δύναμη χωρίς την αγάπη σε κάνει επιθετικό

Η τιμή χωρίς... την αγάπη σε κάνει ψηλομύτη

Το καθήκον χωρίς την αγάπη σε κάνει κακόκεφο

Η ευθύνη χωρίς την αγάπη σε κάνει αδίστακτο

Η δικαιοσύνη χωρίς την αγάπη σε κάνει σκληρό


Η αλήθεια χωρίς την αγάπη σε κάνει κριτικό

Η ανατροφή χωρίς την αγάπη σε κάνει ατίθασο

Η εξυπνάδα χωρίς την αγάπη σε κάνει πονηρό

Η ευγένεια χωρίς την αγάπη σε κάνει υποκριτή

Η τάξη χωρίς την αγάπη σε κάνει σχολαστικό

Η γνώση χωρίς την αγάπη σε κάνει τυραννικό

Η περιουσία χωρίς την αγάπη σε κάνει τσιγκούνη

Η πίστη χωρίς την αγάπη σε κάνει φανατικό

Αλίμονο σε κείνους που τσιγκουνεύονται την αγάπη

Αυτοί φταίνε, όταν ο κόσμος αυτοδηλητηριασθεί

Τι είδους, λοιπόν, ζωή κάνεις, όταν δεν μπορείς

Ν' ΑΓΑΠΗΣΕΙΣ;

Η ΘΕΣΗ ΤΩΝ ΙΣΤΙΩΝ - A.W.TOZER

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 15

ΑΦΙΕΡΩΣΗ ΣΕ ΤΙ;

Είναι μια από τις ειρωνείες της σύγχρονης ζωής το ότι, αφού μια λέξη έχει χάσει το νόημά της για το Χριστιανικό λεξιλόγιο, επειδή δεν εκφράζει πια κάτι το ζωτικό για τη σύγχρονη θρησκευτική ζωή, να την παίρνει ο κόσμος και να της δίνει ένα νόημα που δεν είναι το ίδιο, αλλά απλώς πλησιάζει το αρχικό της Χριστιανικό νόημα.

Μια τέτοια λέξη είναι η λέξη «αφιερώνω » ή «καθιερώνω ». Αυτή η λέξη με τις διάφορες μορφές της χρησιμοποιείτο κάποτε για να εκφράσει μια ιερή ιδέα που προέρχεται κατευθείαν μέσα από τις Γραφές. Η ιδέα αυτή καθαυτή διατρέχει ολόκληρη τη Βίβλο απ’ άκρου εις άκρον και καθ’ όλη τη διάρκεια της Εβραϊκής και Χριστιανικής ιστορίας.

Μια διόλου αμελητέα αλλαγή έχει επέλθει πάνω στη λέξη αυτή στα πρόσφατα χρόνια, ένας σημασιολογικός εκφυλισμός που την έχει εκκοσμικεύσει σχεδόν ολοκληρωτικά και παραδόξως το εννοιολογικό λεξικό έχει ακολουθήσει άθελά του αυτόν τον εκφυλισμό: «Καθιέρωση: 1. Η αφιέρωση στη λατρεία ή υπηρεσία ενός θείου όντος. 2. Ο διαχωρισμός προκειμένου για ξεχωριστή χρήση ή υπηρεσία. 3. Η αφιέρωση σαν δώρο σε κάποιο βιβλίο.» Αυτός είναι ο τρόπος που το σύγχρονο λεξικό το θέτει και μ’ αυτό τον τρόπο δημιουργεί το δικό πνευματικό ταμείο.

Τώρα τρωγόμαστε για τις λέξεις; Όποια είναι η σύγχρονη χρήση μιας λέξης κι ό,τι ορίζει το λεξικό για το νόημά της, αυτό είναι, άσχετα με το τι σήμαινε μέχρι τώρα. Όμως ανησυχώ όταν μπερδεύεται η γη με τον ουρανό, ο κόσμος αυτός με αυτόν που πρόκειται να έλθει και το ότι δανειζόμαστε λέξεις ιερές για να περιγράψουμε πράγματα του κόσμου - χωρίς να γνωρίζουμε ποιο ήταν το νόημά τους. Αυτό ακριβώς έπαθε και η λέξη καθιέρωση. Μέσω μιας ριζικής αλλαγής νοήματος, χάθηκε από τη γλώσσα της λατρείας. Και είναι υψίστης σημασίας το ότι μέχρι τώρα, οι Χριστιανοί δεν έχουν νιώσει καμιά ιδιαίτερη ανάγκη να φτιάξουν μια νέα λέξη που θα σήμαινε αυτό που σήμαινε η παλιά. Όπως φαίνεται δεν έχει χαθεί για μας μόνο η λέξη, αλλά και η ίδια η ιδέα.

Ένας λόγος γι’ αυτό είναι η υπάρχουσα ατελής κατανόηση του Χριστιανικού μηνύματος. Σχεδόν κανείς πια δεν αντιλαμβάνεται την επιτακτικότητα των λόγων του Χριστού. Το Χριστιανικό μήνυμα έχει πάψει να είναι μια επιτακτική δήλωση κι έχει γίνει μια απλή πρόταση με την έννοια της προσφοράς. Το στοιχείο της πρόσκλησης έχει συμπιεστεί πέρα από κάθε αναλογία κι έχει σχεδόν χαθεί από το συνολικό μήνυμα. Ο Χριστός, σαν άλλος στωικός φιλόσοφος, με το φανάρι του (σαν το Διογένη), το απολογητικό ύφος του και το αδύναμο παρακλητικό του πρόσωπο, έχει πάρει τη θέση του Υιού του Ανθρώπου τον οποίο είδε ο Ιωάννης «ενδεδυμένο ποδήρη χιτώνα, με χρυσή ζώνη ζωσμένο, του οποίου τα μαλλιά ήταν λευκά σαν το χιόνι, τα μάτια του σαν φλόγες πυρός, τα πόδια του σαν χαλκός στιλβωμένος και η φωνή του σαν φωνή υδάτων πολλών». Ο Χριστός με το τεταμένο χαμόγελο και τη αίσθηση σύγχυσης, δεν είναι ο Χριστός του Θεού. Οι καλλιτέχνες είναι ένοχοι για μια ακούσια ειδωλολατρία γιατί παρουσιάζουν στον κόσμο μια λανθασμένη εικόνα του Χριστού. Μόνο το Άγιο Πνεύμα μπορεί να μας αποκαλύψει τον Κύριό μας όπως πραγματικά είναι και δεν το κάνει ζωγραφίζοντας πίνακες.  Φανερώνει το Χριστό στο ανθρώπινο πνεύμα κι όχι στα φυσικά μας μάτια.

Οποιοδήποτε δημόσιο πρόσωπο που είναι ειλικρινές και παίρνει τη δουλειά του στα σοβαρά αποκαλείται «αφιερωμένο» από κάποιο δημοσιογράφο ή αναλυτή. Η λέξη χρησιμοποιείται επίσης για να περιγράψει άτομα που είναι σοβαρά ενδιαφερόμενα για τη φύση, την άγρια ζωή, το περιβάλλον, τη χρήση των φυσικών πόρων. Χρησιμοποιείται επίσης στους ποδοσφαιριστές, τους αθλητές εν γένει και πρόσφατα ένας νεαρός ταυρομάχος τη χρησιμοποίησε για να υπερασπιστεί αυτό το ματωμένο θανατηφόρο σπορ. Εξήγησε ότι, απλά ο Ισπανός ταυρομάχος διακινδυνεύει τη ζωή του στην αρένα επειδή είναι «αφιερωμένος. Ο κόσμος θέλει την έξαψη να δει τον ταύρο να σκοτώνεται κι εκείνος διακινδυνεύει τη ζωή του για να τους την προσφέρει.»

Ο «αφιερωμένος» ταυρομάχος πιθανότατα θα κερδίσει το βραβείο του καθαρού παραλογισμού και θα σταθεί σαν πρωταθλητής πάνω απ όλους αυτούς που διακινδυνεύουν τη ζωή τους ανόητα κι ανώφελα. Όμως η αφιέρωση στη ματαιοδοξία δεν είναι μόνο για τους ταυρομάχους. Η αλήθεια είναι ότι, η αφιέρωση μιας ζωής σε οτιδήποτε άλλο από τον Θεό τον Ίδιο, είναι μια εκπόρνευση των ιερών και ευγενών δυνάμεων και τελικά θα αποφέρει τον βέβαιο θερισμό της θλίψης και της απογοήτευσης. Μόνο στον Θεό αξίζει να αφιερώνεται η ψυχή που από Αυτόν δημιουργήθηκε. Το να αφιερώνουμε τις ζωές μας σε οποιοδήποτε σκοπό, όσο ευγενή, είναι το να πουλάμε τους εαυτούς μας σε χαμηλή τιμή. Ούτε τα χρήματα, ούτε οι θέσεις, ούτε η φήμη δικαιούνται να έχουν την αφιέρωσή μας. Τέχνη, φιλολογία, μουσική, τίποτε δεν είναι αρκετό. Κι αν ξεχάσουμε το Θεό, ακόμη και ο ύψιστος και πιο ανιδιοτελής σκοπός είναι ανάξιος της παράδοσης της ψυχής μας. Η απόλυτη αφιέρωση στην ελευθερία, για παράδειγμα, είναι συγκινητική κι έχει προσφέρει στην ιστορία πολλούς από τους μέγιστους ήρωές της, αλλά μόνο ο Θεός της ελευθερίας θα πρέπει να έχει τον τελικό λόγο στην αφιέρωσή μας.

Αυτοί οι καιροί είναι κακοί και οι άνθρωποι επιστρατεύονται παντού για να αφιερώσουν τους εαυτούς τους στον ένα ή στον άλλο αφέντη. Ας είμαστε προσεκτικοί. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να διεκδικήσει τη ζωή μου πέρα από Αυτόν που έδωσε τη δική Του για την απολύτρωσή μου. Αν έχει Αυτός την πλήρη αφιέρωσή μου, τότε μπορώ να ασχοληθώ με οποιονδήποτε ευγενή σκοπό κάτω από την καθοδήγηση του Πνεύματός Του. Όμως οτιδήποτε πέρα από την πλήρη αφιέρωση στο Χριστό, θα είναι ελλιπές και θα καταλήξει σε ματαιοπονία και απώλεια.

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ : ΑΣ ΞΥΠΝΑΜΕ ΣΙΓΑ-ΣΙΓΑ...

Είναι  πραγματικά πολύ ενδιαφέρον και τονωτικό για το ηθικό  μας, αλλά και για να αναλογιστούμε ίσως οτι είναι  εξαιρετικά σημαντικό, όποια θέση κι αν κατέχουμε, να  αγαπάμε και να  καλλιεργούμε αυτή τη γλώσσα στην  οποία ίσως και να χρωστάμε όλη μας την  ύπαρξη. Προς το τέλος  είναι που αποκτά ενδιαφέρον...    Hellenic Quest λέγεται ένα πρόγραμμα ηλεκτρονικής εκμάθησης της Ελληνικής που το CNN άρχισε να διανέμει παγκοσμίως και προορίζεται σε πρώτο στάδιο για τους αγγλόφωνους και ισπανόφωνους.   Η μέθοδος διδασκαλίας συνίσταται στην προβολή πληροφοριών στην οθόνη του Η/Υ με ταυτόχρονη μετάδοση ήχου και κινούμενης εικόνας..   Το πρόγραμμα παράγεται από τη μεγάλη εταιρία Η/Υ Apple, o Πρόεδρος της οποίας Τζον Σκάλι είπε σχετικά: Αποφασίσαμε να προωθήσουμε το πρόγραμμα εκμάθησης της Ελληνικής, επειδή η κοινωνία μας χρειάζεται ένα εργαλείο που θα της επιτρέψει ν' αναπτύξει τη δημιουργικότητά της, να εισαγάγει καινούριες ιδέες και θα της προσφέρει γνώσεις περισσότερες απ' όσες ο άνθρωπος μπορούσε ως τώρα να ανακαλύψει. Με άλλα λόγια, πρόκειται για μιαν εκδήλωση της τάσης για επιστροφή του παγκόσμιου πολιτισμού στο πνεύμα και τη γλώσσα των Ελλήνων.   Άλλη συναφής εκδήλωση: Οι Άγγλοι επιχειρηματίες προτρέπουν τα ανώτερα στελέχη να μάθουν Αρχαία Ελληνικά επειδή αυτά περιέχουν μια ξεχωριστή σημασία για τους τομείς οργανώσεως και διαχειρίσεως επιχειρήσεων.   Σε αυτό το συμπέρασμα ήδη οδηγήθηκαν μετά από διαπιστώσεις Βρετανών ειδικών ότι η Ελληνική γλώσσα ενισχύει τη λογική και τονώνει τις ηγετικές ικανότητες.   Γι' αυτό έχει μεγάλη αξία, όχι μόνο στην πληροφορική και στην υψηλή τεχνολογία, αλλά και στον τομέα οργανώσεως και διοικήσεως ..   Αυτές οι ιδιότητες της Ελληνικής ώθησαν το Πανεπιστήμιο Ιρμάιν της Καλιφόρνια να αναλάβει την αποθησαύριση του πλούτου της. Επικεφαλής του προγράμματος τοποθετήθηκαν η γλωσσολόγος -Ελληνίστρια- Μακ Ντόναλι και οι καθηγητές της ηλεκτρονικής Μπρούνερ και Πάκαρι.   Στον Η/Υ Ίμυκο αποθησαυρίστηκαν 6 εκατομμύρια λεκτικοί τύποι της γλώσσας μας όταν η Αγγλική έχει συνολικά 490.000 λέξεις και 300..000 τεχνικούς όρους, δηλαδή σαν γλώσσα είναι μόλις το 1/100 της δικής μας.. Στον Ίμυκο ταξινομήθηκαν 8.000 συγγράμματα 4.000 αρχαίων Ελλήνων και το έργο συνεχίζεται..   Μιλώντας γι' αυτό ο καθηγητής Μπρούνερ είπε: Σε όποιον απορεί γιατί τόσα εκατομμύρια δολάρια για την αποθησαύριση των λέξεων της Ελληνικής απαντούμε: Μα πρόκειται για τη γλώσσα των προγόνων μας. Και η επαφή μας μ' αυτούς θα βελτιώσει τον πολιτισμό μας .   Οι υπεύθυνοι του προγράμματος υπολογίζουν ότι οι ελληνικοί λεκτικοί τύποι θα φθάσουν στα 90 εκατομμύρια, έναντι 9 εκατομμυρίων της λατινικής.  Το ενδιαφέρον για την Ελληνική προέκυψε από τη διαπίστωση των επιστημόνων πληροφορικής και υπολογιστών ότι οι Η/Υ προχωρημένηςτεχνολογίας δέχονται ως νοηματική γλώσσα μόνον την Ελληνική. Όλες τις άλλες γλώσσες τις χαρακτήρισαν σημειολογικές .   Νοηματική γλώσσα θεωρείται η γλώσσα στην οποία το σημαίνον, δηλαδή η λέξη, και το σημαινόμενο, δηλαδή αυτό, που η λέξη εκφράζει (πράγμα, ιδέα, κατάσταση), έχουν μεταξύ τους πρωτογενή σχέση. Ενώ σημειολογική είναι η γλώσσα στην οποία αυθαιρέτως ορίζεται ότι το αμ πράγμα (σημαινόμενο) εννοείται με το αμ (σημαίνον).   Με άλλα λόγια, η Ελληνική γλώσσα είναι η μόνη γλώσσα της οποίας οι λέξεις έχουν πρωτογένεια, ενώ σε όλες τις άλλες, οι λέξεις είναι συμβατικές, σημαίνουν, δηλαδή, κάτι, απλώς επειδή έτσι 'συμφωνήθηκε' μεταξύ εκείνων που την χρησιμοποιούν.   ΟΛΕΣ οι λέξεις στην Ελληνική ΣΗΜΑΙΝΟΥΝ, π.χ. η λέξη ενθουσιασμός = εν-Θεώ, γεωμετρία = γη +μετρώ, προφητεία = προ + φάω, άνθρωπος = ο άναρθρων (ο αρθρώνων λόγο).   Έχουμε δηλαδή αιτιώδη σχέση μεταξύ λέξεως-πράγματος, πράγμα ανύπαρκτο στις άλλες γλώσσες. Τα πιο τέλεια προγράμματα Ίμυκος , Γνώσεις και Νεύτων αναπαριστούν τους λεκτικούς τύπους της Ελληνικής σε ολοκληρώματα και σε τέλεια σχήματα παραστατικής, πράγμα που αδυνατούν να κάνουν για τις άλλες γλώσσες..   Και τούτο επειδή η Ελληνική έχει μαθηματική δομή που επιτρέπει την αρμονική γεωμετρική τους απεικόνιση.   Ιδιαιτέρως χρήσιμα είναι τα ελληνικά προσφύματα ΟΠΩΣ : τηλέ , λάνδη =.....LAND, ΓΕΩ...,νάνο, μίκρο, μέγα, σκοπό....ισμός, ΗΛΕΚΤΡΟ......, κυκλο...., ΦΩΝΟ....., ΜΑΚΡΟ....., ΜΙΚΡΟ...., ΔΙΣΚΟ....., ΓΡΑΦΟ..., ΓΡΑΜΜΑ..., ΣΥΝ..., ΣΥΜ......, κ.λπ..   ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ : ΤΟ ΓΝΩΣΤΟ ΣΕ ΟΛΟΥΣ C D = COMPACT DISK = ΣΥΜΠΑΚΤΩΜΕΝΟΣ ΔΙΣΚΟΣ   Οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές θεωρούν την Ελληνική γλώσσα «μη οριακή», δηλαδή ότι μόνο σ' αυτή δεν υπάρχουν όρια και γι' αυτό είναι αναγκαία στις νέες επιστήμες όπως η Πληροφορική, η Ηλεκτρονική, η Κυβερνητική και άλλες.   Αυτές οι επιστήμες μόνο στην Ελληνική γλώσσα βρίσκουν τις νοητικές εκφράσεις που χρειάζονται, χωρίς τις οποίες η επιστημονική σκέψη αδυνατεί να προχωρήσει.   Γι' αυτούς τους λόγους οι Ισπανοί Ευρωβουλευτές ζήτησαν να καθιερωθεί η Ελληνική ως η επίσημη της Ευρωπαϊκής Ένωσης διότι το να μιλά κανείς για Ενωμένη Ευρώπη χωρίς την Ελληνική είναι σα να μιλά σε έναν τυφλό για χρώματα.   Προωθήστε αυτό το μήνυμα! Όχι για λόγους σοβινιστικούς, Μα για να μαθαίνουμε σιγά-σιγά την αλήθεια !

STARDUST - ΗΛΙΑΣ ΗΛΙΑΔΗΣ

Η ΘΕΣΗ ΤΩΝ ΙΣΤΙΩΝ-A.W. TOZER

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 14

Η ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΝΑ ΜΟΙΡΑΣΘΟΥΜΕ

Οι πνευματικές εμπειρίες πρέπει να μοιράζονται. Δεν είναι δυνατόν να τις κρατάμε για τον εαυτό μας μόνο για πολύ καιρό. Η προσπάθεια και μόνο να κάνουμε κάτι τέτοιο θα τις καταστρέψει. Ο λόγος είναι προφανής. Όσο πιο κοντά πλησιάζουμε προς τον Θεό, τόσο πιο πολύ θα αυξάνεται η αγάπη μας κι όσο πιο πολύ θα αυξάνεται η αγάπη μας, τόσο πιο λίγο θα είμαστε εγωιστές και θα νοιαζόμαστε για τις ψυχές των άλλων. Έτσι, η αυξημένη πνευματική εμπειρία, εφόσον είναι αυθεντική, φέρει μαζί της μια δυνατή επιθυμία να τη μοιραστούμε ώστε και οι άλλοι να γνωρίσουν την ίδια χάρη που κι εμείς απολαμβάνουμε. Αυτό οδηγεί σε μια αυξημένη προσπάθεια να οδηγήσουμε τους άλλους σε μια στενότερη και πιο ικανοποιητική σχέση με το Θεό.

Η ανθρώπινη φυλή είναι ένα. Ο Θεός «από ένα αίμα έκανε κάθε έθνος ανθρώπων, για να κατοικούν επάνω στο πρόσωπο της γης» (Πράξεις 17:26) και έκανε το κάθε άτομο να είναι απαραίτητο για το άλλο.  Δεν είναι ο ερημίτης, αλλά ο άνθρωπος που βρίσκεται μέσα στην κοινωνία αυτός που είναι στην σωστή θέση ώστε να εκπληρώσει το σκοπό για τον οποίο δημιουργήθηκε. Μπορεί να υπάρξουν περιπτώσεις όπου θα είναι απαραίτητο για τον εκζητούντα τον Κύριο, να παλέψει σαν τον Ιακώβ μόνος του σε κάποια ακροποταμιά, αλλά το αποτέλεσμα αυτής της μοναχικής εμπειρίας θα είναι σίγουρα το να ξεχυθεί πάνω στην οικογένεια, τους φίλους και την ίδια την κοινωνία τελικά. Αυτή είναι και η φυσική τάξη των πραγμάτων.

Η τάση να μοιραστούμε, να προσφέρουμε, συνήθως συντροφεύει κάθε αληθινή εμπειρία με το Θεό και τα πνευματικά. Η γυναίκα στο πηγάδι, μετά την αποκαλυπτική για την ψυχή της συνάντησή της με τον Ιησού, άφησε τα δοχεία της εκεί, έτρεξε στην πόλη και προσπάθησε να πείσει τους φίλους της να έλθουν για να Τον συναντήσουν. Είπε, «Ελάτε να δείτε έναν άνθρωπο, που μου είπε όλα όσα έκανα· μήπως είναι αυτός ο Χριστός; » (Ιωάννης 4:9). Η πνευματική της έξαρση δε μπορούσε να κρατηθεί μόνο μέσα στην καρδιά της. Είχε ανάγκη να το πει σε όλους.

Δεν είναι πιθανό ότι αυτό είχε στο νου Του ο Κύριός μας όταν έλεγε ότι είναι αδύνατον να είναι κάποιος κρυφός μαθητής; Μήπως έχουμε παρεξηγήσει την αληθινή σχέση μεταξύ πίστης και μαρτυρίας; Ο Χριστός ξεκαθάρισε ότι δεν μπορεί να υπάρξει κάτι τέτοιο όπως η μυστική μαθητεία κι ο Παύλος είπε, «με την καρδιά πιστεύει κάποιος προς δικαιοσύνη, και με το στόμα γίνεται ομολογία προς σωτηρία» (Ρωμαίους 10:10). Αυτό γίνεται κατανοητό με την έννοια ότι ο Θεός έχει θέσει σαν απαραίτητη προϋπόθεση την ομολογία με το στόμα προκειμένου να μπορέσει να ολοκληρωθεί η σωτηρία μέσα μας. Ίσως αυτό είναι το ορθό νόημα αυτών των εδαφίων. Ή ίσως το ότι η ομολογία είναι απόδειξη της σωτηρίας που έχει έλθει δια της πίστης στην καρδιά και, όπου δεν υπάρχει αυτή η επιθυμία για μια χαρούμενη μαρτυρία και ομολογία, πιθανότατα δεν έχει υπάρξει ούτε κάποια αληθινή εσωτερική εμπειρία σωτήριας χάριτος.

Η ακαταμάχητη επιθυμία να ωθήσουμε κι άλλους να χαρούν τα ίδια πνευματικά προνόμια που κι εμείς έχουμε, οδήγησε τον Παύλο να κάνει κάποτε μια δήλωση τόσο ακραία, τόσο «απρόσεκτη», που η λογική δε μπορεί να την δεχτεί, αλλά μόνο η αγάπη μπορεί να την κατανοήσει: «Σας λέω αλήθεια, εν Χριστώ, δεν ψεύδομαι, (έχοντας τη συνείδησή μου να συμμαρτυρεί μαζί μου, με επιβεβαίωση από το Άγιο Πνεύμα), ότι έχω μεγάλη λύπη και αδιάκοπη οδύνη μέσα στην καρδιά μου. Επειδή, ευχόμουν εγώ ο ίδιος να είμαι ανάθεμα από τον Χριστό χάρη των αδελφών μου, των συγγενών μου κατά σάρκα.» (Ρωμαίους 9:1-3).

Κάτω από αυτό το φως, είναι πια αρκετά εύκολο ν α καταλάβουμε γιατί όλοι οι μεγάλοι Χριστιανοί διδάσκαλοι επέμειναν ότι η αληθινή πνευματική μαρτυρία πρέπει να μοιράζεται. Ο αδιάφορος που λέει ότι δε χρειάζεται να πάει στην εκκλησία για να υπηρετήσει το Θεό βρίσκεται μακριά από την κατανόηση των βασικότερων πνευματικών αληθειών. Αποκόπτοντας τον εαυτό του από τη θρησκευτική κοινότητα αποδεικνύει ότι δεν ένιωσε ποτέ του την αληθινή ανάγκη να μοιραστεί - και γι’ αυτό ακριβώς το λόγο, δεν έχει και τίποτε να μοιραστεί. Δεν ένιωσε ποτέ του την ολοκληρωτική αγάπη του Χριστού, γι’ αυτό πορεύεται το δρόμο του σιωπηλά. Η απομάκρυνσή του από την κοινωνία των πιστών μας λέει γι’ αυτόν περισσότερα απ’ όσα ο ίδιος γνωρίζει για τον εαυτό του. Φεύγουν και γυρίζουν «εις τα ίδια ». Έτσι ήταν στην πρώιμη Εκκλησία και έτσι είναι πάντα όταν οι άνθρωποι συναντούν το Θεό με μια σώζουσα εμπειρία. Θέλουν να μοιραστούν τα ευλογημένα οφέλη της σωτηρίας.

Η ΘΕΣΗ ΤΩΝ ΙΣΤΙΩΝ-A.W. TOZER

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 13

Η ΚΥΡΙΟΣ ΔΙΔΕΙ ΓΝΩΣΙΝ

Σε άλλο σημείο έχω πει ότι δε μπορούμε να γνωρίσουμε το Θεό με τη νόηση και τη σκέψη, αλλά, από την άλλη πλευρά, πρέπει να σκεφτούμε πολύ και εντατικά αν θέλουμε να Τον γνωρίσουμε καλά. Αυτό ακούγεται οξύμωρο, αλλά είμαι σίγουρος πως οι δύο αυτές δηλώσεις συμφωνούν απόλυτα μεταξύ τους.

Η αδυναμία του ανθρώπινου νου να γνωρίσει το Θεό αληθινά και τελεσίδικα θεωρείται δεδομένη σε ολόκληρη τη Βίβλο και διδάσκεται επίσης με απλά λόγια σε χωρία όπως τα παρακάτω: «…κανένας δεν γνωρίζει τον Υιό, παρά μονάχα ο Πατέρας· ούτε τον Πατέρα γνωρίζει κάποιος, παρά μονάχα ο Υιός, και σε όποιον ο Υιός θέλει να τον αποκαλύψει. » (Ματθαίος 11:27), «….ο κόσμος δεν γνώρισε τον Θεό διαμέσου τής σοφίας… » (Α Κορινθίους 1:21), «…τα μυστικά του Θεού δεν τα ξέρει κανένας, παρά μόνο το Πνεύμα του Θεού. » (Α Κορινθίους 2:11). Η φύση του Θεού είναι άλλου είδους από οτιδήποτε το ανθρώπινο μυαλό έχει αντιμετωπίσει και συνηθίσει. Έτσι, όταν το μυαλό προσπαθεί να ανακαλύψει το Θεό, αντιμετωπίζει το παράδοξο. Περιβάλλεται από μυστήριο και τυφλώνεται από το φως που κανείς άνθρωπος δε μπορεί να πλησιάσει.

Η αντίληψη αυτής της αλήθειας οδήγησε κάποιους φιλοσόφους στο παρελθόν να καταλήξουν στο συμπέρασμα ότι, εφόσον είναι αδύνατον να ανακαλύψει κανείς το Θεό μέσω διαδικασιών και λειτουργιών του φυσικού νου, άρα ο Θεός παραμένει όχι μόνο άγνωστος, αλλά και εντελώς ακαθόριστος. Αυτό που αυτοί οι σοφοί παράβλεψαν είναι ότι όταν ο Θεός το επιθυμεί, μπορεί και αποκαλύπτει ο Ίδιος τον Εαυτό Του στους ανθρώπους. Το Πνεύμα του Θεού είναι ικανό να κάνει το πνεύμα του ανθρώπου να γνωρίσει και να εμπειριστεί το γεμάτο δέος μυστήριο της ουσιώδους φύσης του Θεού. Πρέπει να τονιστεί εδώ ότι το Πνεύμα του Θεού αποκαλύπτει το Θεό στο πνεύμα του ανθρώπου  κι όχι απλά στη νόησή του. Η νόηση του ανθρώπου μπορεί να γνωρίσει τα χαρακτηριστικά του Θεού, επειδή αυτά αποτελούν το σύνολο της αλήθειας που μπορεί να αντιληφθεί ο ανθρώπινος νους για το Θεό. Όμως η βαθύτερη γνώση του Θεού είναι μόνο για το πνεύμα του ανθρώπου. Τέτοιου είδους γνώση δεν έρχεται από διαλογισμό, αλλά από ενόραση και αποκάλυψη.

Το να γνωρίσουμε το Θεό με τη βιβλική έννοια σημαίνει να εισέλθουμε σε μια εμπειρική σχέση μαζί Του. Σε καμία περίπτωση δε σημαίνει το να ξέρουμε ΓΙΑ Αυτόν. Δεν είναι μια γνώση που προέρχεται από τη διαμεσολάβηση της νόησης, αλλά μια από τη χωρίς καμιά διαμεσολάβηση αντίληψη της ψυχής της ίδιας σε ένα χώρο που είναι πολύ υψηλός για να τον φτάσει ο ανθρώπινος νους.

Ποια λοιπόν είναι η θέση του ανθρώπινου νου στη Χριστιανική εμπειρία; Και γιατί να χάνουμε το χρόνο μας να διαλογιζόμαστε όταν γνωρίζουμε εκ των προτέρων δε θα φτάσουμε ποτέ στη γνώση που πάνω απ’ όλα επιθυμούμε - τη γνώση του Θεού; Η απάντηση είναι ότι όλη η βιβλική αποκάλυψη που γίνεται στο πνεύμ α μας, απευθύνεται στο νου και μέσω της λογικής φτάνει στη θέληση, την έδρα της ηθικής ζωής. Αν η θέληση ανταποκριθεί με μετάνοια και υπακοή, τότε το Άγιο Πνεύμα φωτίζει την εκζητούσα καρδιά και της αποκαλύπτει το Χριστό, την εικόνα του αόρατου Θεού. Αυτό που άρχισε σαν μια πρόκληση προς τη λογική (Ησαΐας 1:18) καταλήγει σε μια πνευματική εμπειρία πολύ ανώτερη της απλής λογικής.

Ο Θεός ενδιαφέρεται για το συνολικό άνθρωπο κι έχει σχεδιάσει τη χριστιανική εμπειρία κατά τρόπο που αυτή να αγκαλιάζει ολόκληρη την προσωπικότητά του. Η χριστιανική πίστη δεν ασχολείται μόνο με το πνευματικό αλλά και το ηθικό και το λογικό τμήμα της προσωπικότητας του ανθρώπου. Το λογικό και το ηθικό στοιχείο στη θρησκεία είναι τα κατάλληλα αντικείμενα της σκέψης και πρόθυμα παραδίδουν τους πλούσιους θησαυρούς τους στην προσευχή. Η χριστιανική πίστη ασχολείται με τον Θεό και τον άνθρωπο και με το τι μπορεί να γνωρισθεί γι’ αυτούς και τη μεταξύ τους σχέση. Συμπεριλαμβάνει (η πίστη) τη δημιουργία, τη λύτρωση, τη δικαιοσύνη, την ιερή ιστορία, το πεπρωμένο της ανθρωπότητας και το μέλλον του κόσμου. Τέτοιες αλήθειες, όταν έχουν αποκαλυφθεί μέσω της θείας έμπνευσης, μένουν μέσα στη διάνοια του λυτρωμένου ατόμου και περιμένουν να τις εξερευνήσουν οι υιοί της βασιλείας.

Κάτω από τη διαφώτιση και καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος, ο προσευχόμενος και μελετηρός πιστός μπορεί να γίνει ένας Χριστιανός με βάθος σκέψης και γνώσης, ένας δάσκαλος των ιερών πραγμάτων. Και, ακόμη περισσότερο, μπορεί να γίνει αληθινός άνδρας του Θεού και φως του κόσμου αυτού. Επαναλαμβάνω, δε μπορούμε να γνωρίσουμε μέσω της διανοίας μας το Θεό, αλλά, από την άλλη μεριά, δε θα Τον γνωρίσουμε ποτέ καλά χωρίς πολύ και βαθιά σκέψη.

ΤΟΝ ΘΕΟ ΑΙΝΕΙΤΕ ΟΛΟΙ

Η ΘΕΣΗ ΤΩΝ ΙΣΤΙΩΝ-A.W. TOZER

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 12

Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ

Επειδή ο Θεός είναι Αυτός που είναι και όπως είναι, σαν φύση Του έχει την αγάπη την αγνή και τέλεια.

Ο Θεός ο Ίδιος είναι αγάπη και μέσω του Εαυτού Του η αγάπη Του διαχέεται  προς όλα τα δημιουργήματά Του γιατί σ' αυτά βρίσκει μια αντανάκλαση του Εαυτού Του.

Ο Θεός αγαπά την άφωνη δημιουργία Του και μέσα σ' αυτήν αντανακλάται μια ατελής αναπαράσταση της σοφίας και της δύναμής Του. Αγαπά τους αγγέλους Του και μέσα απ' αυτούς αντανακλάται ένα τμήμα της αγιότητάς Του. Αγαπά τους ανθρώπους και μέσα απ' αυτούς ανακλάται ένα πεσμένο ομοίωμα της δικής Του εικόνας.

Τυπικά ο Θεός αγαπά όλους τους ανθρώπους, αλλά η ενεργή αγάπη Του φωτίζει κάποιους περισσότερους από άλλους κι ο βαθμός εξαρτάται από το πόσο πολύ από τον Εαυτό Του μπορεί να εκχέει μέσα τους. Η αληθινά χριστιανική ψυχή απολαμβάνει μεγαλύτερο ποσοστό της αγάπης του Θεού, γιατί Εκείνος βλέπει περισσότερο την αληθινή Του εικόνα σ' αυτόν απ' ότι σε μια μη εξαγνισμένη ψυχή. Ο Θεός αγαπά τον Υιό Του με μια αιώνια τέλεια αγάπη γιατί Αυτός είναι, "αυτός, που είναι το απαύγασμα της δόξας και ο χαρακτήρας τής υπόστασής του" (Εβραίους 1:3).

Ο Θεός θέλει όλοι οι άνθρωποι να μοιάσουν στο Χριστό γιατί έτσι κάνοντας γίνονται μεγαλύτερα και τελειότερα δοχεία για να δεχτούν την εκχεόμενη αγάπη Του.

Το ταίριασμα του απολυτρωμένου ανθρώπου με την εικόνα του Χριστού, επαναφέρει την αληθινή εικόνα του Θεού σ' αυτόν κι έτσι κάνει δυνατό στο Θεό να δώσει με αφθονία και χωρίς όρια ή περιορισμούς την απέραντη αγάπη Του της οποίας Αυτός είναι η αρχική και μοναδική πηγή.

Είναι δύσκολο όμως για έναν αμαρτωλό να πιστέψει ότι ο Θεός τον αγαπά.  Η ίδια η συνείδησή του τον κατηγορεί λέγοντά του ότι αυτό δε γίνεται. Γνωρίζει ότι είναι εχθρός του Θεού και ότι είναι αποξενωμένος μέσω της αμαρτωλότητάς του και βλέπει στον εαυτό του χιλιάδες ηθικά εμπόδια που τον κάνουν ανάξιο για μια τέτοια αγνή και τέλεια αγάπη. Κι όμως η Βίβλος διαλαλεί συνεχώς ότι ο Θεός αγαπάει τον αμαρτωλό. Πρέπει και μπορούμε να πιστέψουμε στην αγάπη Του επειδή το δηλώνει ξεκάθαρα και να αφήσουμε τους εαυτούς μας στην εξαγνιστική χάρη του Χριστού προκειμένου να λάβουμε και να απολαύσουμε αυτή την αγάπη στο πλήρες.

Επειδή η ψυχή μας αγαπιέται τόσο πολύ από τον Ύψιστο, ώστε υπερέχει κάθε γνώση και δεν υπάρχει πλάσμα που να μπορεί να γνωρίσει πλήρως πόσο πολύ και πόσο τέλεια και πόσο τρυφερά ο Δημιουργός μας μάς αγαπά.  Κι έτσι, με τη χάρη και τη βοήθειά Του, μπορούμε να δούμε με αιώνιο θαυμασμό αυτήν την ασύγκριτη και ανεκτίμητη αγάπη που ο Παντοδύναμος Θεός έχει για μας λόγω της καλοσύνης Του. Κι έτσι μπορούμε να ζητούμε από τον "Αγαπητό" μας ό,τι χρειαζόμαστε.

Ο Θεός είναι αγάπη και γι' αυτό είναι και η μόνη πηγή όποιας αγάπης υπάρχει. Σαν πρώτη Του εντολή έχει θέση να Τον αγαπάμε με όλη μας την ύπαρξη. Γνωρίζει όμως ότι μια τέτοια αγάπη δε μπορεί να ξεκινήσει ποτέ από μας. "Τον αγαπούμε γιατί Εκείνος πρώτος μας αγάπησε", είναι η βιβλική τάξη των πραγμάτων. Μπορούμε να Τον αγαπήσουμε όπως Του αξίζει, μόνο καθώς Εκείνος μας γεμίζει με την άγια επιθυμία Του. Όμως υπάρχει και η αγάπη της θέλησης  πέρα από την αγάπη της επιθυμίας και των αισθημάτων. Παρόλο που μπορεί να μην έχουμε την αίσθηση κάποιου μεγάλου συναισθήματος μέσα μας, μπορούμε ωστόσο να επιβάλλουμε στη θέλησή μας το να αγαπούμε το Θεό και το αίσθημα θα έλθει από μόνο του. Αν θέσουμε τον εαυτό μας σε υποταγή κάτω από τον αποκεκαλυμμένο λόγο Του η αγάπη μας γι' Αυτόν θα αυξηθεί. Η υπακοή θα ενδυναμώσει την πίστη και η πίστη θα αυξήσει τη γνώση. Και είναι ένας πολύ γνωστός πνευματικός νόμο ότι η αγάπη μας για το Θεό θα αυξάνεται καθώς αυξάνεται η κατανόησή μας γι' Αυτόν.

Το να Τον γνωρίζουμε σημαίνει να Τον αγαπούμε και το να Τον γνωρίζουμε βαθύτερα, σημαίνει να Τον αγαπούμε περισσότερο.

Η ΘΕΣΗ ΤΩΝ ΙΣΤΙΩΝ-A.W. TOZER

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 11

Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΠΕΡΙΔΙΑΒΑΙΝΕΙ ΤΗ ΓΗ

Αυτός που θέλει να με ακολουθήσει, ας σηκώσει το σταυρό του κι ας με ακολουθήσει. Ματθαίος 16:24

Μόνο ο Κύριος μπορεί να στηρίξει τον κόσμο πάνω στο τίποτε και να τον κάνει να σταθεί. Εδώ, παίρνει αυτό τον υπέροχο, μυστηριώδη μικρόκοσμο που ονομάζουμε ανθρώπινη ψυχή και στηρίζει το μέλλον της, καλό ή κακό, σε μια και μόνη λεξούλα - "εάν". "Εάν κάποιος", λέει, και μας διδάσκει αμέσως την παγκοσμιότητα του καλέσματός Του, αλλά και την ελευθερία της ανθρώπινης θέλησης. Όλοι μπορούν να έλθουν, κανείς δεν εξαναγκάζεται να έλθει και, όποιος έλθει, θα έλθει επειδή το επέλεξε.

Ο κάθε άνθρωπος κρατά το μέλλον του στα χέρια του. Δεν είναι οι κυρίαρχοι αυτού του κόσμου, αλλά ο απλός ανθρωπάκος, ο χαμένος μέσα στην ανωνυμία που είναι κύριος του πεπρωμένου του. Εκείνος αποφασίζει το δρόμο που θα πάρει η ψυχή του. Εκείνος επιλέγει και το πεπρωμένο περιμένει το νεύμα του. Εκείνος αποφασίζει και η κόλαση διευρύνεται ή ο ουρανός ετοιμάζει ένα ακόμη οίκημα. Τόσο πολύ από τον Εαυτό Του έδωσε ο Θεός στους ανθρώπους.

Υπάρχει μια παράξενη ομορφιά στον τρόπο του Θεού με τους ανθρώπους. Στέλνει τη σωτηρία στον κόσμο στο πρόσωπο ενός Άνδρα και στέλνει αυτόν τον Άνδρα να περιδιαβαίνει τον πολυάσχολο κόσμο μας λέγοντας, "Αν κάποιος θέλει να με ακολουθήσει". Χωρίς θεατρινισμούς, χωρίς παρελάσεις, χωρίς τυμπανοκρουσίες, χωρίς φωνές κι αντάρες. Ένας ευγενικός Ξένος περιδιαβαίνει τη γη και με τόσο ήσυχη φωνή που πολλές φορές χάνεται μέσα στη φασαρία του κόσμου. Είναι όμως η μόνη φωνή που θ' ακούσουμε από το Θεό και μέχρι να ησυχάσουμε κι εμείς, δε θα έχουμε δυνατότητα ν' ακούσουμε άλλο αυθεντικό μήνυμα. Φέρνει καλά νέα από μακριά, αλλά δεν αναγκάζει κανέναν να Τον ακούσει. "Αν κάποιος θέλει", λέει και προχωράει. Φιλικός, ευγενικός, χωρίς να ενοχλεί. Μάλιστα έχει πάνω Του το έμβλημα του Βασιλιά. Ο λόγος Του έχει θεία εξουσία, τα μάτια Του δικαστήριο, το πρόσωπό Του η τελική κρίση.

"Όποιος θέλει, ας με ακολουθήσει", λέει και κάποιοι θα εγερθούν και θα Τον ακολουθήσουν, ενώ άλλοι δε θα δώσουν σημασία στη φωνή Του. Κι έτσι διευρύνεται το χάσμα μεταξύ των ανθρώπων, μεταξύ αυτών που θέλουν κι αυτών που δε θέλουν. Σιωπηλά, τρομακτικά, το έργο προχωρά καθώς ο καθένας αποφασίζει αν θα δεχτεί την πρόσκληση ή όχι. Χωρίς ο κόσμος να το γνωρίζει, ίσως χωρίς ακόμη και το κάθε άτομο προσωπικά να το κατανοεί, το έργο του διαχωρισμού λαμβάνει χώρα. Όποιος ακούει τη Φωνή πρέπει ν' αποφασίσει για τον εαυτό του και πρέπει ν' αποφασίσει επί τη βάση των αποδείξεων που το μήνυμα φέρει. Δε θα υπάρξει ήχος βροντής, δε θα υπάρξει ουράνιο σημείο ή φως από τον ουρανό. Ο Άνδρας ο Ίδιος είναι η απόδειξη. Τα σημάδια στα χέρια και τα πόδια Του είναι τα γαλόνια που δείχνουν τη θέση και την εξουσία Του. Δε θα δεχτεί και πάλι να Τον κρίνουν. Δε θα διαπληκτιστεί με κανέναν, αλλά το πρωινό της κρίσης θα επιβεβαιώσει αυτό που οι άνθρωποι επέλεξαν στο ημίφως του λυκόφωτος.

Και αυτοί που Τον ακολουθούν πρέπει να αποδεχτούν τους όρους Του. "Ας", λέει και δεν υπάρχει έφεση στα λόγια Του. Δε θα εξαναγκάσει, αλλά ούτε και θα συμβιβαστεί. Οι άνθρωποι δεν μπορούν να θέσουν τους όρους. Απλά θα συμφωνήσουν με αυτούς. Πολλοί απομακρύνονται από Αυτόν επειδή δε δέχονται τους όρους Του. Τους παρακολουθεί καθώς φεύγουν γιατί τους αγαπά, όμως δε θα κάνει παραχωρήσεις. Αν δεχτείς έναν άνθρωπο μέσω συμβιβασμών σε μια βασιλεία και η βασιλεία αυτή θα πάψει να είναι πια ασφαλής. Ο Χριστός θα είναι, ή Κύριος, ή Κριτής. Ο κάθε άνθρωπος θα πρέπει ν' αποφασίσει αν θα Τον δεχτεί σαν Κύριο τώρα, ή θα Τον αντιμετωπίσει σαν Κριτή αργότερα.

Ποιοι είναι οι όροι της μαθητείας; Μόνος κάποιος που γνωρίζει τέλεια την ανθρωπότητα θα τολμούσε να τους θέσει. Μόνο ο Κύριος των ανθρώπων θα διακινδύνευε τα αποτελέσματα τέτοιων αυστηρών απαιτήσεων: "Ας απαρνηθεί τον εαυτό του." Ακούμε τα λόγια Του και κουνάμε τα κεφάλια μας από κατάπληξη. Ακούσαμε ορθά; Μπορεί ο Κύριος να έχει θέσει τόσο αυστηρούς κανόνες στην είσοδο της Βασιλείας; Μπορεί και το έκανε. Αν πρόκειται να σώσει τον άνθρωπο, πρέπει να τον σώσει από τον εαυτό του. Είναι το "εγώ" που έχει σκλαβώσει και διαφθείρει τον άνθρωπο. Η λύτρωση έρχεται μόνοι με την απάρνηση αυτού του "εγώ". Κανείς άνθρωπος δε μπορεί να αποτινάξει αυτές τις αλυσίδες με τη δική του δύναμη, όμως στην επόμενη φράση Του ο Κύριος αποκαλύπτει την πηγή της δύναμης που θα απελευθερώσει την ψυχή: "Ας σηκώσει το σταυρό του."

Ο σταυρός έχει αποκτήσει, στο πέρασμα των αιώνων, άφθονη ομορφιά και συμβολισμό, αλλά ο σταυρός για τον οποίο μιλούσε ο Ιησούς, δεν είχε καμία ομορφιά. Ήταν ένα όργανο θανάτου. Το να θανατώνει ανθρώπους ήταν η δουλειά του. Οι άνθρωποι δε φορούσαν αυτό το σταυρό, ο σταυρός τους φορούσε. Παρέμενε εκεί ορθός και γυμνός μέχρι που κάποιος άνθρωπος να καρφωθεί επάνω του, ένας ζωντανός άνθρωπος καρφωμένος σαν μια απαίσια καρφιτσωμένη πεταλούδα  που βογκούσε και υπέφερε μέχρι να πεθάνει και να σωπάσει για πάντα. Αυτός είναι ο σταυρός. Τίποτε λιγότερο. Κι όταν του αφαιρέσουμε τα δάκρυα, τον πόνο, το αίμα, παύει πια να είναι σταυρός. "Ας σηκώσει το σταυρό του," είπε ο Ιησούς και δια του θανάτου θα γνωρίσει τη λύτρωση από το "εγώ".

Ένα παράξενο πράγμα "υπό τον ήλιον" είναι ο Χριστιανισμός χωρίς σταυρό. Ο σταυρός του σημερινού Χριστιανισμού, είναι ένας μη-σταυρός, ένα εκκλησιαστικό σύμβολο. Ο σταυρός του Χριστού είναι ένας τόπος θανάτου. Ας προέχει ο καθένας τι είδους σταυρό κουβαλάει.

"Και ας με ακολουθεί." Τώρα η δόξα αρχίζει να ανατέλλει πάνω στην ψυχή που γύρισε από το Γολγοθά. "Ας με ακολουθεί" είναι μια πρόσκληση και μια πρόκληση και μια υπόσχεση. Ο σταυρός είναι το τέλος μιας ζωής και η αρχή μιας άλλης. Η ζωή που τέλειωσε πάνω του ήταν μια ζωή αμαρτίας και σκλαβιάς. Η ζωή που ξεκίνησε από εκεί είναι μια ζωή αγιότητας και πνευματικής ελευθερίας. "Και ας με ακολουθεί", λέει, και η πίστη τρέχει ακροπατητί για να συμβαδίσει με το φως που προχωρά. Μέχρι να μάθουμε τα σχέδια του αναστημένου Κυρίου μας για όλα τα χρόνια που μας απομένουν, δε θα μπορέσουμε ποτέ να ξέρουμε όλα όσα εννοούσε όταν μας κάλεσε να Τον ακολουθήσουμε. Κάθε καρδιά μπορεί να έχει τα δικά της όνειρα περί δικαιοσύνης και αποκαλύψεως και για την οδύσσεια της απολυτρωμένης ψυχής στους επερχόμενους αιώνες, αλλά αυτός που ακολουθεί τον Ιησού θα βρει τελικά ότι Εκείνος έφτιαξε μια πραγματικότητα καλύτερη από κάθε όνειρο.