Η έμφαση σήμερα στη Χριστιανική Εκκλησία φαίνεται να είναι πάνω στην ποσότητα μάλλον παρά στην ποιότητα. Τα νούμερα, το μέγεθος, και τα ποσοστά φαίνεται πως είναι τα μόνα που ενδιαφέρουν στους κύκλους μας (και όχι μόνο).
Το μέγεθος του πλήθους, ο αριθμός των νέων "πιστών", το ποσό των εισπράξεων και ο αριθμός των εβδομαδιαίων "προσφορών": αν αυτά πηγαίνουν καλά, τότε η εκκλησία θεωρείται ότι ευημερεί και ο ποιμένας θεωρείται επιτυχημένος. Η εκκλησία που μπορεί να επιδείξει μία εντυπωσιακή ποσοτική αύξηση γίνεται αντικείμενο ζήλιας και παράδειγμα προς μίμηση από άλλες εξίσου φιλόδοξες συνάξεις.
Είμαστε λοιπόν πια στην εποχή των "Λαοδικαίων". Η μεγάλη θεά, Αριθμοί, λατρεύεται με πυρετώδη αφιέρωση και όλα τα θρησκευτικά θέματα φέρονται ενώπιόν της για έλεγχο και έγκριση. η Παλαιά Διαθήκη της είναι η Οικονομική Αναφορά και η Καινή Διαθήκη της, ο Αριθμός Μελών. Αυτά τα ελέγχει σαν ύστατος κριτής και αποφαίνεται για την πνευματική αύξηση και την απόδειξη επιτυχίας ή αποτυχίας κάθε χριστιανικής προσπάθειας.
Λίγη εξοικίωση με τη Βίβλο θα έδειχνε αμέσως ότι αυτό το σκεπτικό είναι ξεκάθαρα αιρετικό. Το να κρίνεις κάθε τι πνευματικό μέσω στατιστικών, είναι το να κρίνεις με άλλα μέσα αντί των πνευματικών. Είναι το να παραδέχεσαι την αξία των εξωτερικών στοιχείων αυτού του κόσμου, πάνω από την αξία των εσωτερικών και πνευματικών, πάνω από την αξία του πνεύματος ως προς τη σάρκα. Είναι το να μπερδεύεις την παλιά κτίση με τη νέα και τη νέα με την παλιά, τα παροδικά με τα αιώνια. Κι όμως αυτό γίνεται καθημερινά από ποιμένες και διακόνους, εκκλησιαστικά συμβούλια και πρεσβυτέρια, διαδογματικές οργανώσεις και κάθε λογής εκκλησιαστική κίνηση. Και, δυστυχώς σχεδόν κανείς δε βλέπει το βαθύ και επικίνδυνο λάθος αυτής της οδού.
Η μανία για πλήθη με κάθε τίμημα έχει πιάσει σαν τανάλια τον Δυτικό Χριστιανισμό και είναι η δύναμη που κινητοποιεί ένα εκπληκτικά μεγάλο τμήμα θρησκευτικών κινήσεων. Άνθρωποι αλλά και συνάξεις ολόκληρες ανταγωνίζονται μεταξύ τους για να ελκύσουν την προσοχή του πλήθους που πληρώνει αδρά και που εισέρχεται στην εκκλησία με κάθε μέσο ή δημοφιλή τακτική προκειμένου - υποτίθεται - να σωθεί η ψυχή τους, αλλά, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, συχνότατα για λόγους πολύ λιγότερο ευσεβείς από αυτόν.
Η συνεχής προσπάθειά μας - είναι αλήθεια - θα έπρεπε να είναι το να πλησιάσουμε όσο περισσότερους μπορούμε με το μήνυμα του Χριστού, και γι' αυτό το σκοπό μπορεί να φαίνεται ότι οι αριθμοί έχουν μεγάλη σημασία. Όμως η πρώτη μας υπευθυνότητα είναι όχι το να κάνουμε πιστούς, αλλά το να υψώσουμε τη δόξα του Θεού σε ένα κόσμο που έχει παραδοθεί στη δόξα του πεσμένου ανθρώπου. Άσχετα με το πόσους ανθρώπους θ' αγγίξουμε με το ευαγγέλιο, θα έχουμε αποτύχει αν, μαζί με την πρόσκληση δεν τους ξεκαθαρίσουμε το θέμα της ανθρώπινης αμαρτωλότητας και της θεϊκής αγιότητας. Αυτοί λοιπόν που συμβιβάζουν το μήνυμα της αλήθειας με κάτι λιγότερο και κάτι κατώτερο από αυτό προκειμένου να έχουν μεγαλύτερα πλήθη, ατιμάζουν το Θεό και πληγώνουν τις ψυχές των ανθρώπων.
Ο πειρασμός να τροποποιήσουμε τη διδασκαλία του Χριστού με την ελπίδα ότι μεγαλύτερα πλήθη θα Τον "δεχτούν" είναι φοβερά δυνατή σ' αυτούς τους καιρούς της ταχύτητας, του μεγέθους, του θορύβου και του πλήθους. Αν όμως γνωρίζουμε τι είναι καλό για μας και για τους άλλους, θα αντισταθούμε σ' αυτό τον πειρασμό με κάθε δυνατό τρόπο και μέσον.
Έτσι λοιπόν ήλθε η κρίση.
Η κρίση που ξεκίνησε με την οικονομία της Αμερικής πρώτα και συνεχίζεται με την οικονομία της Ευρώπης και θα προχωρήσει με την οικονομία όλου του κόσμου, δε λήξει όπως πολλοί ελπίζουν κι ακόμη περισσότεροι προσεύχονται. Και δε θα λήξει γιατί είναι μια κρίση του Θεού ενάντια σε μια αποστατημένη, μοιχαλίδα και πόρνη Εκκλησία που θεώρησε - όπως και οι Λαοδικείς - ότι το χρήμα, ο πλούτος και η εξουσία είναι αρκετά γι' αυτήν και "δεν έχει χρείαν ουδενός".
Κι έτσι βρισκόμαστε μέσα και ζούμε τη Βαβυλώνια αιχμαλωσία της Εκκλησίας γιατί αψηφήσαμε το Θεό και τους προφήτες Του και το λόγο Του. Κι όπως ο Ισραήλ του παρελθόντος, έτσι κι εμείς πιστεύαμε τους ψευδοπροφήτες του Μαμωνά που - σαν λύκοι με προβιά - εισήλθαν στην Εκκλησία και μας κήρυξαν το ευαγγέλιο του ηδονισμού, το ευαγγέλιο της "φαρδιάς λεωφόρου" που οδηγεί στην απώλεια.
Τι μας μένει λοιπόν; Το να προσευχόμαστε για ν' αλλάξουν τα πράγματα δεν πρόκειται να κάνει τίποτε, γιατί οι προσευχές μας είναι προσευχές αλαζονικές και υπερήφανες επειδή πιστεύουμε ότι είμαστε εντάξει κι ο Θεός πρέπει να μας ακούσει. Λοιπόν, καλό θα είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι του Παντοκράτορα δεν του ξέφυγαν τα πράγματα απ' τα χέρια, αλλά μέσα στην αγάπη και το έλεός Του άφησε αυτή την κρίση να έλθει γιατί έτσι μόνο θα ξυπνήσουν οι "κοιμισμένες παρθένοι" και θα ετοιμάσουν τις λαμπάδες τους για τον ερχομό του Νυμφίου.
Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να μετανοήσουμε για την αμαρτία του λαού μας και να ζητήσουμε το έλεος και τη συγχώρηση του Θεού όπως έκανε κι ο Δανιήλ, ο Έσδρας, ο Νεεμίας και όλοι οι αληθινοί "μεσίτες" και τότε ο Κύριος του Ελέους θα μας αφήσει να βγούμε από την Πόρνη Βαβυλώνα και να επιστρέψουμε στον "Ισραήλ" του Θεού. Γιατί ο Κύριος λέει, "εξέλθετε εξ' αυτής ο λαός Μου δια να μην λάβετε μετά των πληγών της" (Αποκάλυψη 18:4).
Και η έννοια εδώ δεν είναι το να εξέλθουμε από κάποια σύναξη ή δόγμα και να ψάξουμε για άλλο καλύτερο, όσο το να εξέλθουμε από τη νοοτροπία του ευαγγελίου του ηδονισμού και να επιστρέψουμε στο ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού - στο ευαγγέλιο τς στενής και ανηφορικής οδού και του Σταυρού που οδηγεί στον ουρανό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου