ΣΗΜΑΣΙΑ ΣΤΑ ΘΕΜΕΛΙΑ

Στη ζωή υπάρχουν συγκεκριμένα πράγματα που θεωρούνται θεμελιώδη, όπως οι πυλώνες στηρίζουν το βάρος ενός μεγάλου κτιρίου. Ο σοφός άνθρωπος θα απλοποιήσει τη ζωή του με το να αναζητήσει στο κεντρικό της νόημα. Θα βεβαιωθεί ότι έχει τα σωστά θεμέλια και, έχοντας κάνει αυτό, δε θα ανησυχήσει για τα υπόλοιπα.

Η ζωή όπως την ξέρουμε, σε αυτόν τον τρομακτικά λεπτεπίλεπτο και πολύπλοκο πολιτισμό μας, μπορεί να αποβεί μοιραία θανατηφόρα, εκτός κι αν μάθουμε να ξεχωρίζουμε αυτά που είναι σημαντικά από αυτά που δεν είναι. Δεν είναι τα μεγάλα και σημαντικά πράγματα αυτά που μας καταστρέφουν, αλλά τα μυριάδες μικρά και ασήμαντα που όμως εμείς κάνουμε το λάθος να θεωρούμε σημαντικά ("οι μικρές αλεπούδες καταστρέφουν τους αμπελώνες"). Αυτά, λοιπόν, είναι τόσο πολλά που, αν δεν καταφέρουμε να τα σπρώξουμε από πάνω μας, θα μας καταστρέψουν σωματικά και ψυχικά.

Κάθε πιστός Χριστιανός, αλλά και κάθε εργάτης του Λόγου του Θεού, θα πρέπει - περισσότερες από μία φορές - να αποφασίσει στη ζωή του αν θα δώσει σημασία στα σημαντικά ή στα ασήμαντα. Θα πρέπει να αποφασίσει αν θα μείνει στις θεμελιώδεις αλήθειες στις οποίες χτυπάει η ίδια η καρδιά των Γραφών, για παράδειγμα, ή αν θα στρέψει την προσοχή του σε θεολογικές θεωρίες του περιθωρίου οι οποίες πάντα φέρνουν διάσπαση και διαίρεση και σε καμία περίπτωση δε βοηθούν στην πορεία μας προς την Ουράνια Πολιτεία.

Και το ερώτημα τελικά είναι αυτό που κι ο Χριστός είπε: "Τι θα ωφελήσει τον άνθρωπο αν κερδίσει τον κόσμο ολόκληρο, αλλά χάσει την ψυχή του;"

Κι ενώ φαίνεται ξεκάθαρα ότι το σημαντικό εδώ είναι η ψυχή μας και το υποδεέστερο ο κόσμος, παρόλα αυτά θα εκπλαγούμε αν προσέξουμε πόσο μεγαλύτερη σημασία δίνουν οι πιστοί στο να κερδίσουν τον κόσμο με κάθε κόστος.

Γιατί συμβαίνει αυτό; Μήπως είναι τόσο ανόητοι, ή τόσο αδιάφοροι όσον αφορά τον αιώνιο προορισμό τους ώστε να ρίχνονται "ψυχή τε και σώματι" στο κυνήγι της χίμαιρας; Είναι τόσο σπουδαίο και γυαλιστερός αυτός ο κόσμος ώστε με ανοιχτά μάτια να προτιμούμε το βέβαιο αφανισμό μας αντί της αιώνιας σωτηρίας που ο Χριστός μας προσφέρει;

Μάλλον όχι. Όμως αν μια παγίδα είχε ταμπέλα "προσοχή παγίδα" δε θα έπεφτε κανείς μέσα. Κι έτσι κι εδώ, οι άνθρωποι δυστυχώς πλανώνται και παγιδεύονται, τυφλώνονται και υποδουλώνονται σε πράγματα που ενώ ενώ φορούν το μεγαλοπρεπή μανδύα του σημαντικού, είναι ωστόσο άδεια και κενά παντός περιεχομένου αν τα καλοεξετάσει κανείς. 

Αλλά, όπως λέει και η παροιμία, "όσο πιο άδειος είναι ο τενεκές, τόσο πιο πολύ θόρυβο κάνει". Και δυστυχώς, οι άνθρωποι τείνουν να ελκύονται από το θόρυβο, τα φώτα, τη φασαρία, τα πυροτεχνήματα, την παρέλαση. Και αντιθέτως, τείνουν να προσπερνούν αδιάφορα την ησυχία, την ηρεμία την περισυλλογή και την ήρεμη, χωρίς βιασύνες, βαθιά, κριτική σκέψη που θα τους βοηθήσει να ξεχωρίσουν το αληθινό απ΄το ψεύτικο, το αυθεντικό απ' το κάλπικο.

Γιατί; Γιατί απ' αρχής δημιουργίας, ο άνθρωπος πάντα ήταν εύκολο θύμα του εντυπωσιασμού που προσφέρει ο απαγορευμένος καρπός, που φαίνεται ωραίος στην όψη, στη γεύση αλλά και στο να σε κάνει να φαίνεσαι σοφός (χωρίς να είσαι).

Και ξαναρχόμαστε στο ερώτημα; Πώς είναι δυνατόν να περιπίπτουμε στα ίδια λάθη αέναα στην αιωνιότητα; Γιατί η ιστορία επαναλαμβάνεται σε ομόκεντρους κύκλους και οι άνθρωποι που δεν την γνωρίζουν είναι καταδικασμένοι να την επαναλάβουν (όπως γράφει και πάνω στην είσοδο του Άουσβιτς);

Πιστεύω ακράδαντα πως ο κύριος λόγος είναι ότι δίνουμε σημασία τεράστια στην υστεροφημία μας και είμαστε έτοιμοι να κυνηγήσουμε κάθε "ευγενή σκοπό" προκειμένου να την αποκτήσουμε. Τείνουμε όμως να ξεχνούμε ότι και οι οικοδόμοι του Πύργου της Βαβέλ, το ίδιο επιθυμούσαν. Το αποτέλεσμα όμως ήταν να καταλήξουν με το Θεό εναντίον τους γιατί ο Θεός "στους υπερηφάνους αντιτάσσεται". Δεν είναι λοιπόν απορίας άξιον ότι και η Εκκλησία του Χριστού, στην επιθυμία της να "κερδίσει τον κόσμο για τον Χριστό", έχασε την ψυχή της που είναι ο Χριστός και μετατράπηκε σε ένα νέο Πύργο της Βαβέλ ο οποίος απαριθμεί αυτή τη στιγμή ένα χάος από 23.000 περίπου δόγματα κύρια και δευτερεύοντα που αν και μιλούν την ίδια Βιβλική γλώσσα, ωστόσο δεν καταφέρνουν να συνεννοηθούν με κανένα τρόπο.

Γιατί; Γιατί ο Θεός "εις τους υπερηφάνους αντιτάσσεται". Και πια μεγαλύτερη υπερηφάνεια από το να νομίζει κάποιος ότι αυτός είναι σωστός μόνο και όλοι οι άλλοι λάθος. 

Πόσες οικογένειες "εργατών του ευαγγελίου" καταστράφηκαν από την άλλη μεριά, επειδή ο αρχηγός της οικογενείας, πατέρας, ένιωθε καλεσμένος από τον Θεό να "κερδίσει τον κόσμο" αλλά στη διαδικασία αυτή έχασε το ίδιο του το σπίτι; Και αν το να χάσεις την οικογένειά σου δεν ισοδυναμεί με το να χάσεις την ψυχή σου, τότε δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να το κάνει.

Έτσι ερχόμαστε στην κατακλείδα αυτού του μικρού μηνύματος η οποία είναι: "Τι πραγματικά θέλω; Πέρα από εγωισμούς και μικρότητες που τα έχω ενδύσει με το μεγαλοπρεπή μανδύα της "υπηρεσίας στον Χριστό", τι στ' αλήθεια κυνηγάω; Είμαι πράγματι καλεσμένος από το Θεό, η μήπως είμαι αυτόκλητος, ή ανθρωπο-κλητος; Μάχομαι για "του Χριστού την πίστη την αγία" ή για τη δική μου υστεροφημία; Επιθυμώ να βοηθήσω τους άλλους από αγάπη ή από κενόδοξη υπερηφάνεια προκειμένου να φανώ; Θα μπορούσα χωρίς τη διακονία, χωρίς τους άμβωνες, τα οφίτσια και τα μπράβο και το χειροκρότημα και τα εύσημα να υπηρετώ απλά και από καρδιάς σε μια γωνιά χωρίς να με βλέπει κανείς και χωρίς να ζητώ τη δόξα από κανένα άλλο παρά μόνο από το Θεό που βλέπει στα κρυφά και ανταποδίδει στα φανερά; Και η οικογένειά μου (αν έχω) τι κάνει για όλα αυτά; Στέκεται μαζί μου; Συμφωνεί; Ή έχει απομακρυνθεί και από πικρία δε θέλει ούτε ν' ακούσει για Χριστό, ενώ εγώ τρέχω και τους σέρνω στο άρμα του θριάμβου μου;"

Ας απαντήσουμε σ' αυτά τα ερωτήματα με τιμιότητα, με το χέρι στην καρδιά και κοιτώντας κατάματα τον εαυτό μας στον καθρέφτη. Κι ας το κάνουμε πριν είναι αργά. Πριν αναγκαστούμε να πούμε: "το θέρος επέρασεν και ημείς δεν εσώθημεν".