Η ΘΕΣΗ ΤΩΝ ΙΣΤΙΩΝ-A.W. TOZER

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 7

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΣΤΡΑΒΙΣΜΟΣ

Όπως ένας γιατρός μ' έναν ασθενή του οποίου η ασθένεια διαφεύγει την ακριβή διάγνωση, έτσι και οι θρησκευτικοί ηγέτες έχουν, εδώ και κάμποσα χρόνια, ότι υπάρχει κάτι που είναι πολύ σοβαρά λάθος με τον ευαγγελικαλισμό εν γένει, ωστόσο δεν έχουν κατορθώσει να θέσουν δάχτυλο "επί τον τύπον των ήλων". Τα συμπτώματα είναι ορατά και με αφθονία, αλλά η πραγματική αιτία έχει σταθεί αδύνατον να εντοπιστεί. Τον περισσότερο καιρό μας τον σπαταλάμε θεραπεύοντας συμπτώματα έχοντας ταυτόχρονα το ανησυχητικό αίσθημα ότι οι θεραπίες μας δεν πάνε εις βάθος.

Ένα παράξενο δείγμα της ασθένειας για την οποία μιλάμε είναι μια τάση από τη μεριά του ασθενούς να πηδοκοπάει πάνω κάτω και να φωνάζει πως ποτέ δεν ένιωσε καλύτερα στη ζωή του. Ωστόσο, αν η Καινή Διαθήκη αλλά και οι αληθινά άγιοι όλων των εποχών είναι η σταθερά σύγκρισης για μια υγιή πνευματικότητα, τότε ο ασθενής μας δεν είναι μόνο υπολειπόμενος αλλά και θανάσιμα άρρωστος.

Γνωρίζοντας ότι μια ασθένεια που δεν μπορεί να διαγνωσθεί ζητάει να ασχοληθούν μαζί της ένα πλήθος ειδικών για να την αναλύσουν και καταγράψουν, διακινδυνεύουμε μια ακόμη διάγνωση για την κατάσταση του ευαγγελικού Χριστιανισμού των ημερών μας και πιστεύουμε ότι δε θα είμαστε μακριά από την αλήθεια.

Το πρόβλημα λοιπόν μοιάζει να είναι μια διαταραχή του πνευματικού "νευρικού συστήματος", που μπορεί να ονομάσουμε λόγω έλλειψης άλλου καταλληλότερου όρου, ως πνευματικό στραβισμό. Το κυρίαρχο χαρακτηριστικό του μοιάζει να είναι μια διασταύρωση των "νευρικών απολήξεων" της ψυχής που έχει ως αποτέλεσμα την αδυναμία του να ελέγξει κανείς την κατεύθυνση της ζωής του. Ο ασθενής κοιτά προς τη μία κατεύθυνση και, πριν καλά-καλά το καταλάβει, πορεύεται προς την άλλη. Τα εσωτερικά του μάτια δεν εστιάζουν σωστά, το καθένα έχει διαφορετικό στόχο και προσπαθεί να οδηγήσει την ψυχή προς αυτόν.

Το άτομο είναι παγιδευμένο στο μέσον, προσπαθώντας να είναι ειλικρινές και με τους δύο στόχους της καρδιάς του, ποτέ όμως μη γνωρίζοντας ποιον απ' τους δύο πρέπει να ακολουθήσει. Ο Ευαγγελικαλισμός (τουλάχιστον σε πολλούς κύκλους) υποφέρει από αυτόν τον παράξενο διαχωρισμό σκοπού-ζωής. Η θεολογία του κοιτάζει προς την "ανατολή" και τον ιερό Ναό του Θεού. Όμως τα ενεργά ενδιαφέροντά του κοιτούν προς το ναό του Δαγών. Δογματικά είναι Χριστιανικός, αλλά στην πράξη είναι παγανιστής, στις αξίες του παγανιστές, στις θρησκευτικές του αρχές παγανιστής.

Όταν ένας άνθρωπος γίνει αυτό που έλεγαν οι παλιοί Μεθοδιστές "υγιώς αλλαγμένος", τότε συγκεκριμένα πράγματα θα αρχίσουν να συμβαίνουν στη ζωή του. Θα εμπειριστεί μια θαυμαστή αλλαγή προσωπικότητας και μια μεταστροφή στη ζωή του προς τον Θεό και τα ουράνια πράγματα. Αν και θα σίγουρα θα υποφέρει από την τρομερή εσωτερική πάλη που αναφέρεται στην προς Ρωμαίους, ωστόσο, η κατεύθυνσή του θα είναι σταθερή και συγκεκριμένη και πέρα από κάθε αμφιβολία και το πρόσωπό του στραμμένο προς την Πόλη του Θεού.

Αυτή η λέξη, κατεύθυνση, θα έπρεπε να έχει μεγαλύτερη έμφαση στις μέρες μας, γιατί το ποιο σημαντικό πράγμα στη ζωή είναι η κατεύθυνση. Ο Δαυίδ ίσως να μην είπε τίποτε σημαντικότερο από αυτό: "Είχα τον Κύριο πάντοτε μπροστά μου· επειδή, είναι στα δεξιά μου, για να μη σαλευτώ." (Ψαλμός 16:8). Και ο συγγραφέας της προς Εβραίους επιστολής το συνόψισε σε μία πρόταση: "αποβλέποντας στον Ιησού, τον αρχηγό και τελειωτή τής πίστης" (Εβραίους 12:2).

Μια συναισθηματική μεταστροφή που σταματάει πριν καν αρχίσει να ακολουθεί το Χριστό δεν αρκεί ούτε για ζωή ούτε γι θάνατο και, εκτός κι αν εμφανιστεί κάποια βοήθεια από κάπου, μπορεί εύκολα να καταλήξει χειρότερα από το να μην υπήρχε καμιά απολύτως θρησκευτική εμπειρία. Και αυτό ακριβώς φαίνεται να είναι η πηγή και αιτία της λανθασμένης μας κατεύθυνσης. Η αρχική εμπειρία της μετάνοιας δεν ήταν ικανή και επαρκής ώστε ριζικά να μεταστρέψει τη ζωή του ατόμου στο Θεό και στην αιωνιότητα.

Έπειτα, όταν οι θρησκευτικοί ηγέτες ανακάλυψαν ότι έχουν να κάνουν με μισό-μετανοημένους ανθρώπους που ήθελαν να σωθούν αλλά δεν στρέφονταν ολοκληρωτικά στο Θεό, προσπάθησαν να αντιμετωπίσουν την κατάσταση παρέχοντάς τους μια θρησκεία "στη ζώνη του λυκόφωτος" που δε ζητούσε πολλά αλλά πρόσφερα κάτι λίγο. Καλύτερα να είναι με το ένα πόδι μέσα, σκέφτηκαν, παρά εντελώς έξω. Τώρα πια ξέρουμε πόσο λάθος ήταν ένα τέτοιο σκεπτικό.

Όταν ένα μεγάλο μέρος των ευαγγελικών προσεύχονται και κηρύττουν σαν ευαγγελικοί, αλλά ζουν και μιλούν σαν κοσμικοί, πόσο ακόμη θα περιμένουμε να παραμείνουν ευαγγελικοί; Η αποστασία πάντα ξεκινάει με τη στάση που έχουμε προς τη ζωή και τα πράγματα του Θεού. Πρώτα έρχεται μια λανθασμένη κατεύθυνση, μια επιθυμία για λάθος πράγματα, αργότερα έρχεται ένας βαθμιαίος συμβιβασμός της αλήθειας της ίδιας και ένα ολίσθημα συνεχές πίσω προς την απιστία. Αυτό έχει συμβεί σε άτομα, σε δόγματα και θα μπορούσε να συμβεί σε ολόκληρο τον ευαγγελικό κόσμο αν δεν αντιμετωπισθεί πριν είναι πολύ αργά.

Γι' αυτό το λόγο, η στάση αυτή του στραβισμού όπου κοιτούμε προς δύο κατευθύνσεις ταυτόχρονα είναι κάτι που πρέπει να μας οδηγήσει σε κατάσταση συναγερμού. Κι αν αυτή η στάση ήταν αποτέλεσμα απλά μιας αποστασίας μπορεί να είχαμε λόγο να είμαστε κάπως αισιόδοξοι. Μη χριστιανικές πράξεις που γίνονται από έναν Χριστιανό λόγω αδυναμίας και μέσα από καλό κίνητρο μπορεί να είναι λάθος αλλά ίσως όχι θανάσιμες. Αλλά όταν γίνονται με τις ευλογίες των δασκάλων του και με την πίστη ότι είναι μέρος του Χριστιανικού περπατήματος, τότε ποιος θα τον σώσει;