ΚΕΦΑΛΑΙΟ 29
Η ΗΘΙΚΗ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ
Μια γενιά ή και περισσότερο πριν, όταν ο Μοντερνισμός άρχισε να αυξάνεται μέσα στους θρησκευτικούς κύκλους, έγινε μεγάλη κι εκτεταμένη συζήτηση πάνω στο θέμα της ηθικής του Ιησού και το πόσο τραγικά απέτυχε η Εκκλησία να φέρει αυτή την ηθική στην κοινωνία.
Η υπόθεση ήταν ότι ο Κύριός μας είχε εισάγει στον κόσμο μας ένα ανώτερο σύστημα ηθικών αξιών, βασισμένο πάνω στην αγάπη και την αδελφοποίηση των ανθρώπων κι ότι το σχέδιό Του ήταν να διαδοθεί αυτό το μοντέλο μέσω της Εκκλησίας μέχρι που, σε όλο τον κόσμο, οι άνθρωποι να γίνουν αδέλφια και να έχουν τα πάντα κοινά.
Μοιάζει πολύ παράξενο το ότι, οι ίδιοι θρησκευτικοί διδάσκαλοι που εξύψωσαν τη διδασκαλία του Ιησού μέχρι τους επτά ουρανούς, μπόρεσαν ταυτόχρονα και με την ίδια απόφαση να υποβιβάσουν τον ίδιο τον Ιησού στο επίπεδο του κοινού ανθρώπου. Κι όμως το έκαναν. Θρήνησαν χύνοντας άφθονα κροκοδείλια δάκρυα για το σφάλμα της Εκκλησίας να λατρεύει τον Ιησού αλλά να αποτύχει στην προσπάθεια της διάδοσης της διδασκαλίας του σε όλη τη γη. Το πρόβλημα είναι ότι ο Ιησούς ήταν σημαντικός μόνο λόγω της απόλυτης ποιότητας της ηθικής του διδασκαλίας. Βλέπετε ήταν δύσκολο για κάποιους τότε, αλλά σήμερα, να καταλάβουν πώς γίνεται η διδασκαλία κάποιου να είναι μεγαλύτερη από τον ίδιο.
Τα ίδια πρόσωπα που εξύψωσαν τη διδασκαλία Του περί αγάπης, αγνόησαν εντελώς τον ισχυρισμό Του ότι ήταν Θεός και πέταξαν στα αζήτητα τις διδασκαλίες του περί αμαρτίας, κρίσης και τιμωρίας, όπως και ολόκληρη τη διδασκαλία του περί εσχάτων καιρών. Αυτή η αλαζονική επιλογή κατά την όρεξή τους ανάμεσα στα λόγια του Χριστού, δημιούργησε σε μερικούς ανθρώπους την ιδέα ότι αυτοί οι διδάσκαλοι ήσαν πολύ λιγότερο ειλικρινείς απ’ ότι ισχυρίζονταν. Κι αυτό γιατί δε χρειάζεται κάποιος να είναι ιδιοφυΐα για να καταλάβει ότι, αν θεωρούμε τον Ιησού λάθος στα περισσότερα τμήματα της διδασκαλίας Του, δε μπορούμε να Τον θεωρούμε σωστό σε κάποια άλλα.
Λοιπόν δεν είναι πρόθεσή μου να ξανακάνω τη μάχη του Μπάνκερ Χιλ*. Αν όλα αυτά ήταν παρελθόν, μπορεί να είμασταν ευχαριστημένοι με το ν’ αφήσουμε «τους νεκρούς να θάψουν τους νεκρούς τους» και ν’ ασχοληθούμε με κάτι άλλο. Όμως τα φαντάσματα των Μοντερνιστών φαίνεται πως «μετενσαρκώθηκαν» και πολλά από τα επιχειρήματα που έθεσαν οι λιμπεραλιστές**, εδώ και πάνω από μια γενιά, αρχίζουν να τα επαναλαμβάνουν τώρα οι «ορθόδοξοι».
Η ηθική του Ιησού πρέπει να επιβληθεί πάνω στην κοινωνία, μας λένε, και τότε, όλες οι ανισότητες θα εξαφανιστούν. Ο διαχωρισμός των ανθρώπων σε πλούσιους και φτωχούς, μεγάλους και μικρούς, προνομιούχους και μη, θα πάψει να υπάρχει. Κάτω από την φιλάγαθη επίδραση της γεμάτης αγάπη ηθικής του Χριστού, η απληστία και ο πόλεμος θα εξαφανιστούν από τη γη και το όνειρο της αδελφοποίησης των λαών θα γίνει τελικά πραγματικότητα.
Στο υπόβαθρο τέτοιων διδασκαλιών βρίσκονται πολλά θανάσιμα σφάλματα, με χειρότερο πιθανώς απ’ όλα, την αδυναμία διάκρισης μεταξύ της Εκκλησίας του Χριστού και της ξεπεσμένης ηθικά ανθρωπότητας. Σύμφωνα με τη Βίβλο η ανθρώπινη φυλή είναι ηθικά πεσμένη, πνευματικά αποξενωμένη από το Θεό, χαμένη και κάτω από την αυστηρή καταδίκη της κρίσης του Θεού. Σε ευθεία και άμεση αντίθεση, η Εκκλησία είναι ένα σώμα αναγεννημένων προσώπων που έχουν αποτραβηχτεί από τον κόσμο πνευματικά κι έχουν ενωθεί με το Χριστό για να Τον έχουν σα Σωτήρα και να Τον ακολουθούν σαν Κύριο.
Ανάμεσα σ’ αυτές τις δύο ομάδες, τον κόσμο και την Εκκλησία, βρίσκεται ένα κενό μεγάλο όσο το διάστημα. Ο αληθινά αναγεννημένος άνθρωπος, είναι ένα νέο πλάσμα, ανήκει σε μια άλλη τάξη, έχει ένα άλλο είδος ζωής, άλλη καταγωγή, άλλο προορισμό. Είναι σαν κι αυτούς που μπήκαν στην κιβωτό του Νώε κι έπλευσαν πάνω από τον πνιγόμενο κόσμο των ανθρώπων που χάνονταν, ακουμπώντας τον μεν, αλλά χωρισμένοι από αυτόν μέσω ενός λεπτού σκαριού που θα μπορούσε όμως και να είναι χιλιόμετρα παχύ γιατί τους κράτησε μέσα του με ασφάλεια και κράτησε τα νερά της κρίσης έξω.
Οι διδασκαλίες του Ιησού ανήκουν στην Εκκλησία, όχι στην κοινωνία. Στην κοινωνία υπάρχει αμαρτία και η αμαρτία είναι έχθρα προς τον Θεό. Ο Χριστός ποτέ δε δίδαξε ότι θα επέβαλε τη διδασκαλία Του επάνω στον πεσμένο κόσμο. Κάλεσε τους μαθητές Του προς τον εαυτό Του και τους δίδαξε και παντού μέσα στη διδασκαλία Του υπάρχει η απροκάλυπτη ή η εφαρμοσμένη ιδέα ότι οι μαθητές Του θα αποτελούν μια μη δημοφιλή μειοψηφία σε έναν ενεργά εχθρικό προς αυτούς κόσμο.
Η θεία διαδικασία είναι το να πάμε μέσα στον κόσμο, να τους κηρύξουμε την ανάγκη να μετανοήσουν και να γίνουν μαθητές του Χριστού κι αφού γίνουν μαθητές να τους διδάξουν «την ηθική του Ιησού», την οποία ο Ιησούς την αποκάλεσε «όλα αυτά που σας διέταξα».
Η ηθική του Ιησού δεν μπορεί να γίνει κατανοητή καν ούτε και να την υπακούσει κάποιος που δεν έχει έλθει στην καρδιά του η ζωή του Θεού μέσω του θαύματος της νέας γέννησης. Η δικαιοσύνη του νόμου εκπληρώνεται σε αυτούς που περπατούν εν Πνεύματι. Ο Χριστός ζει και πάλι μέσα στους λυτρωμένους ακολούθους Του, τη ζωή που έζησε όταν ήταν στην Ιουδαία. Γιατί η δικαιοσύνη δε θα μπορέσει ποτέ να αποχωριστεί από την πηγή της που είναι ο Ιησούς Χριστός ο Ίδιος.
Το όνειρο της παγκόσμιας αδελφοποίησης επί τη βάσει της ηθικής του Ιησού είναι ακριβώς αυτό - ένα όνειρο. Αποτελείται από λίγα λόγια του Χριστού ανακατεμένα με μπόλικα άνευ έμπνευσης λόγια από ανθρώπους των οποίων η κλίση προς το καλό μπορεί να επαινεθεί, αλλά η σοφία τους είναι μάλλον ύποπτη. Για να φτάσεις στο δόγμα της αδελφοποίησης είναι αναγκαίο να απορρίψουμε το μεγαλύτερο μέρος της Καινής Διαθήκης και να παρανοήσουμε το υπόλοιπο.
Υπήρχαν κάποτε δυο αδέλφια***. Ζούσαν σε μια κοινωνία που δεν είχε το χρόνο να αναπτύξει όλα αυτά τα κακά που εμείς γνωρίζουμε σήμερα. Κι όμως ο ένας σκότωσε τον άλλο, γιατί η αμαρτία υπήρχε εκεί. Αν δυο αδέλφια στη χαραυγή της ιστορίας του κόσμου δε μπόρεσαν να τα βρουν, πώς μπορούμε να ελπίζουμε ότι οι ευγενικές διδασκαλίες του Ιησού θα μπορέσουν ποτέ να φέρουν αδελφοποίηση σε μια ανθρωπότητα γεμάτη από πολύπλοκες ανομίες, όπου οι άνθρωποι κληρονομούν τα μίση κι όπου οι ψυχές όλων διακατέχονται από τη ζήλια, το φθόνο, τον εγωισμό, την απληστία και τη λαγνεία;
Η ελπίδα του ατόμου είναι η αναγέννηση και η αποδοχή των διδασκαλιών του Χριστού σαν τρόπο ζωής. Η ελπίδα της ανθρώπινης φυλής είναι ότι ο Χριστός θα ξαναρθεί. Αμήν, ναι έρχου Κύριε Ιησού.
*στμ.: το Αμερικανικό αντίστοιχο για την «Πύρρειο Νίκη». Μια νίκη όπου ο νικητής έχει τόσο μεγάλες απώλειες ώστε τελικά να μην αξίζει τον κόπο, ούτε τη μάχη.
**στμ. ελευθερίου πνεύματος αντίθετοι των φονταμεταλιστών ορθοδόξων.
***στμ. εννοεί τους Κάιν και Άβελ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου