Η ΘΕΣΗ ΤΩΝ ΙΣΤΙΩΝ - A.W.TOZER

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 15

ΑΦΙΕΡΩΣΗ ΣΕ ΤΙ;

Είναι μια από τις ειρωνείες της σύγχρονης ζωής το ότι, αφού μια λέξη έχει χάσει το νόημά της για το Χριστιανικό λεξιλόγιο, επειδή δεν εκφράζει πια κάτι το ζωτικό για τη σύγχρονη θρησκευτική ζωή, να την παίρνει ο κόσμος και να της δίνει ένα νόημα που δεν είναι το ίδιο, αλλά απλώς πλησιάζει το αρχικό της Χριστιανικό νόημα.

Μια τέτοια λέξη είναι η λέξη «αφιερώνω » ή «καθιερώνω ». Αυτή η λέξη με τις διάφορες μορφές της χρησιμοποιείτο κάποτε για να εκφράσει μια ιερή ιδέα που προέρχεται κατευθείαν μέσα από τις Γραφές. Η ιδέα αυτή καθαυτή διατρέχει ολόκληρη τη Βίβλο απ’ άκρου εις άκρον και καθ’ όλη τη διάρκεια της Εβραϊκής και Χριστιανικής ιστορίας.

Μια διόλου αμελητέα αλλαγή έχει επέλθει πάνω στη λέξη αυτή στα πρόσφατα χρόνια, ένας σημασιολογικός εκφυλισμός που την έχει εκκοσμικεύσει σχεδόν ολοκληρωτικά και παραδόξως το εννοιολογικό λεξικό έχει ακολουθήσει άθελά του αυτόν τον εκφυλισμό: «Καθιέρωση: 1. Η αφιέρωση στη λατρεία ή υπηρεσία ενός θείου όντος. 2. Ο διαχωρισμός προκειμένου για ξεχωριστή χρήση ή υπηρεσία. 3. Η αφιέρωση σαν δώρο σε κάποιο βιβλίο.» Αυτός είναι ο τρόπος που το σύγχρονο λεξικό το θέτει και μ’ αυτό τον τρόπο δημιουργεί το δικό πνευματικό ταμείο.

Τώρα τρωγόμαστε για τις λέξεις; Όποια είναι η σύγχρονη χρήση μιας λέξης κι ό,τι ορίζει το λεξικό για το νόημά της, αυτό είναι, άσχετα με το τι σήμαινε μέχρι τώρα. Όμως ανησυχώ όταν μπερδεύεται η γη με τον ουρανό, ο κόσμος αυτός με αυτόν που πρόκειται να έλθει και το ότι δανειζόμαστε λέξεις ιερές για να περιγράψουμε πράγματα του κόσμου - χωρίς να γνωρίζουμε ποιο ήταν το νόημά τους. Αυτό ακριβώς έπαθε και η λέξη καθιέρωση. Μέσω μιας ριζικής αλλαγής νοήματος, χάθηκε από τη γλώσσα της λατρείας. Και είναι υψίστης σημασίας το ότι μέχρι τώρα, οι Χριστιανοί δεν έχουν νιώσει καμιά ιδιαίτερη ανάγκη να φτιάξουν μια νέα λέξη που θα σήμαινε αυτό που σήμαινε η παλιά. Όπως φαίνεται δεν έχει χαθεί για μας μόνο η λέξη, αλλά και η ίδια η ιδέα.

Ένας λόγος γι’ αυτό είναι η υπάρχουσα ατελής κατανόηση του Χριστιανικού μηνύματος. Σχεδόν κανείς πια δεν αντιλαμβάνεται την επιτακτικότητα των λόγων του Χριστού. Το Χριστιανικό μήνυμα έχει πάψει να είναι μια επιτακτική δήλωση κι έχει γίνει μια απλή πρόταση με την έννοια της προσφοράς. Το στοιχείο της πρόσκλησης έχει συμπιεστεί πέρα από κάθε αναλογία κι έχει σχεδόν χαθεί από το συνολικό μήνυμα. Ο Χριστός, σαν άλλος στωικός φιλόσοφος, με το φανάρι του (σαν το Διογένη), το απολογητικό ύφος του και το αδύναμο παρακλητικό του πρόσωπο, έχει πάρει τη θέση του Υιού του Ανθρώπου τον οποίο είδε ο Ιωάννης «ενδεδυμένο ποδήρη χιτώνα, με χρυσή ζώνη ζωσμένο, του οποίου τα μαλλιά ήταν λευκά σαν το χιόνι, τα μάτια του σαν φλόγες πυρός, τα πόδια του σαν χαλκός στιλβωμένος και η φωνή του σαν φωνή υδάτων πολλών». Ο Χριστός με το τεταμένο χαμόγελο και τη αίσθηση σύγχυσης, δεν είναι ο Χριστός του Θεού. Οι καλλιτέχνες είναι ένοχοι για μια ακούσια ειδωλολατρία γιατί παρουσιάζουν στον κόσμο μια λανθασμένη εικόνα του Χριστού. Μόνο το Άγιο Πνεύμα μπορεί να μας αποκαλύψει τον Κύριό μας όπως πραγματικά είναι και δεν το κάνει ζωγραφίζοντας πίνακες.  Φανερώνει το Χριστό στο ανθρώπινο πνεύμα κι όχι στα φυσικά μας μάτια.

Οποιοδήποτε δημόσιο πρόσωπο που είναι ειλικρινές και παίρνει τη δουλειά του στα σοβαρά αποκαλείται «αφιερωμένο» από κάποιο δημοσιογράφο ή αναλυτή. Η λέξη χρησιμοποιείται επίσης για να περιγράψει άτομα που είναι σοβαρά ενδιαφερόμενα για τη φύση, την άγρια ζωή, το περιβάλλον, τη χρήση των φυσικών πόρων. Χρησιμοποιείται επίσης στους ποδοσφαιριστές, τους αθλητές εν γένει και πρόσφατα ένας νεαρός ταυρομάχος τη χρησιμοποίησε για να υπερασπιστεί αυτό το ματωμένο θανατηφόρο σπορ. Εξήγησε ότι, απλά ο Ισπανός ταυρομάχος διακινδυνεύει τη ζωή του στην αρένα επειδή είναι «αφιερωμένος. Ο κόσμος θέλει την έξαψη να δει τον ταύρο να σκοτώνεται κι εκείνος διακινδυνεύει τη ζωή του για να τους την προσφέρει.»

Ο «αφιερωμένος» ταυρομάχος πιθανότατα θα κερδίσει το βραβείο του καθαρού παραλογισμού και θα σταθεί σαν πρωταθλητής πάνω απ όλους αυτούς που διακινδυνεύουν τη ζωή τους ανόητα κι ανώφελα. Όμως η αφιέρωση στη ματαιοδοξία δεν είναι μόνο για τους ταυρομάχους. Η αλήθεια είναι ότι, η αφιέρωση μιας ζωής σε οτιδήποτε άλλο από τον Θεό τον Ίδιο, είναι μια εκπόρνευση των ιερών και ευγενών δυνάμεων και τελικά θα αποφέρει τον βέβαιο θερισμό της θλίψης και της απογοήτευσης. Μόνο στον Θεό αξίζει να αφιερώνεται η ψυχή που από Αυτόν δημιουργήθηκε. Το να αφιερώνουμε τις ζωές μας σε οποιοδήποτε σκοπό, όσο ευγενή, είναι το να πουλάμε τους εαυτούς μας σε χαμηλή τιμή. Ούτε τα χρήματα, ούτε οι θέσεις, ούτε η φήμη δικαιούνται να έχουν την αφιέρωσή μας. Τέχνη, φιλολογία, μουσική, τίποτε δεν είναι αρκετό. Κι αν ξεχάσουμε το Θεό, ακόμη και ο ύψιστος και πιο ανιδιοτελής σκοπός είναι ανάξιος της παράδοσης της ψυχής μας. Η απόλυτη αφιέρωση στην ελευθερία, για παράδειγμα, είναι συγκινητική κι έχει προσφέρει στην ιστορία πολλούς από τους μέγιστους ήρωές της, αλλά μόνο ο Θεός της ελευθερίας θα πρέπει να έχει τον τελικό λόγο στην αφιέρωσή μας.

Αυτοί οι καιροί είναι κακοί και οι άνθρωποι επιστρατεύονται παντού για να αφιερώσουν τους εαυτούς τους στον ένα ή στον άλλο αφέντη. Ας είμαστε προσεκτικοί. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να διεκδικήσει τη ζωή μου πέρα από Αυτόν που έδωσε τη δική Του για την απολύτρωσή μου. Αν έχει Αυτός την πλήρη αφιέρωσή μου, τότε μπορώ να ασχοληθώ με οποιονδήποτε ευγενή σκοπό κάτω από την καθοδήγηση του Πνεύματός Του. Όμως οτιδήποτε πέρα από την πλήρη αφιέρωση στο Χριστό, θα είναι ελλιπές και θα καταλήξει σε ματαιοπονία και απώλεια.