ΚΕΦΑΛΑΙΟ 14
Η ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΝΑ ΜΟΙΡΑΣΘΟΥΜΕ
Οι πνευματικές εμπειρίες πρέπει να μοιράζονται. Δεν είναι δυνατόν να τις κρατάμε για τον εαυτό μας μόνο για πολύ καιρό. Η προσπάθεια και μόνο να κάνουμε κάτι τέτοιο θα τις καταστρέψει. Ο λόγος είναι προφανής. Όσο πιο κοντά πλησιάζουμε προς τον Θεό, τόσο πιο πολύ θα αυξάνεται η αγάπη μας κι όσο πιο πολύ θα αυξάνεται η αγάπη μας, τόσο πιο λίγο θα είμαστε εγωιστές και θα νοιαζόμαστε για τις ψυχές των άλλων. Έτσι, η αυξημένη πνευματική εμπειρία, εφόσον είναι αυθεντική, φέρει μαζί της μια δυνατή επιθυμία να τη μοιραστούμε ώστε και οι άλλοι να γνωρίσουν την ίδια χάρη που κι εμείς απολαμβάνουμε. Αυτό οδηγεί σε μια αυξημένη προσπάθεια να οδηγήσουμε τους άλλους σε μια στενότερη και πιο ικανοποιητική σχέση με το Θεό.
Η ανθρώπινη φυλή είναι ένα. Ο Θεός «από ένα αίμα έκανε κάθε έθνος ανθρώπων, για να κατοικούν επάνω στο πρόσωπο της γης» (Πράξεις 17:26) και έκανε το κάθε άτομο να είναι απαραίτητο για το άλλο. Δεν είναι ο ερημίτης, αλλά ο άνθρωπος που βρίσκεται μέσα στην κοινωνία αυτός που είναι στην σωστή θέση ώστε να εκπληρώσει το σκοπό για τον οποίο δημιουργήθηκε. Μπορεί να υπάρξουν περιπτώσεις όπου θα είναι απαραίτητο για τον εκζητούντα τον Κύριο, να παλέψει σαν τον Ιακώβ μόνος του σε κάποια ακροποταμιά, αλλά το αποτέλεσμα αυτής της μοναχικής εμπειρίας θα είναι σίγουρα το να ξεχυθεί πάνω στην οικογένεια, τους φίλους και την ίδια την κοινωνία τελικά. Αυτή είναι και η φυσική τάξη των πραγμάτων.
Η τάση να μοιραστούμε, να προσφέρουμε, συνήθως συντροφεύει κάθε αληθινή εμπειρία με το Θεό και τα πνευματικά. Η γυναίκα στο πηγάδι, μετά την αποκαλυπτική για την ψυχή της συνάντησή της με τον Ιησού, άφησε τα δοχεία της εκεί, έτρεξε στην πόλη και προσπάθησε να πείσει τους φίλους της να έλθουν για να Τον συναντήσουν. Είπε, «Ελάτε να δείτε έναν άνθρωπο, που μου είπε όλα όσα έκανα· μήπως είναι αυτός ο Χριστός; » (Ιωάννης 4:9). Η πνευματική της έξαρση δε μπορούσε να κρατηθεί μόνο μέσα στην καρδιά της. Είχε ανάγκη να το πει σε όλους.
Δεν είναι πιθανό ότι αυτό είχε στο νου Του ο Κύριός μας όταν έλεγε ότι είναι αδύνατον να είναι κάποιος κρυφός μαθητής; Μήπως έχουμε παρεξηγήσει την αληθινή σχέση μεταξύ πίστης και μαρτυρίας; Ο Χριστός ξεκαθάρισε ότι δεν μπορεί να υπάρξει κάτι τέτοιο όπως η μυστική μαθητεία κι ο Παύλος είπε, «με την καρδιά πιστεύει κάποιος προς δικαιοσύνη, και με το στόμα γίνεται ομολογία προς σωτηρία» (Ρωμαίους 10:10). Αυτό γίνεται κατανοητό με την έννοια ότι ο Θεός έχει θέσει σαν απαραίτητη προϋπόθεση την ομολογία με το στόμα προκειμένου να μπορέσει να ολοκληρωθεί η σωτηρία μέσα μας. Ίσως αυτό είναι το ορθό νόημα αυτών των εδαφίων. Ή ίσως το ότι η ομολογία είναι απόδειξη της σωτηρίας που έχει έλθει δια της πίστης στην καρδιά και, όπου δεν υπάρχει αυτή η επιθυμία για μια χαρούμενη μαρτυρία και ομολογία, πιθανότατα δεν έχει υπάρξει ούτε κάποια αληθινή εσωτερική εμπειρία σωτήριας χάριτος.
Η ακαταμάχητη επιθυμία να ωθήσουμε κι άλλους να χαρούν τα ίδια πνευματικά προνόμια που κι εμείς έχουμε, οδήγησε τον Παύλο να κάνει κάποτε μια δήλωση τόσο ακραία, τόσο «απρόσεκτη», που η λογική δε μπορεί να την δεχτεί, αλλά μόνο η αγάπη μπορεί να την κατανοήσει: «Σας λέω αλήθεια, εν Χριστώ, δεν ψεύδομαι, (έχοντας τη συνείδησή μου να συμμαρτυρεί μαζί μου, με επιβεβαίωση από το Άγιο Πνεύμα), ότι έχω μεγάλη λύπη και αδιάκοπη οδύνη μέσα στην καρδιά μου. Επειδή, ευχόμουν εγώ ο ίδιος να είμαι ανάθεμα από τον Χριστό χάρη των αδελφών μου, των συγγενών μου κατά σάρκα.» (Ρωμαίους 9:1-3).
Κάτω από αυτό το φως, είναι πια αρκετά εύκολο ν α καταλάβουμε γιατί όλοι οι μεγάλοι Χριστιανοί διδάσκαλοι επέμειναν ότι η αληθινή πνευματική μαρτυρία πρέπει να μοιράζεται. Ο αδιάφορος που λέει ότι δε χρειάζεται να πάει στην εκκλησία για να υπηρετήσει το Θεό βρίσκεται μακριά από την κατανόηση των βασικότερων πνευματικών αληθειών. Αποκόπτοντας τον εαυτό του από τη θρησκευτική κοινότητα αποδεικνύει ότι δεν ένιωσε ποτέ του την αληθινή ανάγκη να μοιραστεί - και γι’ αυτό ακριβώς το λόγο, δεν έχει και τίποτε να μοιραστεί. Δεν ένιωσε ποτέ του την ολοκληρωτική αγάπη του Χριστού, γι’ αυτό πορεύεται το δρόμο του σιωπηλά. Η απομάκρυνσή του από την κοινωνία των πιστών μας λέει γι’ αυτόν περισσότερα απ’ όσα ο ίδιος γνωρίζει για τον εαυτό του. Φεύγουν και γυρίζουν «εις τα ίδια ». Έτσι ήταν στην πρώιμη Εκκλησία και έτσι είναι πάντα όταν οι άνθρωποι συναντούν το Θεό με μια σώζουσα εμπειρία. Θέλουν να μοιραστούν τα ευλογημένα οφέλη της σωτηρίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου