Ο ΗΧΟΣ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ-THE SOUND OF SILENCE (SIMON & GARFUNKEL)

Hello darkness, my old friend


Γεια σου σκοτάδι, παλιόφιλε

I've come to talk with you again


Ήλθα να τα πούμε πάλι

Because a vision softly creeping


Γιατί ένα όραμα απλώνεται σιωπηλά

Left its seeds while I was sleeping


Το σπόρο του άφησε ενώ κοιμόμουν

And the vision that was planted in my brain


Και το όραμα, που καρφώθηκε στο νου μου

Still remains


Παραμένει

Within the sound of silence


Μέσα στον ήχο της σιωπής




In restless dreams I walked alone


Σ' ανήσυχα όνειρα, μόνος περπατούσα

Narrow streets of cobblestone


Σε πλακόστρωτα στενοσόκακα

'Neath the halo of a street lamp


Κάτω απ' την άλω της λάμπας του δρόμου

I turned my collar to the cold and damp


Σήκωσα το γιακά μου απ' το κρύο και την υγρασία

When my eyes were stabbed by the flash of a neon light


Όταν τα μάτια μου θάμπωσαν απ' τα φώτα νέον των επιγραφών

That split the night


Που ξέσκιζαν τη νυχτιά

And touched the sound of silence


Κι άγγιζαν τον ήχο της σιωπής






And in the naked light I saw


Κι είδα μεσ' το φως το σκληρό

Ten thousand people, maybe more


Ανθρώπους μύριους ή πιο πολλούς

People talking without speaking


Ανθρώπους να μιλούν, αλλά να μη συζητούν

People hearing without listening


Ανθρώπους ν' ακούν, αλλά να μην προσέχουν

People writing songs that voices never share


Ανθρώπους να γράφουν τραγούδια χωρίς φωνή

And no one dared


Γιατί κανείς δεν τολμούσε να 

Disturb the sound of silence


Ταράξει τον ήχο της σιωπής






"Fools", said I, "You do not know


"Μωροί", φώναξα, "Δε γνωρίζετε"

Silence like a cancer grows


Η σιωπή σαν καρκίνος απλώνεται

Hear my words that I might teach you


Ακούστε τα λόγια μου μήπως σας διδάξω

Take my arms that I might reach you"


Πιάστε τα χέρια μου μήπως σας αγγίξω"

But my words, like silent raindrops fell


Όμως τα λόγια χάθηκαν σαν τις σταγόνες της βροχής

And echoed


Και αντήχησαν

In the wells of silence


Μέσ' στα πηγάδια της σιωπής






And the people bowed and prayed


Κι οι άνθρωποι προσκύνησαν και προσευχήθηκαν

To the neon god they made


Στο θεό από νέον φώτα που είχαν φτιάξει

And the sign flashed out its warning


Και μια επιγραφή αναβόσβησε σαν προειδοποίησε

In the words that it was forming


Με λέξεις που σχηματίστηκαν λέγοντας

And the sign said, "The words of the prophets are written on the subway walls
And tenement halls"


"Των προφητών οι λόγοι γράφτηκαν στον υπόγειο και στους διαδρόμους των φτωχόσπιτων"

And whispered in the sounds of silence


Και τα ψιθυρίζουν μεσ' στον ήχο της σιωπής.




ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΕΠΕΞΗΓΗΣΗ-ΕΡΜΗΝΕΙΑ


Η σιωπή είναι η σιωπή της συναίνεσης σ' ένα άδικο σύστημα (τι μπορώ να κάνω εγώ;) που σκοτώνει και αποκτηνώνει τους ανθρώπους. Είναι η σιωπή της αδιαφορίας, της δειλίας, του φόβου. Ο ήχος της είναι πιο δυνατός από οτιδήποτε άλλο και σκεπάζει τα πάντα (όπως λέμε: "έλαμψε δια της απουσίας του" σχήμα οξύμωρο). Γι' αυτό εξαπλώνεται σαν καρκίνος. Επειδή κανείς δεν την παρατηρεί και μπορεί να δρα ανενόχλητη μέχρι που να είναι πια αργά.


Τα φώτα νέον είναι το σύμβυλο του καταναλωτισμού, του Χόλιγουντ, της φανταχτερής γιορτής, της παρέλασης, της επίδειξης, της ψεύτικης ζωής. Είναι ο θεός των σημερινών ανθρώπων, που προσφέρει την εύκολη, διασκεδαστική ζωή (να περνάτε καλά) σ' αντάλλαγμα με τη σιωπή τους, την αδιαφορία τους, την ψυχή τους.


Οι άνθρωποι μέσα σ' ένα τέτοιο περιβάλλον δεν παράγουν τίποτε αληθινά πνευματικό-ζωντανό, παρά μόνο κακέκτυπα της αληθινής ζωής. Μιλούν, αλλά δεν παράγεται νόημα, ακούν, αλλά δεν καταλαβαίνουν εις βάθος, δεν έρχονται σε επίγνωση, γράφουν, αλλά δεν παράγουν σκέψη αληθινή, ή διανόηση, ή τέχνη.


Όσο κι αν τους μιλήσεις, όσο κι αν τους αγγίξεις, όσο κι αν τους διδάξεις, τελικά θα προτιμήσουν να προσκυνήσουν το θεό της ευκολίας που εκείνοι επινόησαν κι έφτιαξαν. Η ειδωλολατρεία ποτέ δεν πεθαίνει. Θα υπάρχει όσο υπάρχουν άνθρωποι που επιθυμούν τεχνητούς παραδείσους.


Κι έτσι τελικά, τα λόγια των προφητών γράφονται εκεί που κανείς δε θα πάει από τους καθώς πρέπει, εκεί που κανείς δε θα δώσει σημασία και δε θα σκεφτεί να ψάξει. Γιατί ο αληθινός Θεός πήγαινε και πηγαίνει πάντα κοντά στους ταπεινούς, τους φτωχούς, τους άσημους, τους πονεμένους, αυτούς που η κοινωνία μας έχει ξεχάσει μέσα στην παραζάλη της "ευημερίας" της.


Το αποτέλεσμα είναι τα λόγια της ζωής να βρίσκονται εκεί που κανείς βολεμένος δε θα ψάξει αν δε σηκωθεί από τον καναπέ, αφήσει το τηλεκοντρόλ και βγει από τη μακάρια ευδαιμονία του. Έτσι δε θα τ' ακούσει ο βολεμένος και θα τα καταπιεί ο ήχος της σιωπής.