ΚΕΦΑΛΑΙΟ 23
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΞΑΡΤΩΜΑΣΤΕ ΑΠΟ ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ
Επειδή είμαστε αυτοί που είμαστε κι επειδή ο κόσμος μας είναι όπως είναι, ο Ποιμένας των ψυχών συχνά αναγκάζεται να εργαστεί κατά τρόπο που συχνά μοιάζει να αντίθετος με αυτό που θα περιμέναμε από Αυτόν.
Για παράδειγμα πρέπει να ενθαρρύνει τον ντροπαλό και να προειδοποιήσει αυτόν που έχει υπερβολική εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του. Και αυτά τα δύο ήδη ανθρώπων είναι παρόντα σε ίσες ποσότητες στο ποίμνιό Του. Η προσπάθειά Του να ενθαρρύνει αυτούς που το έχουν ανάγκη μπορεί στην πραγματικότητα να φανεί σαν συμφωνία στην επιπολαιότητα κάποιων άλλων που είναι δυστυχώς αλαζόνες. Κι από την άλλη, οι προειδοποιήσεις Του και η αυστηρότητά Του προς αυτούς που είναι απρόσεκτοι στηριζόμενη στις δυνάμεις τους, μπορεί να οδηγήσουν κάποιους που είναι διστακτικοί και αμφιβάλλοντες στα όρια της απελπισίας.
Ένα άλλο πρόβλημα που αντιμετωπίζει, είναι στην παρουσία της κανονικής Χριστιανικής σύναξης των πιστών σε κάθε στάδιο ανάπτυξης, από τον νέο πιστό, που δε γνωρίζει σχεδόν τίποτε για τη χριστιανική ζωή, μέχρι τον έμπειρο και σοφό που φαίνεται να γνωρίζει σχεδόν τα πάντα. Και από την άλλη, ο Χριστιανός διάκονος πρέπει να έχει ένα λόγο από το Θεό για τον έφηβο, για τον ενήλικο, για τον μεσήλικο, και για τον υπερήλικο. Πρέπει να μπορεί να μιλήσει στον αδαή, αλλά και στον πολύξερο. Πρέπει να φέρει το ζωντανό Λόγο στο μορφωμένο όπως επίσης και στον αμόρφωτο που διαβάζει μόνο τη σελίδα των σπορ και τα κόμικς στην εφημερίδα. Πρέπει να μιλήσει στο θλιμμένο αλλά και στο χαρούμενο, στους τρυφερούς αλλά και στους σκληρούς, σ' αυτούς που χαίρονται που ζουν, αλλά και σ' αυτούς που κρυφά επιθυμούν να πεθάνουν. Και αυτό πρέπει να το κάνει σε ένα και μόνο μήνυμα και σε χρόνο που δεν ξεπερνά τα 45 λεπτά. Σίγουρα κάτι τέτοιο απαιτεί ένα Δανιήλ (για παράδειγμα) και οι Δανιήλ είναι τόσο σπάνιοι σήμερα όσο σπάνιοι ήσαν και στη Βαβυλώνα του 600 π.Χ (ίσως και περισσότερο).
Και για να προσθέσουμε κι άλλο βάρος στους ώμους του ποιμένα, είναι κι η γνώση ότι σε κάθε συνάθροιση, θα υπάρχουν πιθανά και λίγοι "άσωτοι υιοί" που πρέπει να "επιστρέψουν σπίτι", μερικοί που ποτέ δεν έχουν γνωρίσει και αγαπήσει τον Κύριο, αλλά και κάποιοι που "έχασαν την πρώτη τους αγάπη". Κι έτσι, πρέπει να καλέσει αμαρτωλούς σε μετάνοια, να προειδοποιήσει τους άστατους, να παρηγορήσει τους "ασθενείς την καρδία", να καθοδηγήσει, να ελέγξει, να επιτιμήσει, να ενθαρρύνει, να στηρίξει και να ενδυναμώσει ταυτόχρονα, ή τουλάχιστον μέσα στην ίδια μέρα.
Αυτή περίπου είναι η κατάσταση αν τα πούμε ως έχουν, αλλά δεν είναι στην ουσία τόσο δύσκολα όσα φαίνονται. Είπα ότι ο κήρυκας βρίσκεται πολλές φορές σε αντιπαράθεση με τον εαυτό του, αλλά αυτό είναι φαινόμενο μόνο, γιατί αυτό που φαίνεται να είναι μόνο σύγχυση, είναι απλά οι "ραφές του χαλιού". Το πραγματικό καλλιτεχνικό του σχέδιο βρίσκεται από την άλλη μεριά.
Ο άνθρωπος του Θεού μπορεί να παλεύει και να προσπαθεί με πλήρη εμπιστοσύνη και πλήρη βεβαιότητα επιτυχίας, αν γνωρίζει μόνο μερικές βασικές αλήθειες. Και η μία από αυτές είναι ότι, όσο κι αν διαφέρουν εξωτερικά οι άνθρωποι μεταξύ τους, είναι ωστόσο πανομοιότυποι θεμελιωδώς. Αυτό σημαίνει ότι το Χριστιανικό Μήνυμα που απευθύνεται προς εμάς, είναι το ίδιο για όλους τους ανθρώπους.
Μπροστά στο Σταυρό του Χριστού δεν είμαστε νέοι ή γέροι, μορφωμένοι ή αδαείς, πολιτισμένοι ή βάρβαροι, χαζοί ή έξυπνοι, είμαστε απλά άνθρωποι - ανθρώπινα όντα χαμένα και κατεστραμμένα βαθιά μέσα μας, εκεί όπου οι περιστασιακές διαφορές δεν έχουν σημασία, εκεί όπου στην ουσία δεν είναι καν γνωστές σε μας. Όπως το χρυσάφι είναι χρυσάφι είτε είναι ανακατεμένο με τη λάσπη του ποταμού, είτε κατεργασμένο σ' ένα πανέμορφο έργο τέχνης από τα χέρια κάποιου σπουδαίου καλλιτέχνη, έτσι και η βασική ουσία της ανθρώπινης φύσης είναι κοινή ασχέτως σε ποια κατάσταση μπορεί να βρίσκεται. Αυτό που έχουμε και που μας οδηγεί στην κοινωνική διάκριση και διαφορά μεταξύ μας, δεν είναι αυτό για το οποίο πέθανε ο Χριστός. Δεν πέθανε για παράδειγμα για γιατρούς, αγρότες, συγγραφείς, εργάτες, καλλιτέχνες, μηχανικούς, καθηγητές, προέδρους, μουσικούς, ξυλοκόπους. Πέθανε για τη χαμένη ανθρωπότητα και ο καθένας μπορεί να λάβει τα οφέλη της εξιλέωσής Του, αλλά μόνο υπό την ιδιότητα της χαμένης φύσης. Το χρώμα, η φυλή, η κοινωνική θέση, το επάγγελμα, το μορφωτικό επίπεδο, δε μετράνε, γιατί δεν αλλάζουν τη βασική προϋπόθεση για την οποία το Αίμα Του χύθηκε.
Επειδή αυτό το εσωτερικό κενό της απώλειας είναι ίδιο σε όλους τους ανθρώπους το έργο του Θεού να τους φέρει κοντά Του είναι κοινό για όλους. Και το Πνεύμα πηγαίνει σε όλους φωτίζοντας, αποκαλύπτοντας, πείθοντας, ελέγχοντας, βοηθώντας τους να ακούσουν, να δουν και να καταλάβουν.
Είναι ένα από τα θαύματα και τις χαρές του κηρύγματος ότι το ίδιο μήνυμα συνήθως θα επηρρεάσει ανθρώπους με διαφορετικό τρόπο, παράγοντας στον ένα μετάνοια, στον άλλο ελπίδα, σε άλλους πάλι θάρρος, ταπεινότητα και πίστη, σύμφωνα με τις ιδιαίτερες ανάγκες της κάθε ψυχής.
Χωρίς αυτό το δυναμικό κι επιδέξιο έργο του Πνεύματος, το κήρυγμα θα ήταν ανώφελο. Με αυτό το έργο όμως η διακονία του Λόγου μπορεί να γίνει εύκολη και ευχάριστη όπως επίσης και θαυμαστά αποτελεσματική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου