ΕΠΙΣΤΟΛΗ VΙΙ
ΑΓΑΠΗΤΕ ΜΟΥ ΓΟΥΟΡΜΓΟΥΝΤ,
Αναρωτιέμαι που με ρωτάς για το αν είναι ουσιώδες το να κρατήσεις τον ασθενή σου σε άγνοια όσον αφορά την ύπαρξή σου. Αυτή η ερώτηση, τουλάχιστον όσον αφορά την παρούσα φάση της μάχης, έχει απαντηθεί για μας ήδη από το Αρχηγείο. Η πολιτική μας, για την ώρα, είναι το να παραμένουμε καλυμμένοι (1). Βέβαια, δεν ήταν πάντα έτσι. Αντιμετωπίζουμε στ’ αλήθεια ένα τρομερό δίλημμα. Όταν οι άνθρωποι δυσπιστούν για την ύπαρξή μας, χάνουμε όλα τα απολαυστικά αποτελέσματα της απευθείας τρομοκρατίας και δεν μπορούμε να φτιάξουμε μάγους. Από την άλλη πλευρά, όταν πιστεύουν σε μας, δε μπορούμε να τους κάνουμε υλιστές και σκεπτικιστές. Τουλάχιστον όχι ακόμη. Έχω μεγάλες ελπίδες όμως ότι θα μάθουμε εν ευθέτω χρόνω πώς να κάνουμε συναισθηματική και μυθολογική την επιστήμη τους σε τέτοιο βαθμό, που, αυτό που στην πραγματικότητα είναι η πίστη σε μας, (αν και όχι με αυτό το όνομα) θα εισέλθει σιγά-σιγά στη συνείδησή τους, ενώ ταυτόχρονα το ανθρώπινο μυαλό θα παραμένει κλειστό στην πίστη του Εχθρού (2). Η «Δύναμη της Ζωής», η λατρεία του σεξ, καθώς και κάποιες πλευρές της ψυχανάλυσης, μπορεί να φανούν πολύ χρήσιμες εδώ (3). Άπαξ και καταφέρουμε να δημιουργήσουμε το τέλειο όπλο μας - τον Υλιστή Μάγο, τον άνθρωπο που, όχι απλώς θα χρησιμοποιεί, αλλά θα λατρεύει στην κυριολεξία, αυτό που αόριστα αποκαλεί «Δυνάμεις», ενώ ταυτόχρονα δεν πιστεύει στα «Πνεύματα» - τότε το τέλος του πολέμου θα είναι πια ορατό (4). Αλλά στο μεταξύ, πρέπει να υπακούμε στις διαταγές μας. Δε νομίζω πως θα δυσκολευτείς να κρατήσεις τον ασθενή σου στην άγνοια. Το γεγονός ότι οι «διάβολοι» είναι κυρίως κωμικές φιγούρες στη σύγχρονη φαντασία θα σε βοηθήσει (5). Αν οποιαδήποτε υποψία της ύπαρξής σου αρχίσει να εμφανίζεται στο μυαλό του, υπόβαλέ του την εικόνα ενός πράγματος με κόκκινο καλσόν και πείσε τον ότι, εφόσον δε μπορεί να πιστεύει σε κάτι τόσο γελοίο, δε μπορεί άρα και να πιστεύει σε σένα (είναι μια παλιά μέθοδος από το βιβλίο της σχολής που χρησιμοποιούμε για να τους μπερδεύουμε).
Δεν έχω λησμονήσει την υπόσχεσή μου να σκεφτώ αν θα έπρεπε να οδηγήσουμε τον ασθενή μας να γίνει ένας ακραίος φανατικός πατριώτης ή ένας ακραίος ειρηνιστής. Όλα τα άκρα, εκτός από την ακραία αφιέρωση στον Εχθρό μας, πρέπει να ενθαρρύνονται. Όχι πάντα ίσως, αλλά σίγουρα σε αυτή την περίοδο. Μερικές εποχές είναι χλιαρές και συμβιβασμένες, και τότε είναι δουλειάς μας να τις νανουρίσουμε όσο μπορούμε περισσότερο ώστε να αποκοιμηθούν εντελώς. Άλλες εποχές, όπως η τωρινή, είναι ασταθής και επιρρεπείς στον φατριασμό, οπότε είναι δουλειά μας να ρίξουμε λάδι στη φωτιά (6). Κάθε μικρή ομάδα ενωμένη από ένα κοινό ενδιαφέρον που άλλοι άνθρωποι αγνοούν ή αντιπαθούν, τείνει να δημιουργεί στο εσωτερικό της ένα καυτό αλληλοθαυμασμό, ενώ προς τον έξω κόσμο έχει μια στάση υπερηφάνειας και μίσους που λειτουργεί αναίσχυντα λόγω του «Μεγάλου Σκοπού» που είναι ο καθοδηγητής της ομάδας αυτής και θεωρείται απρόσωπος (7). Ακόμη κι αν αυτή η ομάδα υπάρχει αρχικά για χάρη του Εχθρού μας και των σκοπών Του, ωστόσο αυτό παραμένει αλήθεια κι έτσι τελικά θα καταλήξει (8). Θέλουμε η Εκκλησία να παραμείνει μικρή, όχι μόνο ώστε λιγότεροι άνθρωποι να την ακολουθούν και να γνωρίζουν τον Εχθρό, αλλά επίσης αυτοί που την ακολουθούν να αποκτήσουν το ανήσυχο, άβολο συναίσθημα της έντασης και της αμυντικής αυτοδικαίωσης που έχουν όλες οι μυστικές κοινότητες ή κλίκες (9). Η Εκκλησία η ίδια βεβαίως, είναι καλά προστατευμένη και δεν έχουμε ως τώρα κατορθώσει να της αποδώσουμε όλα τα χαρακτηριστικά μιας φατρίας. Όμως διάφορες υπο-ομάδες μέσα σ’ αυτήν έχουν παράγει συχνά θαυμαστά αποτελέσματα, από τις ομάδες του Παύλου και του Απολλώ στην Κόρινθο μέχρι και τις ομάδες της Εκκλησίας του σήμερα (10).
Αν ο ασθενής σου μπορέσει να παρασυρθεί ώστε να γίνει ένας συνειδητός αντιρρησίας, θα βρεθεί αυτομάτως να γίνεται μέλος σε μια τέτοια μικρή, ηχηρή, οργανωμένη, αντιπαθητική μικρή κοινότητα, και τα αποτελέσματα μιας τέτοιας ενέργειας, σε κάποιον τόσο νέο στο Χριστιανισμό, θα είναι σχεδόν σίγουρα καλά για μας (11). Όμως και πάλι όχι σίγουρα. Είχε ποτέ του σοβαρές αμφιβολίες σχετικά με τη νομιμότητα του να υπηρετεί σε έναν πόλεμο κατά της αμαρτίας πριν μπλεχτεί σε ένα τέτοιο πόλεμο; Είναι μήπως άνθρωπος με μεγάλο φυσικό σθένος; Τόσο μεγάλο που δε θα έχει αντίρρηση να αντιμετωπίσει την αλήθεια για τα πραγματικά κίνητρα του κινήματος «ειρηνιστών» που έχει μπλέξει; Μπορεί, όταν βρεθεί να αντιμετωπίσει τα πράγματα με ειλικρίνεια (κανείς δεν το κάνει απόλυτα), να πεισθεί ολοκληρωτικά ότι πρέπει να γίνει ενεργά υπάκουος στον Εχθρό μας (12); Αν είναι τέτοιου είδους άνθρωπος, τότε τα ειρηνιστικά του αισθήματα δε θα μας ωφελήσουν ιδιαίτερα κι ο Εχθρός μας θα τον προστατεύσει πιθανότατα από του να γίνει μέλος μιας σέχτας (13). Το καλύτερο σχέδιό σου, σε μια τέτοια περίπτωση, θα είναι να προσπαθήσεις να του φέρεις μια ξαφνική, μπερδεμένη, συναισθηματική κρίση απ’ την οποία θα καταλήξει από την αβέβαιη πίστη στον πατριωτισμό (14). Τέτοιες καταστάσεις συνήθως είναι εύκολο να ελεγχθούν. Αν όμως είναι το είδος του ανθρώπου που νομίζω πως είναι, δοκίμασε τον Ειρηνισμό.
Ό,τι κι αν ακολουθήσει, το κύριο έργο σου παραμένει το ίδιο. Οδήγησέ τον ώστε να εκλάβει τον Πατριωτισμό του ή τον Ειρηνισμό του σαν κομμάτι της θρησκείας του. Και μετά οδήγησέ τον, με την επιρροή του πνεύματος της ανταρσίας, να φθάσει ώστε να το θεωρεί ως το κυριότερο τμήμα της. Μετά, ήσυχα και βαθμιαία τροφοδότησέ τον με ερεθίσματα που θα τον οδηγήσουν στο στάδιο όπου η θρησκεία είναι απλά ένα τμήμα του μεγαλύτερου «σκοπού», όπου ο Χριστιανισμός έχει αξία μόνο λόγω των εξαιρετικών επιχειρημάτων που προσφέρει για χάρη της μίας (Πατριωτισμού) ή της άλλης (Ειρηνισμού) τάσης (15). Η στάση που θέλεις να αποφύγει είναι εκείνη στην οποία η καθημερινότητα αντιμετωπίζεται σαν υλικό επίδειξης υπακοής (16). Απ τη στιγμή που ο Κόσμος είναι ο σκοπός και η Πίστη το μέσον, έχεις σχεδόν πετύχει τον έλεγχο επάνω του και δεν έχει καμία πια σημασία πιο δρόμο θα προσπαθεί εκείνος ν’ ακολουθήσει και τι θα προσπαθεί να πετύχει (17). Άπαξ και οι συναθροίσεις, τα φυλλάδια, οι πολιτικές, οι κινήσεις, τα κίνητρα, οι αιτίες και οι σταυροφορίες σημαίνουν περισσότερα γι’ αυτόν απ’ ότι οι προσευχές, η ιερότητα και η αληθινή φιλανθρωπία και χάρη, είναι δικός μας - και όσο πιο «θρήσκος» (υπ’ αυτούς τους όρους) είναι, τόσο πιο σίγουρο τον έχουμε. Θα μπορούσα να σου δείξω ένα ολόκληρο κλουβί από τέτοιους εδώ κάτω.
Ο στοργικός σου θείος,
ΣΚΡΟΥΤΕΗΠ.
(1). Η πολιτική του διαβόλου στον παρόντα καιρό, είναι να παραμένει κρυμμένος ώστε οι άνθρωποι να μην πιστεύουν στην ύπαρξή του, αλλά να εκλογικεύουν τα πάντα μέσω της επιστημονικής και λογικής διεργασίας. Έτσι ό,τι αναφέρεται σε διαβόλους και δαιμόνια θεωρείται δεισιδαιμονία και «παραμύθια της γιαγιάς», ενώ αυτός μπορεί ανενόχλητος να εκτελεί το έργο του. Σε παλιότερες εποχές οι άνθρωποι πίστευαν στο διάβολο, αλλά του έδιναν υπερβολική σημασία εκμηδενίζοντας τη νικηφόρο δύναμη του Χριστού κι έτσι ο πονηρός ήταν και πάλι κερδισμένος παρουσιάζοντας μια στρεβλή εικόνα παντοδυναμίας προς τους φοβισμένους δεισιδαίμονες ανθρώπους. Αυτό είχε γίνει λόγω της πεσμένης Εκκλησίας που με τη διαφθορά της ήταν ουσιαστικά αδύναμη απέναντί του. Έτσι, πολλοί άνθρωποι στρέφονταν στη μαγεία παρασυρμένοι από την πλανεμένη ιδέα περί δύναμης και εξουσίας που ο πονηρός τους παρουσίαζε. Αν και αυτό άλλαξε σαν οπτική, χάρη στο διαφωτισμό και την ανάπτυξη της επιστήμης, φτάσαμε ωστόσο στο άλλο άκρο όπου, όπως είπαμε, οι άνθρωποι θεωρούν το διάβολο ένα παραμύθι για να φοβούνται τα παιδιά. Κάθε άκρο όμως είναι εξίσου επικίνδυνο και εξίσου μακριά από την αλήθεια.
(2). Όπως είπαμε και παραπάνω, μέσω της θεοποίησης της επιστήμης στις καρδιές των ανθρώπων σαν μόνης αλήθειας που πρέπει ο άνθρωπος να δέχεται, ο διάβολος μπορεί να εγκαθιδρυθεί στις καρδιές των ανθρώπων. Πώς θα γίνει αυτό; Απλά, αν οι άνθρωποι αποδέχονται πως μόνη αλήθεια είναι ό,τι μπορεί να αποδειχθεί επιστημονικά, τότε αυτομάτως απορρίπτουν το Θεό γιατί Αυτός δεν αποδεικνύεται με πειράματα. Αυτομάτως η επιστήμη μετατρέπεται σε θρησκεία υπέρτατη στο νου και την καρδιά του ανθρώπου και ο διάβολος δεν έχει κανένα πρόβλημα να κατοικήσει σε οποιοδήποτε ανθρώπινο σύστημα που ουσιαστικά αρνείται το Θεό.
(3). Μερικές «ιδέες» που έχουν αποκτήσει βαθύτερη φιλοσοφική προέκταση - όπως αυτά που αναφέρονται σ’ αυτό το σημείο της επιστολής - ενώ στην ουσία είναι κενά αληθινού περιεχομένου και ο μόνο που προκαλούν είναι περισσότερη σαρκικότητα σε όσους τα ακολουθούν και τα αποδέχονται, είναι άκρως επικίνδυνες.
(4). Ο «Υλιστής Μάγος» είναι το πιο επικίνδυνο πράγμα στο οπλοστάσιο του πονηρού. Ο κλασικός μάγος αναγνώριζε την αλήθεια και την πραγματικότητα των πνευματικών δυνάμεων και του πνευματικού κόσμου. Αυτό όμως ενείχε τον κίνδυνο να στρέψει - σε κάποιες περιπτώσεις - αυτόν ή τους ακολούθους του στην αναγνώριση της ύπαρξης του Θεού και των αγγέλων Του. Όμως ο υλιστής μάγος δεν παρουσιάζει τέτοιο κίνδυνο γιατί εξαρχής έχει απορρίψει την πνευματική πηγή των δυνάμεων που χρησιμοποιεί ως «επιστημονικών νόμων» οπότε σε καμία περίπτωση δεν τις θεωρεί ως προερχόμενες από έναν άλλο κόσμο που δεν κατανοεί κι όπου ο Θεός μπορεί να βρίσκεται. Έχοντας εκλογικεύσει τα πάντα, έχει κλείσει ερμητικά την πόρτα για οποιαδήποτε αληθινά πνευματική ερμηνεία σε όσα κάνει κι έτσι γίνεται το ύστατο όπλο του πονηρού.
(5). Όπως είπαμε και παραπάνω, το κύριο θέμα στην εποχή μας είναι ο διάβολος να είναι, στην καλύτερη περίπτωση, μια κωμική φιγούρα. Έτσι ο κόσμος παραμένει καθησυχασμένος μέσα στην πλάνη του γιατί, αν αναγνωρίσει την ύπαρξη του διαβόλου και των δαιμόνων ως πραγματικότητα, τότε πρέπει να αποδεχτεί και την ύπαρξη του Θεού και των αγγέλων Του κι αυτό τον φέρνει μπροστά στο δίλημμα και την ευθύνη της επιλογής.
(6). Βρισκόμαστε στο Β.Π.Π. Η ανθρωπότητα είναι στις φλόγες. Σε τέτοιες εποχές αστάθειας και συγκρούσεων, ο πονηρός θα προσπαθήσει να καθοδηγήσει τους ανθρώπους στα άκρα που θα αντιμάχονται μεταξύ τους δημιουργώντας ακόμη περισσότερη σύγχυση και αναταραχή. Από τη μια οι «υπερπατριώτες», φανατικοί πατριδοκάπηλοι, ρατσιστές, γεμάτοι μίσος για κάθε τι «ξένο» προς την καθαρότητα της φυλής (ομαδούλας) τους. Από την άλλη οι φανατικοί, ακραίοι «φιλειρηνιστές», που δέχονται κάθε τι ξένο αδιάκριτα, στο όνομα της χωρίς όρους συμφιλίωσης και συναδέλφωσης των λαών και των ανθρώπων, ανοίγοντας έτσι την κερκόπορτα σε κάθε πονηρό ξένο στοιχείο που σκοπό του έχει την εκ των έσω άλωση κι όχι τη συναδέλφωση. Αυτές οι δύο ακραίες ομάδες μάχονται μεταξύ τους λυσσασμένα υπερασπίζοντας το «δίκιο» τους με ακραία, πολλές φορές, μέσα και ενέργειες, ενώ ο απλός κόσμος στέκεται ανάμεσα, γεμάτος σύγχυση, αγόμενος και φερόμενος μια προς τον ένα και μια προς τον άλλο. Αυτό που χρειάζεται είναι απλή κοινή λογική που να βοηθάει τον άνθρωπο να ξεχωρίζει τα άκρα και να απομακρύνεται από αυτά, διατηρώντας ταυτόχρονα την ισορροπία του, διανοητική και ψυχική που έτσι μόνο μπορεί να τον καθοδηγήσει στην αληθινή ειρήνη.
(7). Ο εγκλεισμός σε διάφορες φατρίες, ομαδούλες, σέχτες, αιρέσεις και άλλα τέτοια, οδηγεί τους ανθρώπους στην απομόνωση από τους άλλους και στο φανατισμό. Για να επιβιώσουν διανοητικά και ψυχικά, χτίζουν μαι ιδέα ενός δήθεν ανώτερου σκοπού τον οποίο υπηρετούν πιστά και μόνο αυτοί και οι όμοιοί τους καταλαβαίνουν. Το αποτέλεσμα βέβαια είναι περισσότερος απομονωτισμός, που εκείνοι εκλαμβάνουν σαν αδυναμία των «άλλων» να τους καταλάβουν αυτούς και τις ανώτερες ιδέες τους, ενώ στην πραγματικότητα είναι φανατισμένοι, ψυχικά ασθενείς που βγάζουν τα συμπλέγματα κατωτερότητας που έχουν σε δήθεν ανώτερους σκοπούς. Άτομα που αδυνατούν να συμμετάσχουν σε μια υγιή κοινωνία με άλλους ανθρώπους, λόγω των συμπλεγμάτων τους καταλήγουν δικαίως δακτυλοδεικτούμενοι από τους άλλους και παραδείγματα προς αποφυγήν.
(8). Έτσι, ο σκοπός του πονηρού είναι να μετατρέψει και την Εκκλησία σε μια τέτοια ομαδούλα, σέχτα, φατρία, αίρεση. Πρέπει να προσέξουμε εδώ ότι ο Χριστός, αν και διαφορετικού πνεύματος από αυτό του κόσμου, ωστόσο δεν ήταν αντιπαθητικός ή παράξενος ή «ξένος» για τους απλούς ανθρώπους, αλλά μόνο για τους θρησκευόμενους που στο πρόσωπό Του έβλεπαν κάποιον που ερχόταν κάθετα αντίθετος προς τα άνομα συμφέροντά τους. Οι απλοί άνθρωποι όμως Τον συμπαθούσαν και Τον δέχονταν ανάμεσά τους σαν κάποιον που, αν και φανερά δεν ήταν δικός τους, μπορούσε όμως και ήθελε να τους κάνει δικούς Του - κι αυτό το ήθελαν! Η Εκκλησία στην προσπάθειά της να κάνει το έργο του Θεού, θα κάνει εχθρούς - αυτό είναι σίγουρο. Το θέμα είναι να μην κάνει εχθρούς τον κόσμο που πρέπει να υπηρετήσει και φίλους της το θρησκευτικό και εξουσιαστικό σύστημα του κόσμου.
(9). Αν ο διάβολος καταφέρει και μετατρέψει την Εκκλησία σε μια τέτοια παρανοϊκή ομάδα, τότε, θα την κάνει εχθρό των ανθρώπων, θα την οδηγήσει σε αμυντική στάση, απομόνωση, εγκλεισμό στο δικό της κόσμο, δημιουργία «κλαμπ» κλειστού κύκλου και τελικά πλήρη αποτυχία στον αληθινά ανώτερο σκοπό της που είναι η διάδοση των καλών νέων της απολύτρωσης δια του Σταυρού του Χριστού.
(10). Αν και - είναι αλήθεια - πως η Εκκλησία στο σύνολό της δεν έχει γίνει απορριπτέα ακόμη στις καρδιές και τα μυαλά των πολλών ανθρώπων, αυτό θα συντελεσθεί στο τέλος χάρη στις ακραίες φανατισμένες ενέργειες κάποιων δογματικών υποομάδων που ενεργούν στο όνομά της και στο όνομα του Ιδρυτή της, δημιουργώντας σκάνδαλα στην καλύτερη περίπτωση και τραγωδίες στη χειρότερη.
(11). Ένα πολύ σπουδαίο κόλπο του εχθρού είναι να οδηγήσει το νέο Χριστιανό (και όχι μόνο) να γίνει αντιρρησίας συνειδήσεως, όμως όχι για χάρη του Χριστού και του αγαθού και καλού, αλλά για χάρη της … αντίρρησης. Αυτό τον κάνει αυτομάτως αντιπαθή, ανώριμο, ανόητο, αφερέγγυο προς τους άλλους ανθρώπους, οι οποίοι βλέπουν στο πρόσωπό του ένα άτομο που βλέπει τα κακά μόνο και τίποτε καλό. Ενός ανθρώπου που βλέπει τα προβλήματα αλλά δε δίνει λύσεις, που ερωτοτροπεί με το μηδενισμό και άρα είναι ουσιαστικά άχρηστος.
(12). Σημαντικό ρόλο στις πρακτικές του διαβόλου εναντίον ενός ανθρώπου παίζει παίζει και το ηθικό ποιόν του. Αν ο άνθρωπος είναι δυνατός χαρακτήρας, ειλικρινής κατά βάθος, πρόθυμος να ψάξει, να βρει και να αντιμετωπίσει τα λάθη της κίνησης στην οποία συμμετέχει, τότε είναι πολύ δύσκολο να παρασυρθεί σε ακραίες θέσεις. Αργά ή γρήγορα θα συνειδητοποιήσει την κρυφή «ατζέντα» που βρίσκεται πίσω από τα ωραία λόγια και τα πονηρά κίνητρα που ελλοχεύουν πίσω από τα πνευματικοποιημένα κηρύγματα και θα απομακρυνθεί ή ίσως και να αντιδράσει δυναμικά ενάντια στους υποκριτές που μέχρι τότε τον καθοδηγούσαν.
(13). Τέτοιους ανθρώπους τους προστατεύει ο Κύριος και τους οδηγεί τελικά στην αλήθεια γιατί είναι αληθινοί αναζητητές της.
(14). Ένας τεράστιος κίνδυνος σε αυτή τη φάση είναι ότι ο διάβολος θα τα παίξει όλα για όλα και, προκειμένου να μη χάσει τον άνθρωπο, θα προσπαθήσει να τον οδηγήσει στην άλλη άκρη, εκμεταλλευόμενος τα αισθήματα αηδίας και απογοήτευσης που του δημιουργήθηκαν από την ομάδα που είχε μπλέξει. Το αποτέλεσμα είναι ότι πολλοί τέτοιοι άνθρωποι καταλήγουν στο αντίθετο άκρο των υπερπατριωτών, νεοφασιστών, δήθεν υποστηρικτών της «ορθοδοξίας» και των «ηθικών αρχών που στηρίζουν την πατρίδα» και, γεμάτος μίσος, γίνεται ίδιος και χειρότερος από αυτό που πολεμάει. Όπως είπε κι ο Νίτσε, «όταν κοιτάς μέσα στην άβυσσο, πρόσεξε μήπως η άβυσσος σου αντιγυρίσει το βλέμμα». Στην πρώτη επιστολή προς την Εκκλησία της Εφέσου (Αποκάλυψη κεφάλαιο 2), ο Κύριος λέει για την Εκκλησία ότι δοκίμασε τους ψευδείς εργάτες και αποστόλους και τους ανακάλυψε και τους έδιωξε από τις τάξεις της. Ως εκεί καλά, όμως το αποτέλεσμα ήταν, «την αγάπην σου την πρώτη αφήκας…». Το κακό συνέβη. Μέσα σε όλο αυτό κυνήγι των μαγισσών, υπάρχει ο κίνδυνος να γίνεις σκληρός, κυνικός, ανελέητος και χειρότερος από αυτούς που καταδιώκεις. Και ο διάβολος έχει πετύχει το σκοπό του κι έχει κερδίσει τη μάχη γιατί εκεί που κατοικεί το μίσος δε μπορεί να κατοικήσει η αγάπη του Χριστού.
(15). Σε γενικές γραμμές λοιπόν το κόλπο είναι να σε κάνει ο πονηρός να χάσεις τον αληθινό σου στόχο που είναι να είσαι πρώτα Χριστιανός (με όλα όσα αυτό σημαίνει) και να κοιτάς αλλού. Τότε η πίστη στο Χριστό, από σκοπός γίνεται απλά το μέσον για να πετύχεις άλλους στόχους (πολλές φορές άνομους). Τότε ο «σκοπός αγιάζει τα μέσα» όπως λέει και το ρητό και ο Χριστός από Κύριος γίνεται υπηρέτης που χρησιμεύει μόνο για να βοηθήσει στην επίτευξη των επιθυμιών μας.
(16). Ο αληθινός Χριστιανισμός, η αληθινή και υγιής πίστη, φαίνονται στην καθημερινή μας ζωή και είναι ορατά προς τον καθένα. Δεν είναι τα θαύματα, τα χαρίσματα, τα ωραία λόγια που έχει ανάγκη ο κόσμος, αλλά την αγάπη και την υπηρεσία και την καλοσύνη και όλα αυτά που χαρακτηρίζουν τον αληθινό άγιο και τον κάνουν μια ζωντανή διαφήμιση του Ιησού.
(17). Όπως είπαμε και στο (15) ο Χριστός, η Πίστη, η Αγιότητα στη ζωή, να γίνουν από στόχος, μέσον προς επίτευξη άλλων στόχων. Τότε ο σατανάς, μας έχει πια στο χέρι και μας κάνει ό,τι θέλει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου