ΚΕΦΑΛΑΙΟ 22
Η "ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ" ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΘΕΟΣ
Αν μπορούσαμε να μαζέψουμε σ’ ένα τεράστιο κατάλογο όλους τους οργανισμούς, μικρούς και μεγάλους, που υπάρχουν σ’ όλη τη γη προκειμένου να προωθήσουν τα συμφέροντά τους, θα μέναμε έκπληκτοι από τον αριθμό τους.
Σχεδόν όλα όσα κάνουν ή μπορούν να κάνουν οι άνθρωποι, αντιστοιχούν σε κάποιο οργανισμό, οργάνωση, κοινωνία, ή λέσχη προκειμένου να εστιαστεί η προσοχή μας σ’ αυτό και να προωθηθούν τα συμφέροντά τα και οι σκοποί του. Μερικά από αυτά είναι καλά, κάποια άλλα είναι κακά, αλλά τα περισσότερα είναι απλώς αδιάφορα. Όμως το καθένα από αυτά, όσο ανιαρό ή αστείο κι αν φαίνεται σ’ αυτούς που δεν ασχολούνται μαζί του, έχει τους αφοσιωμένους οπαδούς του που ζουν μόνο και μόνο γι’ αυτό και απολαμβάνουν τη μέγιστη απόλαυσή τους με την ενασχόλησή τους μαζί του.
Και ανάμεσα σε όλα αυτά, υπάρχει και μια ομάδα ανθρώπων των οποίων το σημαντικότερο ενδιαφέρον είναι, ή θα ‘πρεπε να είναι, ο Θεός. Αυτή η ομάδα λέγεται Εκκλησία.
Η Εκκλησία γεννήθηκε από το Ευαγγέλιο και αυτό το Ευαγγέλιο έχει να κάνει με το Θεό και τη σχέση Του με τους ανθρώπους. Ο Χριστιανισμός ασχολείται με το να φέρει το Θεό μέσα στην ανθρώπινη ζωή, να συμφιλιώσει τους ανθρώπους με το Θεό, να τους δώσει μια καρδιά γεμάτη επίγνωση του Θεού, να τους μάθει να αγαπούν και να υπακούουν το Θεό και, τελικά, να αποκαταστήσει επάνω τους τη χαμένη εικόνα του Θεού σε πλήρη και αιώνια τελειότητα.
Ο Κύριός μας, στον ορισμό Του για την αιώνια ζωή, συνόψισε, τον υπέρτατο σκοπό της ανθρώπινης υπόστασης ως εξής: «Και αυτή είναι η αιώνια ζωή, το να γνωρίσουν Εσένα το μόνο αληθινό Θεό και τον Ιησού Χριστό τον οποίο απέστειλες.» Και ο Παύλος αποκάλυψε το μοναδικό ενδιαφέρον της ζωής του που τον ενδυνάμωνε όταν έγραψε, «ώστε να γνωρίσω Αυτόν.»
Η δουλειά - η επιχείρηση, το ενδιαφέρον - της Εκκλησίας είναι ο Θεός. Είναι αγνότερη όταν είναι αφοσιωμένη στο Θεό και οδηγείται στην απώλεια όσο περισσότερο ακολουθεί άλλα ενδιαφέροντα, όσο θρησκευτικά ή ανθρωπιστικά μπορεί να φαίνονται.
Υπάρχουν χιλιάδες χρήσιμα ή και ευγενικά ενδιαφέροντα και σκοποί με τους οποίους η Εκκλησία μπορεί να ασχολείται και μπορεί να αποφέρουν την επιδοκιμασία του κόσμου, αλλά που είναι ωστόσο ανάξια της αφοσίωσής της. Τέτοια πράγματα είναι οι διάφορες κοινωνικές εκστρατείες που γίνονται για να γίνονται, φιλοσοφικές αναζητήσεις που έχουν πάρει διαζύγιο από Αυτόν στον οποίο υπάρχει όλη η γνώση και η σοφία, η τέχνη, η μουσική, η παιδεία και όλα τα άλλα. Καθώς όλα αυτά τα ενδιαφέροντα τα συναντά ο Χριστιανός, καθώς αναζητά και ακολουθεί το Θεό, μπορούν να έχουν τη σωστή και χρήσιμη θέση τους στη ζωή του. Όμως όταν ακολουθούνται αυτά σαν αυτοσκοποί, είναι απλώς φτηνά υποκατάστατα της αληθινής δόξας που υπερέχει.
Επειδή επιλέγουμε το Θεό σαν μοναδικό μας ενδιαφέρον, εμείς οι Χριστιανοί μπορεί να κατηγορηθούμε ή να γίνουμε αντικείμενο κοροϊδίας και να αφοριστούμε ως απελπιστικά στενόμυαλοι. Όμως πρέπει να απολογηθούμε; Πρέπει να απολογηθούμε γιατί διαλέξαμε το Χριστό σαν αντικείμενο της «καριέρας» μας; Ή επειδή επιθυμούμε να περπατούμε στη ζωή μαζί μ’ αυτούς που περπατούν με το Θεό; Ή επειδή έχουμε επιλέξει την αιωνιότητα αντί του χρόνου και τον ουρανό αντί της γης; Πρέπει να απολογηθούμε γιατί επιλέξαμε να εκζητούμε το καλό και όχι το κακό για όλες τις μέρες της ζωής μας; Ή γιατί διαλέξαμε να ζούμε κατά τέτοιο τρόπο ώστε να τολμούμε και να πεθάνουμε;
Κάνοντας τέτοιες επιλογές ποιον θίξαμε; Ποιου ο γιος ή κόρη έγινε χειρότερα επειδή μας γνώρισε; Ποιου το σπίτι κλέψαμε ή ποιου τα λεφτά πήραμε; Ποιον οδηγήσαμε στο έγκλημα; Ποιος έγινε χειρότερος σύζυγος, πατέρας, μητέρα ή πολίτης επειδή ακολουθεί το Σωτήρα μας; Κι αν έχουμε αδικήσει κάποιον, αυτό έγινε λόγω της λανθασμένης πίστης μας κι όχι της ορθής. Κανένας άνθρωπος, κανένα σπίτι, κανένα έθνος δεν έγινε χειρότερο λόγω της παρουσίας ενός αληθινού Χριστιανού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου