ΚΕΦΑΛΑΙΟ 20
Η ΕΥΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΣΤΕΡEΩΜΕΝΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ
Είναι πιθανό ότι τελικά θα ανακαλύψουμε πως δεν υπάρχει άλλη αμαρτία από αυτήν του μυαλού.
Είναι ο σαρκικός νους που είναι σε έχθρα προς το Θεό, που δεν υποτάσσεται στο νόμο του Θεού κι ούτε και μπορεί. Πρέπει όμως να θυμόμαστε ότι όταν η Βίβλος μιλάει για το νου δεν αναφέρεται μόνο στις διανοητικές μας λειτουργίες. Αντιθέτως περιλαμβάνει το σύνολο της προσωπικότητας. Τη θέληση, την ηθική, τις συμπάθειες και αντιπάθειες και βέβαια τη διάνοια. Όταν ο Θεός είδε την ανομία του ανθρώπου πάνω στη γη ότι ήταν μεγάλη, είδε αυτό που δε φαινόταν με το φυσικό μάτι, αυτό που, όπως εκφράζεται αλλού, είναι "οι σκοποί και οι επιθυμίες της καρδιάς", ότι ήταν συνεχώς γεμάτο κακία (Γένεση 6:5). Από αυτό το χωρίο και μόνο μπορούμε με σιγουριά να συμπεράνουμε ότι η αμαρτία εδράζεται βαθιά μέσα στην προσωπικότητα του ατόμου εκεί όπου μολύνει τα αισθήματα (επιθυμίες), το νου (φαντασία) και τη θέληση (σκοπός). Αυτά, αν τα συνδυάσουμε, έχουμε αυτό που η απλή Βιβλική θεολογία ονομάζει "καρδιά".
Είναι σημαντικό το ότι, όταν ο Κύριος περιγράφεις το ρεύμα της ανομίας που ξεχύνεται από την καρδιά ξεκινάει με τις σκέψεις πρώτα. "Γιατί από την καρδιά εξέρχονται όλες οι πονηρές σκέψεις, φόνος, μοιχεία, πορνεία, κλοπή, ψευδομαρτυρία, βλασφημία." (Ματθαίος 15:19). Είναι αμφίβολο ότι οποιαδήποτε αμαρτία διαπράττεται αν δεν συλληφθεί πρώτα μέσα στη σκέψη μας και εκκολαφθεί ώστε να διεγείρει τα συναισθήματα και να καθοδηγήσει τη θέληση θετικά προς αυτήν (την αμαρτία). Ακόμη και μια στιγμιαία έκρηξη θυμού, απ' όλες τις αμαρτίες φαίνεται να έχει τη μικρότερη σχέση με τις νοητικές λειτουργίες, δεν παύει να είναι μια στιγμιαία έκρηξη συναισθημάτων.
Ο άνθρωπος που ξεσπάει εύκολα είναι αυτός που συνηθίζει να σκέφτεται συνεχώς το κακό που του έχουν κάνει, τις αδικίες και τις προσβολές κι έτσι προετοιμάζει άθελά του τον εαυτό του γι' αυτές τις ξαφνικές εκρήξεις θυμού που φαίνονται να μην έχουμε καμιά νοητική προέλευση. Η "καρδιά" που ασχολείται με το να διαλογίζεται καλά και ηθικά θέματα, και ιδιαίτερα ασχολείται ιδιαίτερα με την αμαρτωλότητα του ανθρώπου, το έλεος του Θεού και την καλοσύνη του Χριστού που πέθανε για τους εχθρούς Του, δεν είναι προδιατεθειμένη να εκραγεί όταν έλθει η περίσταση για κάτι τέτοιο. Η χειρότερη αντίδρασή της σε μια αδικία ή προσβολή θα είναι απλά μια ενόχληση, ποτέ ένα ξέσπασμα αμαρτωλού θυμού.
Η Παλαιά Διαθήκη λέει πώς ο αμαρτωλός ξαπλώνει στο κρεβάτι του σκεπτόμενος τρόπους για να κάνει το κακό και, όταν έλθει το πρωί, σηκώνεται για να εκτελέσει αυτά που σχεδίαζε όλη τη νύχτα "επειδή είναι στη δύναμή του". Κι ο ψαλμωδός μας προτρέπει, "Στάσου με δέος και μην αμαρτάνεις: επικοινώνησε με την καρδιά σου στο κρεβάτι σου και ησύχασε" (Ψαλμός 4:4). Τι άλλο σημαίνει αυτό παρά το ότι η ηθική στάση μας, καλή ή κακή, προέρχεται από τα βάθη του μυαλού μας; Οι σκέψεις στηρίζονται πάνω σε μια σειρά θεμάτων που κινούν το ενδιαφέρον μας. Αυτό με τη σειρά του διεγείρει τα συναισθήματα που με τη σειρά τους πυροδοτούν τη θέληση ώστε να ενεργήσουμε τελικά. Η αμαρτία που προκύπτει σαν αποτέλεσμα μπορεί να είναι τόσο συνηθισμένη, τόσο "σαρκική" ώστε κανείς να μη φαντάζεται ότι ξεκίνησε απλά από μια απειθάρχητη σκέψη ή επιθυμία της "καρδιάς". Ο άφρων πλούσιος σκέφτηκε "εν τη καρδία αυτού" και σαν αποτέλεσμα, πήρε μια πορεία που του στοίχισε την ψυχή του (Λουκάς 12:16-21).
Όλες μας οι πράξεις γεννιούνται από τη διάνοιά μας και θα είμαστε αυτό που σκεφτόμαστε τελικά. Αυτό ξεκάθαρα διδάσκεται στο Λόγο του Θεού: "Φύλαξε την καρδιά σου με μεγάλη επιμέλεια γιατί από αυτήν εξέρχονται όλες οι εκβάσεις της ζωής." Ακόμη και η μετάνοια πρέπει να ξεκινήσει με ενδελεχή ευσεβή σκέψη. Ο Δαυίδ είπε, "Συλλογίστηκα τους δρόμους μου κι έστρεψα τα βήματά μου στο δικό Σου δρόμο" (Ψαλμός 119:54), και είναι ξεκάθαρο ότι ο άσωτος γιος σκέφτηκε πολύ σοβαρά τα πράγματα πριν καταφέρει να οδηγήσει τη θέλησή του να ταπεινωθεί και να πει, "Θα σηκωθώ και θα πάω στον πατέρα μου και θα πω, Πατέρα αμάρτησα…" (Λουκάς 15:11-32).
Είναι ένα ευχάριστο παράδοξο ότι, ενώ οι σκέψεις επηρεάζουν σημαντικά τη θέληση και καθοδηγούν και ορίζουν τις επιλογές μας, η θέληση από την άλλη μεριά έχει τη δύναμη να ελέγξει τις σκέψεις. Μια θέληση που είναι δεσμευμένη με το Θεό, μπορεί να μεταστρέψει τη διάνοια και να την υποχρεώσει να σκέπτεται μόνο άγια θέματα. Αν δεν ήταν έτσι, τα λόγια του Παύλου προς τους Φιλιππησίους θα ήταν εντελώς άτοπα: "Τελικά, αδελφοί μου, όσα είναι αληθινά, όσα είναι τίμια, όσα είναι δίκαια, όσα αγνά, όσα καλά, αν υπάρχουν καλά νέα, αν υπάρχει αρετή κι αν υπάρχει παρηγοριά, αυτά να σκέπτεστε (Φιλιππησίους 4:8). Εφόσον εδώ διδασκόμαστε ότι πρέπει να σκεπτόμαστε συγκεκριμένα πράγματα, αυτό σημαίνει ότι μπορούμε να ελέγξουμε τη σκέψη μας. Κι αν μπορούμε να επιλέξουμε το αντικείμενο των λογισμών μας, τότε μπορούμε να στρέψουμε ολόκληρη την εσωτερική μας ζωή προς τη δικαιοσύνη.
Είναι πολύ σημαντικότερο να σκεπτόμαστε ευσεβώς και να επιθυμούμε το θέλημα του Θεού, από το να νιώθουμε "πνευματικοί". Τα θρησκευτικά συναισθήματα διαφέρουν τόσο πολύ από άτομο σε άτομο ή και στο ίδιο άτομο από τη μια στη στιγμή στην άλλη, που δεν είναι καθόλου ασφαλές να τα εμπιστευόμαστε. Μέσα από μια αποφασιστική πράξη πίστης, ας θέσουμε τα ενδιαφέροντά μας σε θέματα ουράνια και ο Θεός θα φροντίσει για τα υπόλοιπα. Ο ασφαλέστερος και λίγο αργότερα ο ευτυχέστερος άνθρωπος είναι αυτός που μπορεί να πει, "Η καρδιά μου στερεώθηκε εμπιστευόμενη τον Κύριο."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου