Πέμπτη 2 Φεβρουαρίου 2012

Η ΘΕΣΗ ΤΩΝ ΙΣΤΙΩΝ - A.W.TOZER


ΚΕΦΑΛΑΙΟ 18

ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΑΓΙΑΣΜΕΝΗ ΔΙΑΝΟΗΣΗ  ΙΙ


Ο δημιουργικός θρησκευτικός διανοητής δεν είναι κάποιος ονειροβάτης, ούτε κάποιος διανοούμενος κλεισμένος σε πύργο από ελεφαντοστούν που ασχολείται αέναα με τις υψηλού επιπέδου σκέψεις του απομονωμένος από τον σκληρό ακατέργαστο κόσμο. Μάλλον είναι ένας ταραγμένος, βεβαρημένος άνθρωπος που έχει στην πλάτη του τις "ουαί" της ύπαρξης και δεν ασχολείται με θέματα ακαδημαϊκού ή θεωρητικού ενδιαφέροντος, αλλά με πρακτικά και προσωπικά.

Οι μεγάλοι θρησκευτικοί διανοητές του παρελθόντος δεν ήταν ποτέ άνθρωποι της άνεσης. Μάλλον ήταν άνθρωποι της καθημερινότητας και του μόχθου, κοντά στον ταραγμένο αυτό κόσμο και κομμάτι του. Ούτε θα είναι ο αγιασμένος διανοητής των ημερών μας ένας ποιητής που ενατενίζει ένα ηλιοβασίλεμα από κάποιο ήσυχο απομονωμένο σημείο, αλλά κάποιος που αισθάνεται πως είναι ένας ταξιδιώτης χαμένος σε μια έρημο που πρέπει να βρει το δρόμο του προς την ασφάλεια. Το ότι άλλοι θα ακολουθήσουν το μονοπάτι του αργότερα δεν είναι πρωτεύον στη σκέψη του. Αργότερα θα το καταλάβει, αλλά για την ώρα θα είναι απασχολημένος με το κυνήγι της εξόδου από την έρημο αυτή.

Για να σκέπτεται σωστά και χρήσιμα για τον εαυτό του και τους άλλους, ένας άνθρωπος πρέπει να είναι ενδεδυμένος με κάποια απαραίτητα προσόντα. Θα πρέπει κατ' αρχήν να είναι απόλυτα τίμιος και διάφανα ειλικρινής. Ο μικρόψυχος ψιλικατζής αυτομάτως διαγράφεται. Ζυγίζεται στη ζυγαριά της τιμιότητας και βρίσκεται πολύ ελλιπής ώστε να του εμπιστευθούν οι σκέψεις του Θεού. Αν αφήσει έστω και μια ανάσα ελαφρότητας να εισέλθει στο μυαλό του και η δύναμη της δημιουργικής σκέψης εξατμίζεται. Και με την ελαφρότητα δεν εννοώ το να κάνει "πνεύμα" ή αστειάκια. Εννοώ ανειλικρίνεια, απάτη ή ακόμη και την απουσία ηθικής σοβαρότητας. Οι μεγαλειώδης ιδέες απαιτούν μια ολοκληρωτική και απόλυτη στάση σοβαρότητας απέναντι στη ζωή, την ανθρωπότητα και το Θεό.

Ένα ακόμη προσόν είναι το θάρρος. Ο δειλός δεν τολμάει να σκεφτεί μήπως και ανακαλύψει τον εαυτό του και ανακαλύψει κάτι το σοκαριστικό για την πνευματική του κατάσταση, όπως αν ανακάλυπτε για το σώμα του ότι έχει καρκίνο. Ο ειλικρινής όμως δέχεται αυτό το έργο αυτογνωσίας με την εγκατάλειψη ενός Σαύλου από την Ταρσό που φώναξε, "Κύριε, τι θέλεις να κάνω;" Η σκέψη φέρνει μαζί της μια ηθική ευθύνη. Ο αναζητητής της αλήθειας πρέπει να είναι έτοιμος και να υποταχθεί στην αλήθεια αλλιώς θα του διαφύγει. Αν αρνηθεί να ακολουθήσει το φως, έχει αυτομάτως καταδικάσει τον εαυτό του στο σκότος. Ο δειλός μπορεί να είναι πονηρός ή και έξυπνος, αλλά δε θα είναι ποτέ σοφός γιατί η αληθινή σοφία έχει στη βάση της την ηθική και δεν έχει καμία σχέση με το κακό.

Και πάλι ο αποτελεσματικός θρησκευτικός διανοούμενος θα πρέπει να έχει κάποιο επίπεδο γνώσης. Μια κινέζικη παροιμία λέει: "Μάθηση χωρίς σκέψη είναι παγίδα, Σκέψη χωρίς γνώση είναι επικίνδυνη." Έχω συναντήσει Χριστιανούς με οξεία διάνοια αλλά περιορισμένη ευρύτερη γνώση, οι οποίοι γνώρισαν μια αλήθεια, αλλά λόγω αδυναμίας τους να τη συνδέσουν με τις υπόλοιπες αλήθειες της Γραφής, έγιναν εξτρεμιστές φανατικοί, που με αφοσίωση καλλιεργούν την αδύναμη θεολογία τους, αφελώς πιστεύοντας ότι ο μικρός φράχτης που έχτισαν περιλαμβάνει όλο τον κόσμο!

Μια συσχέτισή μας ή τουλάχιστον μια αντίληψη της σημασίας αυτού που είπε ο Καντ, "οι έναστροι ουρανοί από πάνω και ο ηθικός νόμος μέσα μας", είναι απαραίτητη για τον ορθό διανοητή. Προσθέστε σ' αυτό μια διεξοδική γνώση των Γραφών, μια καλή ιστορική γνώση και αντίληψη και αρκετή επαφή  με τον πρακτικό  Χριστιανισμό και θα έχετε το ακατέργαστο υλικό για δημιουργική σκέψη. Και πάλι αυτά δεν είναι αρκετά για να φτιάξουν τον διανοούμενο.

Ο άνθρωπος είναι λατρευτικό ον και μόνο μέσα σε πνεύμα λατρείας βρίσκει την απελευθέρωση όλων των δυνάμεων του εκπληκτικού μυαλού του. Ένας θρησκευτικός συγγραφέας μας προειδοποίησε κάποτε ότι, "είναι επικίνδυνο να εμπιστευόμαστε την ακάματη σαν του μυρμηγκιού εργασία της βιομηχανικής σκέψης αντί για την διατρητική σαν σφαίρα όραση της καρδιάς!" Ο Έλληνας πατέρας της Εκκλησίας Νικηφόρος, δίδαξε ότι θα πρέπει να μάθουμε να σκεπτόμαστε με την καρδιά μας. "Πίεσε το μυαλό σου να βυθιστεί μέσα στην καρδιά σου", λέει, "και να μείνει εκεί. Όταν, κατ' αυτό τον τρόπο, εισέλθεις στον τόπο της καρδιάς ευχαρίστησε και δόξασε τον Θεό και το έλεός Του, συνέχισε συνεχώς να το κάνεις αυτό και θα διδαχθείς πράγματα που με κανένα άλλο τρόπο δε θα μπορέσεις ποτέ να μάθεις."

Είναι πια κλισέ το ότι η Χριστιανική πίστη είναι γεμάτη από φαινομενικές αντιθέσεις και αυτο-αναιρέσεις που συνήθως τις ονομάζουμε παράδοξα. Ένα τέτοιο παράδοξο είναι η αναγκαιότητα να αποκηρύξουμε εντελώς τον εαυτό μας και να εξαρτόμαστε ολοκληρωτικά από το Θεό, ενώ από την άλλη μεριά λέει να έχουμε πλήρη εμπιστοσύνη στις ικανότητές μας να λάβουμε και να γνωρίσουμε και να κατανοήσουμε με τις δυνατότητες που ο Θεός μας έχει δώσει. Αυτό παρακλάδι της ταπεινοφροσύνης όπου ένας άνθρωπος καταλήγει να δυσπιστεί για την ίδια του τη νόηση σε σημείο να φτάνει την ηθική κατάπτωση και τη χρόνια αναποφασιστικότητα δεν είναι παρά μια φτηνή παρωδία της αληθινής ταπεινότητας. Είναι σημαντικότατο σφάλμα ενάντια στη σοφία και την καλοσύνη του Θεού το να αμφιβάλλουμε γι τα έργα των χεριών Του. "Θα πει άραγε ο πηλός προς τον πλάστη του, Τι κάνεις;" (Ησαΐας 45:9,10).

Μια θρησκευτική διανοητικότητα που χαρακτηρίζεται από τη δειλία και την έλλειψη ηθικού θάρρους είναι αυτή που μας έχει δώσει σήμερα ένα ρηχό Χριστιανισμό, διανοητικά πτωχευμένο, ανιαρό, επαναλαμβανόμενο και εν πολλοίς, απλά βαρετό. Και αυτό το πράγμα παρουσιάζεται σαν η πίστη των πατέρων μας σε ευθεία γραμμή από το Χριστό και τους αποστόλους! Ταΐζουμε με το κουταλάκι αυτό άνοστο κατασκεύασμα στη νεολαία μας που ζητάει απαντήσεις και, για να το κάνουμε εύγεστο, το καρυκεύουμε με σαρκικές απολαύσεις ευθέως δανεισμένες από τον κόσμο της σάρκας. Είναι ευκολότερο να διασκεδάζεις παρά να καθοδηγείς, είναι ευκολότερο να ακολουθείς την εκφυλισμένη κοινή άποψη και γούστο, παρά να σκέπτεσαι για τον εαυτό σου, κι έτσι πάρα πολλοί από τους θρησκευτικούς ηγέτες μας αφήνουν το μυαλό τους να ατροφήσει, ενώ τα δάχτυλά τους έχουν γίνει ευκίνητα από τα τεχνάσματα που κάνουν προκειμένου να προσελκύσουν τα γεμάτα περιέργεια πλήθη.

Ο Χριστιανισμός πρέπει να αγκαλιάσει το σύνολο της προσωπικότητας του ατόμου και να διοικεί κάθε μόριο και άτομο της λυτρωμένης μας ύπαρξης. Δε μπορούμε να εμποδίσουμε τη διάνοιά μας από το διάπυρο βωμό και να συνεχίζουμε να ελπίζουμε ότι θα διατηρήσουμε την αληθινή Χριστιανική πίστη.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου